Animals As Leaders

Όταν πρωτοάκουσα το ομότιτλο άλμπουμ των Animals As Leaders, παρά την όποια εξοικείωση υπήρχε με περίεργους ρυθμούς και το λεγόμενο Djent είδος, έμεινα με το στόμα ανοικτό. Δεν είναι εύκολο να δημιουργείς καθαρά instrumental μουσική που να συνδυάζει τόσο αριστοτεχνικά τα τεχνικά στοιχεία με μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό, πόσο μάλλον όταν η μουσική είναι τόσο αντισυμβατική και περίεργη. Η συνέχεια με το "Weightless" ήταν λίγο απογοητευτική για μένα, αφού ναι μεν ο δίσκος ήταν κάτι κοντά στο ύφος του προκατόχου του, όμως έλειπε αυτό το κάτι, αυτή η σπίθα και οι μελωδίες που σε κάνουν να επανέρχεσαι και να θες να ακούσεις τόσο όλο τον δίσκο όσο και μεμονωμένα κομμάτια ξανά και ξανά. Το επόμενο βήμα της μπάντας ήταν λοιπόν κάτι το ενδιαφέρον, προκαλώντας την απορία αν τελικά θα μπορούσε να εκπληρώσει τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί από το ντεμπούτο.

Οι προσδοκίες μεγάλωσαν όταν έμαθα πως στην παραγωγή του δίσκου θα λάμβανε μέρος και ο Misha Mansoor των Periphery, o οποίος έχει αποδείξει τόσο το συνθετικό του ταλέντο, όσο και την ικανότητά του να δημιουργεί ένα ογκώδες και πλήρες ηχητικό αποτέλεσμα, κάτι το οποίο έλειπε στο παρελθόν από τους Animals As Leaders. Ευτυχώς οι προσδοκίες όχι απλώς εκπληρώθηκαν, αλλά και ξεπεράστηκαν, με ένα άλμπουμ το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί η δυνατότερη δουλειά της μπάντας μέχρι στιγμής.

Όλα τα στοιχεία που μπορεί να περιμένει κανείς από τους Animals As Leaders είναι παρόντα, τεχνικές κιθάρες τόσο σε riff, σόλο αλλά και πολλά (εξαιρετικά) ακουστικά περάσματα, διαρκείς εναλλαγές ρυθμών που ενισχύονται από την παρουσία του νέου drummer Matt Garstka που δείχνει άξιος αντικαταστάτης του Navene Koperweis, με ευφάνταστα, τεχνικότατα αλλά και πολύ groovy μέρη. Η παρουσία ηλεκτρονικών στοιχείων είναι έντονη και φροντίζει να δίνει μια άκρως φουτουριστική επένδυση γεμίζοντας τις κιθάρες τόσο στα επιθετικά όσο και στα πιο ambient και μελωδικά σημεία.

Κομμάτια όπως το εναρκτήριο "Ka$cade" δείχνουν τη συνθετική ωριμότητα που έχει επέλθει στις τάξεις της μπάντας, με τα γρήγορα riff να δίνουν θέση σε ambient περάσματα με μελωδικά σόλο και σημεία όπου η μουσική «απλοποιείται» δίνοντας ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στη μελωδία. Η προσήλωση στο μελωδικό κομμάτι και τη δημιουργία αξιομνημόνευτων συνθέσεων φαίνεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, και είναι αυτό που θεωρώ πως τον κάνει ξεχωριστό. Κι αυτό γιατί δεν έχει χαθεί καθόλου η τεχνικότητα και η πολυπλοκότητα που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους Animals As Leaders, αλλά χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση στον ακροατή μέσω αυτής της εναλλαγής που υπάρχει διάχυτη σε όλα τα κομμάτια.

Ένα ακόμη αξιοσημείωτο στοιχείο είναι η ισορροπία μεταξύ βαρύτητας και πιο απαλών στιγμών, με τις καθαρές κιθάρες να έχουν ενισχυμένη παρουσία, όπως για παράδειγμα στο "Air Chrysalis" ή το εξαιρετικά ατμοσφαιρικό "Τhe Future That Awaited Me". To "Para Mexer" είναι ένας πρωτόγνωρος ήχος για το συγκρότημα, με κλασικές κιθάρες σε συνδυασμό με τα πάντοτε αινιγματικά τύμπανα και ηλεκτρονικά στοιχεία. Απίστευτο κομμάτι, μελωδικό και συνάμα τεχνικό, δείχνει μια καινούργια πλευρά των Animals As Leaders η οποία είναι ιδιαίτερα υποσχόμενη για τη μελλοντική κατεύθυνση της μπάντας.

Φυσικά οι Djent στιγμές δεν λείπουν, όπως στο "Tooth And Claw" που φέρνει στο μυαλό τους Veil Of Maya, ή το "Mind = Spun" που είναι ένα ιδιαίτερα βαρύ κομμάτι που σίγουρα θα ξυπνήσει τον headbanger που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Αξίζει να σημειωθεί και η παραγωγή η οποία αναδεικνύει ιδιαίτερα όλα τα όργανα, έχει τον όγκο που έλειπε λίγο απο τις προηγούμενες κυκλοφορίες (και ιδιαίτερα το ντεμπούτο), χωρίς βέβαια να λείπουν και τα αρνητικά των μοντέρνων παραγωγών με σχετικά μπουκωμένο ήχο που όμως δεν ενοχλεί δεδομένου και του είδους.

Υπάρχουν πολλοί που λένε πως οι guitar heroes δεν υπάρχουν πια, όμως ακούγοντας αυτόν τον δίσκο θα έλεγα πως ισχύει το αντίθετο. Στο "The Joy Of Motion" έχουμε δύο καινούργιους guitar heroes, τον Tosin Abasi και τον Javier Reyes, που καταφέρνουν να δημιουργήσουν μουσική μοντέρνα, πρωτότυπη, τεχνική, μελωδική και αξιομνημόνευτη. Ένας δίσκος που όλοι οι φίλοι της προοδευτικής μουσικής αξίζει τουλάχιστον να ακούσουν μια φορά, για να πειστούν για τα γραφόμενά μου.