Antimatter

Δεν ξέρω πόσα πράγματα έχουν γραφτεί για τη μελαγχολία και τη θλίψη, πόσες γραμμές, πόσες νότες και πόσα στιχάκια. Δεν ξέρω αν αυτά τα δύο συναισθήματα του ανθρώπου, τα οποία είναι τόσο δυνατά και ύπουλα, έχουν διασαφηνιστεί πλήρως από κανέναν. Έξω βρέχει, ο δίσκος των Antimatter είναι καταπληκτικός και το σκηνικό δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο για να μιλήσουμε για σκοτεινά συναισθήματα και για τον αντίκτυπο τους σε εμάς. Ειλικρινά δεν ξέρω. Μόνο σκέφτομαι.

Οι Antimatter είναι το συγκρότημα που δημιούργησε ο Duncan Patterson -όταν έφυγε από τους Anathema μετά το μεγαλειώδες "Alternative 4" album τους- ο οποίος είναι και ο κύριος υπεύθυνος για μερικά από τα μεγαλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος μέχρι τότε. Από τότε τόσο οι Anathema όσο και ο Duncan με τους Antimatter διέγραψαν πορείες εφαπτομενικές μεν, αλλά όχι ταυτόσημες. Οι μεν εξελίχθηκαν, έχασαν για λίγο το δρόμο τους και μετά επέστρεψαν και πάλι, ενώ ο δε με τις δουλειές του με τους Antimatter πήγε το όνειρο των Anathema και του παλαιού τους ήχου κάπως μακρύτερα. Και στο "Planetary Confinement" ίσως το πήγε όσο μακριά θα μπορούσε. Και γι' αυτό και αποφάσισε να φύγει και να χαράξει και πάλι μια πορεία πειραματική και μοναχική. Μια πορεία που δεν ξέρω που θα τον βγάλει. Το σίγουρο είναι ότι τον ευχαριστώ γι' αυτό που μας προσέφερε φέτος.

Έξω βρέχει και το album περιέχει πολλές κλασικές κιθάρες, μελαγχολικά φωνητικά, βιολιά και ατμοσφαιρική παραγωγή για να μείνω ανεπηρέαστος. Το "Planetary Confinement" είναι ένας εξαιρετικός δίσκος, αφιερωμένος στα δύο προαναφερθέντα συναισθήματα, τα οποία είναι ύπουλα γιατί μας χαλυβδώνουν και μας σμιλεύουν, χωρίς να μας σκοτώνουν. Και αυτό τα κάνει σκληρά και βάναυσα, αλλά συνάμα απαραίτητα και μεθυστικά. Γιατί κάποιες φορές χρειάζεται να αγγίξεις τον πάτο για να καταλάβεις ποιος είσαι, που πας και ποια είναι η πορεία σου και έτσι, και μόνο έτσι, θα μπορέσεις να ανασυρθείς από τα συντρίμμια σου και να ξανατζογάρεις με τη ζωή. Ίσως αυτός να είναι ο τρόπος.

Ο δίσκος των Antimatter δεν είναι για άνετες στιγμές, για χαβαλέ και μπύρες. Είναι για ενδοσκόπηση και περισυλλογή. Περιέχει κάποια από τα πιο ανατριχιαστικά γυναικεία φωνητικά που έχω ακούσει εδώ και καιρό και οι μουσικές του είναι αυστηρώς για λίγους. Για εσένα και τον εαυτό σου. Είναι το απόλυτο trip στο εσωτερικό του καθενός, οι αναγνωριστικές ματιές με τους δάιμονες του και η τελική αναμέτρηση. Είναι ο αθέατος κόσμος μας, η σκοτεινή μας πλευρά. Είναι μια βόλτα στη θάλασσα το σούρουπο, όπου ηχούν μόνο οι γλάροι (η παρομοίωση είναι παρμένη από ένα αντίστοιχο κομμάτι το οποίο έχει και ήχους γλάρων). Είναι η συντριβή και η εξιλέωση. Είναι εσύ και εγώ.

Όσοι ακολούθησαν τους Anathema και θέλουν να βιώσουν κάτι παρόμοια δυνατό και συγκινητικό, ας πάρουν το παρόν album, καθώς και όσοι είναι σε φάση ενδοσκόπησης και αναζήτησης. Θα σας βοηθήσει όλους. Μελαγχολικό, άμεσο, ανατριχιαστικό. Εξαιρετικό.