Arcade Fire

The Suburbs

Universal (2010)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 10/08/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Άσχετος. Τέτοιος είμαι. Και ως τέτοιος, τέτοιο θα 'ναι και το review. Και νομίζω δεν τρέχει μία. Ίσως είναι καλό κιόλας. Καλό από την άποψη πως μπάντες ντεμί-φτασμένες, ειδικά σε έναν τόσο δύσβατο χώρο όπως το ελαφρολαϊκό indie, καλό είναι να κρίνονται από φρέσκα αυτιά, ειδικά όταν σε κυνηγάει από πίσω ένα hype, μια φήμη, μια προσδοκία βρε αδερφέ. Τα φρέσκα αυτιά έτυχε να είναι τα δικά μου και χάρηκαν πολύ γι' αυτό.

Μου ξέφυγε λοιπόν η μπάντα και η μόνη σχέση μου με αυτήν, πριν την ακρόαση του "The Suburbs", ήταν μία ευτυχής συγκυρία της τύχης, που μου  έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω την καναδέζικη επτάδα επί σκηνής στο φετινό Rock Werchter, όπου και αναρωτήθηκα πρώτη φορά «γιατί σε μένα, γιατί δεν τους είχα ακούσει ποτέ;».

Βάζοντας το album να παίξει, σε καλωσορίζει το ομώνυμο κομμάτι, που πολύ σωστά παρουσιάζει ακριβώς το κλίμα του δίσκου. Μία ρετρό αισθητική, μία ανάλαφρη νωχελικότητα, που όμως καταφέρνει και είναι άρρηκτα δεμένη με τη γκρίζα, σκιερή πραγματικότητα των σύγχρονων προαστίων, και κάποιοι εσωτερικοί προβληματισμοί του κυρίου Win Butler συμπληρώνουν το χαρακτήρα του τρίτου δίσκου των Arcade Fire.

Δεκαέξι τα κομμάτια, ένας εκτενέστατος δίσκος, που όμως δε σε κουράζει. Το "Ready To Start", δεύτερο κομμάτι του album, ενώ φαίνεται να παίζει με αναμνήσεις του κύριου Butler, κακές αναμνήσεις, που πονάνε, θαρρώ πως είναι από τα μεγαλύτερα highlight του "Τhe Suburbs". Εξαιρετικά μελωδικό, με όμορφη μπασογραμμή και όσο σκοτεινό χρειάζεται. Από την άλλη, το "Modern Man" αποτελεί τη συνειδητοποίηση μίας σύγχρονης ματαιότητας, αλλά και το πώς, ενώ θέλει να ξεφύγει από την ρουτίνα, δε μπορεί, γιατί «they say we are the chosen few, but we're wasted».

Την τριπλέτα του φανταστικού συμπληρώνει το "Rococo", μάλλον το σήμα κατατεθέν του δίσκου. Ενώ σε πρώτη ακρόαση μπορεί να φαντάζει τελείως ανούσιο κομμάτι, ολόκληρο το ζουμί του δίσκου βρίσκεται στα λίγα λόγια του τραγουδιού. Φαίνεται πως, αν και δεν είναι τελείως ξεκάθαρο, το "Τhe Suburbs", ενώ δεν είναι ακριβώς concept album, ακολουθεί σίγουρα κάποια μοτίβα, όπως την παιδική ηλικία, το βαρετό παρόν αλλά και την εσωτερική πίεση που ένιωθε ο Butler, τόσο από τους fan, όσο και από την οντότητα των Arcade Fire για τη συνέχεια της μπάντας. Και τα τρία αυτά βασικά μοτίβα είναι εμφανέστατα στο "Rococo" από την πρώτη κιόλας στροφή. Το επαναλαμβανόμενο, δίχως νόημα, rococo όμως είναι τελικά που βάζει τη σφραγίδα του στο κομμάτι, κάνοντας μία ωραία αντίθεση. Ξεχωριστό riff που εναρμονίζεται με τα καταπληκτικά φωνητικά -πρώτα και δεύτερα- που τελικώς οδηγούν σε σποραδικά έντονα ξεσπάσματα, δημιουργώντας ένα πραγματικά αξιόλογο τραγούδι.

Θα μπορούσα να αναφερθώ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στην ποιότητα του κάθε κομματιού ξεχωριστά, αλλά νιώθω πως θα χαθεί λιγάκι η μαγεία από το σύνολο του δίσκου. Κατά την ταπεινή μου όμως αποψάρα, όπως οι Decemberists κάθονται περήφανα στα πρωτόσκαλα της φανταστικής αφήγησης στον indie χώρο, οι Arcade Fire άνετα διεκδικούν την πρωτιά στον ρεαλισμό. Απεικονίζοντας την πραγματικότητα έτσι όπως πρέπει, με τόσες σκιές, αλλά και με τόσους έντονους χρωματισμούς, το "The Suburbs" είναι ένας δίσκος που σίγουρα θα καθιερώσει τους Καναδούς στην κορυφή, όπως φαίνεται δικαίως τους αξίζει.

  • SHARE
  • TWEET