Apocalyptica

Πάλι μπερδεύτηκα. Αυτό το άλμπουμ έχει μια συνοχή και ομοιομορφία σε πολλά επίπεδα, όπου προηγούμενοι δίσκοι τους δεν είχαν. Ταυτόχρονά σηματοδοτεί μια ηχητική επιστροφή σε πιο αρχικά (όχι και πολύ αρχικά, τύμπανα έχει) στάδια της καριέρας τους, αλλά παρουσιάζει και μερικές καινοτομίες.

Το "Shadowmaker" είναι απογυμνωμένο από το παραπλανητικό πέπλο των υπερβολικών overdub και των αμέτρητων εφέ. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μπορείς να αντιληφθείς άμεσα ότι αυτό που ακούς βγαίνει από  ένα τσέλο και όχι μια Les Paul. Το μόνο τίμημα αυτής της αταβιστικής προσέγγισης των Apocalyptica είναι ότι ίσως λίγο χωλαίνει στην παρουσία μιας πιο βαριάς παραγωγής με ενδεχομένως κάποιες πιο έντονες μπάσες συχνότητες.

Υπεύθυνος αυτού του ξεκαθαρίσματος είναι εν μέρει ο  Nick Raskulinecz που έχει κάνει παραγωγή στους Foo Fighters, αλλά και στους Mastodon και στους Deftones. Όμως η διαδικασία της προ-παραγωγής του δίσκου έγινε μαζί με έναν τραγουδιστή, επομένως στο σύνολο των τραγουδιών υπάρχει μια πιο φωνητικό-κεντρική δομή.

Τα τραγούδια διακατέχονται από την συνηθισμένη συνθετική ευρύτητα των Apocalyptica, η οποία χωρίς να υποσκάπτει την συνοχή του δίσκου, αγγίζει -από λίγο κάθε φορά- είδη που άπτονται στην σφαίρα του power metal, του prog, του electro, του hard rock αλλά και του nu-metal μεταξύ άλλων.

Σε σημεία κρατάνε κάποιες αποστάσεις από την metal κατά μέτωπο επίθεση και μας παρουσιάζουν πιο συναισθηματικές συνθέσεις, όπως το "Sea Song" και το "Hole In My Soul". Θα τις περιέγραφα -εάν μου επιτρέπετε τον χαρακτηρισμό- ίσως prog μπαλάντες, απλά γιατί σε μερικά σημεία μου θυμίζουν έντονα κάπως τους Pain Of Salvation. Παρ’ όλες αυτές τις σπαρτές υποδόριες πιο poppy ευαισθησίες, όμως, έχουν και υποδειγματικές ενορχηστρώσεις, όπου οι κορυφώσεις τους παραπέμπουν σε ακούσματα που συνήθως προέρχονται από κλασικά έργα ή κάποια soundtrack.

Στο "Shadowmaker", σε αντίθεση με προηγούμενα άλμπουμ που έκαναν παρέλαση διάφοροι guest τραγουδιστές, πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται μόνος του ο Franky Perez, γνωστός και από την θητεία του ως κιθαρίστας των Scars On Broadway. Στο δελτίο Τύπου, μάλιστα, αναφέρουν ότι ο Franky θα συμμετάσχει και στην επερχόμενη περιοδεία τους.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι πώς είναι εμφανισιακά ο Franky  και δεν μπήκα και στον κόπο να τον «γκουγκλάρω», αλλά η δυναμική της φωνής του και η -παραδόξως σχετικά πλούσια- τεχνοτροπία του με κάνει να τον φαντάζομαι άλλες φορές με ξανθιά περμανάντ για κάποιο αμερικάνικο '80s συγκρότημα, άλλες φορές με μάσκα να κάνει φωνητικά στους Slipknot αλλά και κάποιες στιγμές με κοκάλινο σκελετό γυαλιών να δίνει πόνο σε τραγούδια των Fall Out Boy.

Το "Shadowmaker", ενώ έχει ξεκάθαρα metal προσανατολισμό, διαφέρει από τις άλλες κυκλοφορίες τους και φλερτάρει αρκετά συχνά με πιο χαρακτηριστικές hard rock φόρμες. Με μια πιο αμερικανίζουσα προσέγγιση διατηρούν την διαφορετικότητά τους (στη τελική metal με τσέλο παίζουν) αλλά αποτάσσουν τις πιο ακραίες εκφάνσεις τους.

Ίσως αυτή η αποστασιοποίηση να ξενίσει μερικούς οπαδούς που κέρδισαν στο δεύτερο μισό της καριέρας τους, αλλά σίγουρα θα ικανοποιήσει τους πρώιμους οπαδούς αλλά και  αυτούς που δεν έβρισκαν πια νόημα να ακούγεται το τσέλο ακριβώς το ίδιο με μια ηλεκτρική κιθάρα.

Οι Apocalyptica αλλάζουν λίγο το παιχνίδι. Ίσως να είναι μια συνειδητή πιο προσιτή εμπορική στροφή σε μεγαλύτερο κοινό στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ίσως να φταίει ο παραγωγός που μπήκαν σε διαφορετικά χωράφια. Ίσως έτσι τους βγήκε τώρα γιατί δεν θέλουν να περιορίζονται. Όπως και να έχει, παρόλο που το πάνε αλλού και είναι αρκετά cheesy για τα προσωπικά μου ακούσματα, είναι ένας δίσκος που αξίζει πολλές ακροάσεις.