Arbouretum

Έχεις ξαπλώσει κάποια υγρή νύχτα στο νωπό χώμα της υπαίθρου, μέσα στο ημίφως ενός ξάστερου ουρανού να λούζεσαι με αρώματα; Να οσμίζεσαι τη βλάστηση, την υγρασία, την ανάσα σου, το φόβο του άγνωστου; Να νιώσεις τις δονήσεις του εδάφους, να συντονιστείς με τον προαιώνιο ρυθμό που κινεί τον κόσμο, να αφεθείς στην καθαρτική ελευθερία της εκκωφαντικής σιωπής; Να γίνεις ένα με τη Γη; Να γίνεις ΕΝΑ με τη Γη; Εάν ναι, αυτή σου η εμπειρία μπορεί να σου πει πολύ περισσότερα για το "Song Of The Pearl" από ότι οι επόμενες γραμμές.

Το συγκρότημα του τραγουδιστή/κιθαρίστα Dave Heumann με το στριφνό όνομα (Arboretum ονομάζεται ο κήπος που καλλιεργείται κυρίως για βοτανολογικές μελέτες) παραδίδει ένα άλμπουμ υψηλής καλλιτεχνικής αξίας, που κινείται στους ακάλυπτους χώρους που αφήνει η americana με την ψυχεδέλεια, τη folk, ακόμα και το riff-άτο stoner.

Συγκεκριμένα και ενδεικτικά, το "False Spring", το πιο άμεσο και μεστό τραγούδι τους, αυτό που με το τέλος της πρώτης ακρόασης αντιλαμβάνεσαι ότι ακόμα στριφογυρνάει στο μυαλό σου και, εν τέλει, αυτό που θα επιλέξεις για να πείσεις κάποιον ότι αυτή η μπάντα αξίζει την ευκαιρία της, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα mid-tempo ψυχεδελο-folk κομμάτι που πλέει με το αρχικό riff της κιθάρας πάνω σε μία θάλασσα από fuzz. Ο μεθυστικός, αρχέγονος ρυθμός του, τα υποβλητικά φωνητικά και ο θορυβώδης διάλογος των δύο εξάχορδων στο μέσο της διάρκειάς του θα τολμούσε να πει κανείς ότι έχουν την ίδια τριπαριστή επίδραση με αυτή του "Eight Miles High" των Byrds.

Το άλμπουμ όμως έχει μόλις αρχίσει και η παγίδα του έχει μόλις στηθεί. Γιατί με κάθε βήμα που κάνεις, άθελά σου (ή μήπως εσκεμμένα;) βυθίζεσαι όλο και περισσότερο σε έναν κόσμο ακαταμάχητων μελωδιών και ατμοσφαιρικών συνθέσεων. Το "Down By The Fall Line", για παράδειγμα, δεν αρκεί που σε στοιχειώνει με τη μελωδία του, θα προσθέσει και το εφέ στα φωνητικά για να γίνει ακόμα πιο απόκοσμο. Ή το ομώνυμο του άλμπουμ, που αναδεικνύει καλύτερα από ποτέ το βάθος και το εύθραυστο της φωνής του Dave Heumann, αφήνει στην άκρη για λίγο τον ηλεκτρισμό προς χάριν της ενορχήστρωσης εγχόρδων. To δε "Midnight Cry" είναι, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ένα southern indie rock που υποπτεύομαι ότι οι Kings Of Leon πολύ θα ήθελαν να είχαν γράψει. Δεν υπάρχει σύνθεση που να μην αφήνει το σημάδι της πάνω σου, αλλά θα σταθώ στη διασκευή του "Tomorrow Is A Long Time" του Dylan, όπου (και αντιγράφω γιατί το βρήκα εξαιρετικά περιγραφικό) «εκεί που ο Dylan έλεγε απλά αντίο σε μία κοπέλα, ο Heumann δείχνει να ψάχνει το μυστικό του σύμπαντος».

Είναι αλήθεια ότι οι Arbouretum δείχνουν ότι θα ήταν ικανοί να κρατήσουν τις συνθέσεις τους για πολλαπλάσιο του χρόνου που τελικά αποφασίζουν να τις κλείσουν, μετατρεπόμενοι έτσι σε ένα ψυχεδελικό jam band, ίσως κάποιο που το όνομά του θα ξεκίναγε από Grateful και θα τελείωνε σε Dead. Το γεγονός όμως ότι δεν παρασύρονται από την ίδια τους τη μυσταγωγία και καταφέρνουν ταυτόχρονα να διατηρούν τη γοητεία τους στο ακέραιο τους πιστώνεται. Το "Song Of The Pearl" είναι ένα πραγματικό μαργαριτάρι, ένα που ελπίζω ότι δε θα πεταχτεί στους χοίρους (κατά Ματθαίον 7:6 «Μη δώτε το άγιον τοις κυσίν μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων»).