Arch Enemy

Doomsday Machine

Century Media (2005)
09/09/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Εδώ και καιρό τώρα έχω δηλώσει θερμός οπαδός της μουσικής από τη Σουηδία. Για πολλούς λόγους με γοητεύει οτιδήποτε σχεδόν έχει να κάνει με μελωδικό death και μιας και η Σουηδία θεωρείται η πηγή του είδους, τείνω να πηγαίνω με τα νερά της. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να χαρακτηρίσει τη γνώμη μου για τέτοια συγκροτήματα αναξιόπιστη και προκατειλημμένη, αλλά πιστεύω ότι μπορώ να ξεχωρίσω το καλό από το κακό, ειδικά στις μέρες μας, που το μελωδικό death έχει γίνει πλέον εμπορικότατη μόδα και, εκτός από τα αμερικάνικα εκτρώματα, πολλά σκανδιναβικά συγκροτήματα απογοητεύουν συνεχώς. Οι Arch Enemy ευτυχώς είναι ένα παράδειγμα από την παραδοσιακά "καλή" σχολή. Ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να βασίσουν την επιτυχία τους στην εισαγωγή της Angela στα φωνητικά, μας έχουν παραδώσει μέχρι στιγμής 2 πρόσφατα αριστουργήματα ακραίου ήχου. Γράψτε λάθος, τρία είναι...

Το "Wages Of Sin" ήταν αρκετά ωμό και καθηλωτικό. Ο διάδοχος του όμως κυμαινόταν σε πιο πιασάρικα επίπεδα και έγινε πιο εύπεπτος στο ευρύ κοινό, αναδεικνύοντας έτσι τη μπάντα ακόμα πιο πολύ. Αν και δε μ' αρέσει να βλέπω groups να ακολουθούν κλισέ, το γεγονός ότι οι Arch Enemy κυκλοφορούν ένα δίσκο ωμό και πιασάρικο ταυτόχρονα δε με βρίσκει αντίθετο. Αυτό γιατί η δουλειά που έκαναν είναι ως επί το πλείστον επιτυχής. Τίποτα βέβαια δεν είναι τέλειο, έτσι και εδώ υπάρχουν 2-3 συνθεσούλες πρόχειρες και απλές που απλά αυξάνουν το σύνολο στα 12 τραγούδια. Ενώ φαίνεται ότι οι συνθέσεις του δίσκου είναι κλασσικές της μπάντας χωρίς τίποτα καινούριο, καθεμία έχει κάτι διαφορετικό να προσφέρει. Μ' αυτό δεν εννοώ ότι για παράδειγμα μια έχει ένα πρωτάκουστο blastbeat ("I Am Legend / Out For Blood"), ή η άλλη έχει ωραίες αρμονίες στις κιθάρες ("Skeleton Dance"). Άλλωστε η μουσική δεν είναι μόνο ικανότητες. Το γεγονός όμως ότι υπάρχουν συνθέσεις που δείχνουν διαφορετικές επιρροές, διαφορετικά μουσικά γούστα, ύφος κλπ δείχνει μια καλοδουλεμένη κυκλοφορία. Γι' αυτό και προείπα ότι δεν ξενέρωσα με την ελαφρώς εμπορική κίνηση της μπάντας. Όταν όμως ένα σχήμα υπόκειται σε βαριά προώθηση σε κάθε γωνιά του πλανήτη και προβάλλεται πιο πολύ από τρανταχτά παλιά ονόματα, καβαλάει ένα ευπρεπές καλάμι, με την αξία του βέβαια.

Στον ακουστικό τομέα ο δίσκος δεν απογοητεύει μιας και είναι βαρύς, καλοηχογραφημένος και προσεγμένος από τον Andy Sneap. Μοναδικός αστερίσκος είναι τα φωνητικά. Εδώ είναι το δίκοπο μαχαίρι στη μπάντα. Το group από τη μια αναγεννήθηκε με την Angela, από την άλλη αντιμετωπίζει προβλήματα ακυρώσεων λόγω φωνητικών προβλημάτων, τεράστιας διαφοράς μεταξύ studio και ζωντανής εμφάνισης κλπ. Στον δίσκο αυτό δε μου αρέσουν τα φωνητικά της, μόνο και μόνο επειδή βρωμάνε από μίλια ότι είναι πειραγμένα. Άλλοτε διφωνίες και πολυφωνίες, άλλοτε ακατόρθωτα γρυλίσματα και άλλα πολλά ζωηρά που δε βγαίνουν ζωντανά. Δέχομαι ότι χρησιμοποιούν ελαφρά παραμόρφωση στις ζωντανές εμφανίσεις αλλά δεν υπάρχει λόγος να το παρακάνουν τόσο στο studio. Οι ικανότητες των μουσικών για μια ακόμα φορά παραδίδουν μαθήματα, τόσο στο πολύ γερό rhythm section όσο και στα κιθαριστικά μέρη, με ωραίες συνεργασίες, αλλαγές, δισολιές και άλλα παρόμοια ζωηρά. Ως προτάσεις θα έδινα τα "Nemesis", "I Am Legend / Out For Blood", "Skeleton Dance" και "Mechanic God Creation", μιας και αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, το ζουμί του δίσκου. Καθεμιά σύνθεση έχει το δικό της στυλ και δίνει το αίσθημα του "κάτι το διαφορετικό" ευτυχώς.

Έχουμε λοιπόν μια πολύ γερή κυκλοφορία στα χέρια μας. Μια πολύ γεμάτη κυκλοφορία που δε θα τη βαρεθούμε γρήγορα, θα κάνουμε αμήν να τη δούμε εκτελεσμένη ζωντανά μπροστά μας και θα κάνει το κεφάλι μας να ακολουθεί το ταμπούρο του μικρού Erlandsson για πολύ καιρό.

  • SHARE
  • TWEET