Angra

Η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια γενικά, και ειδικότερα σε τούτους εδώ τους Βραζιλιάνους. Πριν 15 περίπου χρόνια, οι Angra ουσιαστικά διαλύθηκαν λόγω των πολλών managers που μπλεκόντουσαν με το συγκρότημα, κάτι που οδήγησε στην αποχώρηση του τραγουδιστή Andre Matos, ο οποίος πήρε μαζί του τον μπασίστα Luis Marriutti και τον drummer Riccardo Confessori (για να φτιάξει τους Shaman). Παρόλα αυτά, οι Kiko Loureiro και Rafael Bittencourt βρήκαν το σθένος και οδήγησαν την μπάντα στην δεύτερη φάση ζωής της, αρκετά διαφοροποιημένα, αλλά σίγουρα επιτυχημένα. Τώρα καλούνται να την κρατήσουν ζωντανή στην τρίτη φάση που εκτυλίσσεται εδώ και λίγο καιρό.

Για μια ακόμα φορά, οι managers σχεδόν πάλι διέλυσαν την μπάντα, οδηγώντας στην έξοδο τον τραγουδιστή Edu Falaschi και την μπάντα να βρίσκει προσωρινή βοήθεια στον Ιταλό Fabio Leone (Rhapsody), επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά το ότι «ουδείς μονιμότερος του προσωρινού». Λίγο πιο μετά, αποχώρησε εκ νέου από την μπάντα ο Ricardo Confessori κι ενώ στο ενδιάμεσο ο Andre Matos, μάλλον προσβλητικά, απέρριψε την πρόταση για ένα reunion που όλοι οι φίλοι της μπάντας ονειρευόμασταν.

Καλύπτοντας λίγο χαμένο χρόνο, οι Angra κυκλοφόρησαν ένα DVD, που με απογοήτευσε τρομερά, κυρίως λόγω των αποδόσεων του Fabio Leone, αλλά έχοντας την ευκαιρία να τους δω ζωντανά μου απέδειξαν πως κάτι καλό μπορεί να βγει από αυτή τη συνεργασία. Το επιστέγασμα αυτής της σύμπραξης έρχεται με την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ "Secret Garden", με τη σύνθεση της μπάντας να συμπληρώνει ένας απίστευτος πιτσιρικάς drummer, ονόματι Bruno Valverde.

Στο δια ταύτα, και μετά από πάρα πολλές ακροάσεις, θεωρώ πως  παρά την αδιαμφισβήτητη ποιότητα και το ταλέντο που δεν κρύβεται, το άλμπουμ στο σύνολό του δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει.

Ξεκινώντας από τα θετικά στοιχεία, υπάρχουν ψήγματα του συνθετικού ταλέντου που πάντα χαρακτήριζαν τη μπάντα, ενώ ο Valverde παρόλο που δεν έχει τον χαρακτήρα του παιξίματος του Confessori, αποδεικνύεται μηχανάκι πίσω από τα drums. Παράλληλα, ο Leone είναι αρκετά ικανοποιητικός, αποφεύγοντας τους ακροβατισμούς, δίνοντας κατά βάση μεστές ερμηνείες, οι οποίες συχνά μου έφεραν στο νου τον James LaBrie. Φυσικά, η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και δυνατή, ενώ η κιθαριστική δουλειά είναι αναμενόμενα από τις καλύτερες που μπορεί να ακούσει κανείς στη metal μουσική, για μια ακόμα φορά.

Από την άλλη πλευρά, οι Angra δείχνουν να αυτοπεριορίζονται σε ένα είδος που μοιάζει μικρό για να χωρέσει το ταλέντο τους, παίζοντας power metal, με ψεγάδια prog. Μάλιστα, ακολουθούν τόσο πολύ μια συνταγή μερικές φορές, που η βάση της μουσικής κάποιων τραγουδιών μπορεί να ταυτοποιηθεί με παλιότερα τραγούδια, με ενδεικτικότερο παράδειγμα το "Black Hearted Soul", που φέρνει στο νου έντονα κάτι μεταξύ "Nova Era" και "Spread Your Fire". Όσο κι αν υπάρχουν επιμέρους καλές συνθέσεις ή ιδέες, δεν μπορώ να παρακάμψω τον περιορισμό που επιβάλλει αυτή η τυποποίηση στη μουσική των Βραζιλιάνων.

Επιπρόσθετα, υπάρχει η ανάμιξη του Rafael στα φωνητικά και η παρουσία των Simone Simons (Epica) και Doro Pesch ως guests στο άλμπουμ, που θα μπορούσαν να προσφέρουν ποικιλία στο αποτέλεσμα, αλλά εν τέλει θεωρώ ότι λειτουργούν ανασταλτικά. Πρώτον, ο Rafael έχει απλά συμπαθητική φωνή και δεύτερον η κίνηση αυτή υποδεικνύει είτε ότι δεν εμπιστεύονται πλήρως τον Fabio, είτε ότι η φωνή του έχει συγκεκριμένες δυνατότητες που δεν καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες της μπάντας. Επίσης, η Simone ερμηνεύει μόνη της το ομώνυμο τραγούδι, μια σύνθεση που στηρίζεται κατά βάση σε πλήκτρα και ορχήστρα, έχοντας λίγη επαφή με το τι πρεσβεύουν οι Angra ως συγκρότημα και αποτελεί ένα μάλλον αχρείαστο άνοιγμα στο κοινό των Epica. Τέλος, η Doro εμφανίζεται σε ντουέτο με τον Rafael στο "Crushing Room", χωρίς κανείς από τους δυο να προσθέτει κάτι το ιδιαίτερο με την ερμηνεία του. Όλα αυτά για εμένα υποδεικνύουν μια έλλειψη στόχευσης, και μια ανάγκη να ανοιχτούν οι Angra σε ένα νέο κοινό, που έχει αντίκτυπο στην ομοιογένεια του άλμπουμ.

Μεταξύ των καλών στιγμών του άλμπουμ θα μπορούσα να επισημάνω το εναρκτήριο και Theaterίζον "Newborn Me", το μελωδικό και συναισθηματικό "Storm Of Emotions", καθώς και το "Final Light", στο οποίο γίνεται μια μικρή χρήση tribal ρυθμών, που κάποτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν της μπάντας. Η διασκευή στο "Synchronicity II" των Police είναι απλά ok, με την μπάντα να την έχει φέρει τελείως στα μέτρα της, το "Upper Levels" χαρακτηρίζεται από τα τεχνικά μέρη και την προσέγγιση των φωνητικών να θυμίζει Symphony X, ενώ το ακουστικό κλείσιμο του "Silent Call" που αναλαμβάνει και πάλι ο Bittencourt είναι ομολογουμένως όμορφο.

Παρόλο που το "Secret Garden" περιλαμβάνει κάποιες πραγματικά αξιόλογες στιγμές, μου δίνει την αίσθηση ότι είναι ένα άλμπουμ που περιορίζει αυτή τη μπάντα. Στον, επί το πλείστον, στατικό χώρο του power metal, οι Angra δεν δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό, καθώς προσωπικά πάντα θα απαιτώ το κάτι παραπάνω από αυτούς τους Βραζιλιάνους.

Ο δεύτερος κύκλος ζωής της μπάντας μπορεί να μην έφτασε ποτέ το μεγαλείο του πρώτου, αλλά ήταν παραπάνω από ικανοποιητικός. Από τον τρίτο κύκλο που ανοίγει τώρα δεν υπάρχει καν η απαίτηση να προσεγγιστεί ο πρώτος κύκλος, αλλά θα ήταν ωραίο να επιτευχθούν εκ νέου επίπεδα ανάλογα με τις κορυφαίες στιγμές του δεύτερου κύκλου (βλέπε "Temple Of Shadows"). Ακόμα κι από εκεί, όμως, το "Secret Garden" απέχει αρκετά.