Annihilator

Ballistic, Sadistic

Silver Lining Music (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 22/01/2020
Οι Annihilator αποτίουν έναν συνολικά ενδιαφέροντα φόρο τιμής στον εαυτό τους, σε ένα παράδοξο tribute με το οποίο παραδέχονται εμμέσως πλην σαφώς πως οι καλύτερες τους μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Φτάνοντας αισίως στο 17ο Annihilator άλμπουμ, τα πράγματα σχετικά με την από εδώ και πέρα πορεία του ιστορικού καναδικού σχήματος φαντάζουν ξεκάθαρα, με τις «ευλογείες» και των οπαδών τους ανά τον κόσμο. Όντας ένα εξαιρετικό συναυλιακό act, γεγονός που πιστοποίησε και στην εδώ πιο πρόσφατη εμφάνιση του, το δημιουργικό όχημα του Jeff Waters φαίνεται πως δημιουργεί νέες μουσικές απλώς για να έχει λόγο να ξαναβγεί στο δρόμο, αφού η ζώνη ασφαλείας που έχει μπει εδώ και χρόνια ο Καναδός κιθαρίστας τον έχει εγκλωβίσει σε μια δημιουργική μανιέρα που αποδίδει μεν, τα απολύτως απαραίτητα δε.

Επιπλέον, με τις διάφορες επετειακές εμφανίσεις να προσφέρουν πολλά περισσότερα σε φήμη και χρήμα, η κυκλοφορία ενός πραγματικά αξιόλογου άλμπουμ φαντάζει ως «ψιλά γράμματα», αφού κι ένας δίσκος που επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα ετών δίχως κόπο θα κάνει τη δουλειά «όπως πρέπει». Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, ο ίδιος ο Waters φρόντισε να ανεβάσει τις προσδοκίες για τον επερχόμενο δίσκο του, μιλώντας για μια επιστροφή στις ρίζες του συγκροτήματος και, πιθανόν, τον καλύτερο δίσκο που έχει γράψει εδώ και πολύ καιρό.

Μάλιστα, δημιουργικός συμπαραστάτης του αυτή τη φορά στάθηκε ο Ιταλός drummer, Fabio Alessandrini, με το νεαρό μουσικό να ωθεί τον Waters σε αυτήν την back to the roots προσέγγιση με την ενέργεια και τις ιδέες του, επαναφέροντας κιόλας τα φυσικά ντραμς στις κυκλοφορίες της μπάντας. Έτσι, το "Ballistic, Sadistic" έμοιαζε να έχει τις περισσότερες προοπτικές να δώσει κάτι πραγματικά ουσιαστικό στους οπαδούς των Annihilator μετά από πολλά χρόνια, με τα πρώτα δείγματα που είχαν διαρρεύσει να είναι ενθαρρυντικά ως ένα βαθμό.

Πράγματι, ο νέος δίσκος της μπάντας πιθανότατα στέκεται ως ο πιο συνολικά ενδιαφέροντας που έχει βγάλει από την εποχή του προ δεκαετίας ομότιτλου της άλμπουμ, αν όχι από το "Waking The Fury" του 2002 (τότε με τραγουδιστή τον Joe Comeau των Liege Lord), αφού διασχίζει μουσικά όλες τις φάσεις της καριέρας της, από το εκρηκτικό "Alice In Hell" έως και το πιο πρόσφατο "For The Demented". Δίνοντας έμφαση στη θύμηση των πιο αποδεκτών κι επιτυχημένων ‘90s ημερών τους, το "Ballistic, Sadistic" είναι εκείνο το άλμπουμ τους που η ροή του δεν διακόπτεται από τραγούδια που είναι εμφανώς fillers, αφού λίγο η νοσταλγική διάθεση των συνθέσεων και πολύ περισσότερο το κιθαριστικό παίξιμο του Waters δίνουν συνεχώς λόγους να συνεχίσει η ακρόαση του.

Από την άλλη, αυτό είναι και το εμφανές μειονέκτημα του δίσκου, αφού οι παραπομπές στα παρελθοντικά Annihilator πεπραγμένα είναι τόσες πολλές που, εν τέλει, η μπάντα φαίνεται να αποτίει έναν φόρο τιμής στον εαυτό της, ένα παράδοξο tribute με το οποίο παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς πως οι καλύτερες μέρες της έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Για παράδειγμα, το ήδη γνωστό “Psycho Ward” μοιάζει ως ένα μεταγενέστερο alter ego του "Stonewall" (γεγονός που μέχρι ο ίδιος ο Waters έχει παραδεχτεί), το "Dressed Up For Evil" (αν και ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του δίσκου) ανακαλεί τις "Carnival Diablos" μέρες εντόνως, ενώ στο "Lip Service" μέχρι να μπει το ρεφρέν και να σιγουρευτώ, νόμιζα ότι ακούω μια εναλλακτική version του "Knight Jumps Queen" από το "Set The World On Fire", με τα συγκεκριμένα να είναι οι πιο τρανταχτές από τις επί μέρους αντιστοιχίες του νέου άλμπουμ με το παρελθόν. Κατά αυτόν τον τρόπο, όσο και να απολαμβάνεις το οποιοδήποτε τραγούδι, καταλήγεις να το αποδομείς με την ίδια ευκολία, αφού το γεγονός πως το έχεις ξανακούσει σε πιθανότατα καλύτερη εκδοχή, δεν μπορεί να παραβλεφθεί.

Κάποτε, ο Waters έβρισκε έμπνευση στους μουσικούς του ήρωες για να συνθέσει, γράφοντας τελικά τη δική του ιστορία στο χώρο. Πλέον, το πρόβλημα μοιάζει να είναι ακριβώς αυτό, καθώς ο βιρτουόζος Καναδός κιθαρίστας έχει την ανάγκη να επισκεφθεί ξανά το παρελθόν, αυτή τη φορά για να επηρεαστεί από τα ίδια του τα δημιουργήματα, πέφτοντας στην παγίδα της επανάληψης και της νοσταλγικής θύμησης του τότε. Κι αν συναυλιακά αυτό φτάνει και περισσεύει, δισκογραφικά δεν καταφέρνει και πολλά περισσότερα από το να μας χαρίσει μερικές ευχάριστες ακροάσεις κι ένα αμυδρό, γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη.

  • SHARE
  • TWEET