Arch Enemy

Anthems Of Rebellion

Century Media (2003)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δισκάρα το καινούριο Arch Enemy! Αυτή ήτανε η πρώτη σκέψη που μου πέρασε απο τα μυαλό μετά την πρώτη ακρόαση του "Anthems Of Rebellion" και μπορώ να πω ότι έχω την ίδια άποψη και σήμερα, ύστερα από αρκετές μέρες επαναλαμβανόμενων ακροάσεων. Όχι ότι το άλμπουμ θέλει πολλές ακροάσεις για να σε βάλει στο κλίμα του - ίσα ίσα, είναι αρκετά εύκολο να πιάσεις το νόημα και μπορείς να το ακούσεις ανα πάσα στιγμή.

Κάποια πράγματα σχετικά με την ιστορία των Arch Enemy: Η μπάντα είναι δημιούργημα του κιθαρίστα Michael Ammot (Spiritual Beggars, ex-Carcass, ex-Carnage) και έχει κυκλοφορήσει άλλα 4 άλμπουμς. Στην μπάντα συμμετέχουνε επίσης ο αδελφός του Michael, Chris Ammot (Armageddon) στις κιθάρες, ο μπασίστας Sharlee D’Angelo (Mercyful Fate, Sinergy, Witchery), o drummer Daniel Erlandsson και μέχρι το 2001 είχανε στα φωνητικά τον Johan Liiva. Τα 3 άλμπουμς που βγάλανε με τον Liiva ήτανε κυρίως τεχνικό thrash/death με κάποια δόση μελωδίας, και κάπως ερασιτεχνικά φωνητικά (κακά τα ψέμματα). Το 2001, ο Liiva παίρνει πόδι, για να αντικατασταθεί απο την εντελώς άγνωστη Γερμανίδα τραγουδίστρια Angela Gossow. Με αυτό το line-up λοιπόν και με τον Andy Sneap στην παραγωγή οι Arch Enemy κυκλοφορούν την ίδια χρονιά το "Wages Of Sin", ένα άλμπουμ που θεωρείται απο κάποιους ως κλασσικό ήδη. Μεταβάλλοντας το στυλ τους σε ενα πιο μελωδικό thrash/death με κάποια στοιχεία απο hard n’ heavy σε ορισμένα σημεία και πραγματικά απίστευτες ερμηνείες στα φωνητικά το "Wages Of Sin" ψηφίστηκε από πολλά περιοδικά ανά τον κόσμο ως δίσκος της χρονιάς.

Το "Anthems Of Rebellion" ξεκινάει απο εκεί που τελείωσε o προηγούμενος δίσκος τους... Μετά την πωρωτική εισαγωγή "Tear Down The Walls", μπαίνει το "Silent Wars", με κάτι riffares ναααα!! Το τραγούδι σε πιάνει κατευθείαν από το λαιμό με το up-tempo του, την Angela να ουρλιάζει σαν να μην υπάρχει αύριο, τις καταιγιστικές σολιές στις κιθάρες, τα υπερηχητικά τύμπανα... από τα καλύτερα του δίσκου, αλλα γενικά το άλμπουμ είναι γεμάτο απο τέτοιες κομματάρες. Απο τα "We Will Rise" και "Instict" που δείχνουνε πως θα ακουγόντουσαν οι Judas Priest αν παίζανε death metal, εως τα καταιγιστικά "Leader Of The Rats" και "Despicable Heroes", οι Arch Enemy φανερώνουνε οργιώδη έμπνευση σε έναν πολύ δουλεμένο και καλοφτιαγμένο δίσκο. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι με διαφορά το "Dead Eyes See No Future", με riffs και μελωδίες που σου κολλάνε με την μία στο μυαλό, αλλα και ένα απίστευτο break στην μέση όπου επαναλαμβάνεται η κύρια μελωδία με ακουστικές κιθάρες και ορχηστρικά όργανα. Και γαμώ τα τραγούδια! Τα υπόλοιπα πάνω κάτω συνεχίζουνε στο ίδιο μοτίβο με τα κομμάτια που αναφερθήκανε παραπάνω, ενώ ενδιαφέρον έχουνε 2 μικρά instrumental στον δίσκο, τα "Marching On A Dead End Road" και "Anthem".

Το ύφος των τραγουδιών είναι ένα ιδιαίτερο και προσωπικό thrash/death με αρκετές Maidenικές μελωδίες, που έχουνε προσαρμοστεί άψογα στο ύφος των συνθέσεων, κλασσικομεταλλάδικα περάσματα, ανοιχτόμυαλη και σχετικά απλή δομή στις συνθέσεις, με αποτέλεσμα ο δίσκος να μην κουράζει τον ακροατή, αλλά να τον πωρώνει! Τα solos και οι πάσες στις κιθάρες είναι τέλεια και δουλεμένα, πραγματικά σε αφήνουνε έκπληκτο.

Αλλά αν υπάρχει ένα σημαντικο ατού στον δίσκο τότε αυτό μάλλον κρύβεται στην Αngela Gossow. Για όποιους έχουνε δει φωτογραφίες της, όσο εντυπωσιακή και θηλυκή είναι εξωτερικά, τόσο μανιασμένη και κάφρικη είναι η ερμηνεία της, σε σημείο να μην καταλαβαίνεις οτι τραγουδάει γυναίκα, άλλα κάποιος καταξιωμένος death metal τραγουδιστής, όπως πχ o Jeff Walker των Carcass, ενώ προσωπικά μου θύμισε αρκετά τον τρόπο με τον οποίο ούρλιαζε ο Chuck Schuldiner στους τελευταίους δίσκους των Death. Πραγματικά δίνει μία καινούρια διάσταση στην μουσική των Arch Enemy, με αποτέλεσμα να μιλάμε πλέον για την εδραίωση μίας κορυφαίας μπάντας. Στην παραγωγή είναι και πάλι ο Andy Sneap και φυσικά ο ήχος είναι άψογος μέχρι την κάθε λεπτομέρεια.

Πρόκειται λοιπόν για έναν από τους κορυφαίους δίσκους αυτής της χρονιας, μία χρονιά πλούσια σε metal κυκλοφορίες, αφού τα μεγαλύτερα συγκροτήματα στον χώρο φέτος κυκλοφόρησαν δίσκους. Και έχουμε ακόμη πολλά να δούμε. Παρολαύτα το "Anthems Of Rebellion" ξεχωρίζει άνετα κατά τη γνώμη μου, είναι ένας δίσκος που δεν κατηγορειοποιείται εύκολα, μπορεί να τον ακούσει άνετα ο κάθε μεταλλάς, ανεξαρτήτως ιδιώματος, και αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα.

  • SHARE
  • TWEET