Anthrax

Worship Music

Nuclear Blast (2011)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 19/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είμαι πολύ σίγουρος ότι πολλές φορές έχετε σταθεί πάνω από ένα πικάπ, ένα κασετόφωνο, ένα cd player ή οποιοδήποτε άλλο μέσο εκπομπής και παραγωγής ήχου, αναρωτώμενοι αν αυτό που μόλις ακούσατε τελικά σας άρεσε ή θέλετε και άλλες ακροάσεις για να πιάσετε το νόημα του. Το όλο θέμα γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν έχετε ακροαστεί τη νέα δουλειά ενός συγκροτήματος με το οποίο έχετε μεγαλώσει, έχετε βιώσει καταστάσεις με τα κομμάτια του και για κάποιο ενδόμυχο λόγο θέλετε να ακούσετε ό,τι καλύτερο από αυτό. Όταν, από την άλλη, η μπάντα συγκαταλέγεται στις πολύ αγαπημένες, παύει η έννοια ενός υγιούς φιλάθλου και ωσάν πωρωμένος οπαδός θέλετε να είστε όσο πιο αυστηρός κριτής γίνεται.
 
Σε όλα τα παραπάνω βάλτε όπου συγκρότημα τη λέξη Anthrax. Έχω ξαναπεί ότι παίζει ρόλο το πώς έχει μεγαλώσει κάποιος. Όταν έχεις μεγαλώσει σε διαμάντια, τα οποία ξαφνικά και για χρόνια έχουν γίνει απλά βότσαλα, θέλεις να ξαναβρείς πάλι έστω και έναν άλλο πολύτιμο λίθο. Ομολογώ ότι περίμενα τη νέα δουλειά των Anthrax μέρα με τη μέρα. Βλέπετε, η όλη «παραφιλολογία» του στυλ «ξαναγυρνάνε στα παλιά ηχητικά μονοπάτια» σίγουρα ήταν ένα καλό teaser για όλους, ειδικά για τους μεγαλύτερους ηλικιακά οπαδούς. Από την άλλη, τα δυο κομμάτια που διέρρευσαν ως single έδωσαν κάποια χαμόγελα. Μέχρι την ακρόαση, που τουλάχιστον εμένα μου άφησε αντικρουόμενα συναισθήματα, θετικά και αρνητικά.  

Θετικά, γιατί ευτυχώς, μετά από πολλά χρόνια, κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που θα μπορούσε άνετα να είχε δει χρονικά το φως της δημοσιότητας μετά το "Persistence Of Time". Η μπάντα ηχητικά πια θυμίζει πάρα πολύ τον εαυτό της τότε, που έκανε πολλά κορμιά να «λιώνουν» σε όλα τα mosh pit των γηπέδων που έδινε συναυλίες. Τα νέα τραγούδια φέρουν ευθαρσώς τη σφραγίδα των Ανθράκων, αφού θα κάνουν και πάλι σώματα να ιδρώσουν και λαιμούς να πιαστούν από το συνεχόμενο headbanging. Επιτέλους, μετά από χρόνια, ακούγονται «catchy» συνθέσεις, εννοείται βασισμένες στο πάλαι ποτέ παρελθόν, δηλαδή ακατάπαυστο thrash party, με μελωδίες που θα σου μείνουν και σίγουρα θα σιγοτραγουδάς. Ίσως δεν είναι τυχαία η επιλογή των δύο κομματιών, "Fight 'Em Till You Can" και "The Devil You Know", αφού αποτελούν αφενός δείγμα της νέας δουλειάς και αφετέρου είναι από τα καλύτερα άσματα που διαθέτει το "Worship Music". Αίσθηση θα προκαλέσουν σίγουρα τα "In The End" και "New Noise", το πρώτο γιατί στιχουργικά αναφέρεται στους Ronnie James Dio και Dimebag Dimball και το δεύτερο γιατί αποτελεί μια πολύ καλή διασκευή στους Refused, μια από τις πιο σημαντικές punk μπάντες. Στη νέα δουλειά έχουν συνδυάσει αρμονικά τα γρήγορα με τα αργά σημεία σε κάθε σύνθεση. Όταν παίζουν σε πιο mid tempo φόρμες ("I Am Alive", "Judas Priest") θα σου έρθουν στο μυαλό τραγούδια σαν το "Belly Of The Beast". Όταν πάλι ανεβάσουν ταχύτητες θα θυμηθείς εν μέρει όλα εκείνα τα τραγούδια που σε έκαναν να χάσεις για πολλές μέρες τον ύπνο σου, αφού λόγω των τρομερών ιδεών τους ο Μορφέας δεν ερχόταν και άκουγες τα άλμπουμ αρειμανίως.    

Το τελευταίο είναι η κατάλληλη σκυτάλη για τα αρνητικά. Δυστυχώς η νέα προσπάθεια έχει μόνο καλές ιδέες και συνθέσεις, οι οποίες δεν έχουν όμως κάτι σημαντικό: νεύρο και τσαμπουκά. Θυμάμαι παλιότερα, όταν άκουγα ένα τραγούδι τους τα πόδια μου έτρεμαν, λες και ερχόταν σεισμός. Το σώμα μου παλλόταν συνεχώς σε κάθε riff, σε κάθε μελωδία, σε κάθε νότα. Στο "Worship Music" οι συνθέσεις ηχούν ξερές και ανά στιγμές δίνουν την εντύπωση ότι «βαράμε για να θυμίσουμε κάτι από τα παλιά», μπας και ξαναπάρουμε κομμάτι της πίτας. Το πιο ενοχλητικό, το οποίο δυστυχώς φάνηκε από το single "Fight 'Em Till You Can", είναι τα ξαφνικά τραγουδιστικά περάσματα (ευτυχώς πολύ λίγα) λες και ακούς Trivium αλλά και τα nu στοιχεία που φέρνουν στο μυαλό τη νέα γενιά της αμερικανικής metal σκηνής. Εννοείται δεν τρέφω καμιά αντιπάθεια στους Trivium στυλ καλλιτέχνες, ούτε στο είδος, αλλά με ενοχλεί αφάνταστα να αντιγράφει ο δάσκαλος το μαθητή. Με ενοχλεί αφάνταστα να ακούω ένα δίσκο που μου σιγολέει «γράψαμε τραγούδια για να είναι όλοι ευχαριστημένοι, και οι σαραντάρηδες, αλλά και οι μικρότεροι σε ηλικία, και έτσι να έχουμε πολλές πωλήσεις». Ακούστε π.χ. το riff που ανοίγει το "Revolution Screams", όπου νομίζεις ότι μια νέα μπάντα έχει ακούσει το "St Anger" και μιμούμενη τους Metallica θέλει να πετύχει. Ακούστε την αρχη του "Crawl" και θα νομίσετε ότι ακούτε Audioslave ή Nickelback. Κύριοι, λέγεστε Anthrax. Περιοδεύετε ακόμα ως "Big Four" του thrash ήχου. Λυπάμαι, αλλά αυτό που δημιουργήσατε ανά αρκετές στιγμές ακούγεται «αμερικανιά» για να γεμίσει το πορτοφόλι σας, κάτι που δεν έχετε ανάγκη, και όχι τίποτα άλλο αλλά είναι κρίμα ρε γαμώτο, γιατί φαίνεται οτί έχετε όρεξη και θέληση. Όλοι είστε σε πολύ καλή φόρμα, αφού η απόδοση των κομματιών είναι πολύ καλή. Τι να το κάνεις όμως όταν δε μπορείς να σταθείς αντάξιος του ονόματος σου, έστω και λόγω παραγωγής των τραγουδιών; Η σπίλωση παραμένει η ίδια.      

Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, έχω ακούσει το δίσκο πάρα πολλές φορές και δε μπορώ να γείρω την ζυγαριά προς μια πλευρά. Ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του άλμπουμ. Να θέλει να σε μπερδέψει ή να σε κάνει να ασχοληθείς μαζί του πάρα πολύ. Οι Anthrax προσπάθησαν να συνδυάσουν τον ήχο του τότε με το σήμερα, κάτι που θεωρώ λάθος. Αν θέλεις να το κάνεις πάλι, μαγκιά σου, αλλά μην κάνεις δηλώσεις στον τύπο για πισωγύρισμα κλπ. γιατί εκτίθεσαι. Κρατάω τις πολλές και καλές ιδέες που υπάρχουν διάχυτες σε όλο το δίσκο, αλλά όχι τον ήχο που ακούω από τα ηχεία μου. Χαίρομαι, από την άλλη, που οι Anthrax αποφάσισαν να μας χαρίσουν μετά από πάρα πολλά χρόνια κάπως αξιόλογα τραγούδια, που τα ακούς με μεγαλύτερη ευχαρίστηση, σε σύγκριση με το πρόσφατο παρελθόν.
  • SHARE
  • TWEET