Anglagard

Δεκαοκτώ χρόνια μετά το δεύτερο άλμπουμ τους, "Epilog", οι Σουηδοί Änglagård, ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά του progressive rock της δεκαετίας του '90, επιστρέφουν μετά τις πρόσφατες προαναγγελίες τους και παραδίδουν το τρίτο άλμπουμ τους με στόμφο και θριαμβευτική ορμή. Υπό διαφορετικές συνθήκες, ένα συγκρότημα σαν τους Änglagård θα είχε προφανή θέση, γιατί όχι, στο ProgSession, τη μηνιαία στήλη στο Rocking.gr για θησαυρούς του progressive rock οι οποίοι έμειναν στα αζήτητα και καθαρά μέσα σε underground πλαίσια.

Με το ντεμπούτο τους, “Hybris", οι Änglagård άφησαν μια μεγάλη παρακαταθήκη και έσπρωξαν τον σχεδόν εξαφανισμένο prog ήχο των 70s σε νέα όρια και καινούρια μονοπάτια, με το χαρακτηριστικό άγγιγμα του σουηδικού ήχου. Ένα κλασικό αριστούργημα του προοδευτικού rock, το οποίο αξίζει να μνημονεύεται και να αναφέρεται σε κάθε τέτοια ευκαιρία. Αν και εμπορικά οι Σουηδοί δεν ξεπέρασαν ποτέ την underground αποδοχή μιας μικρής μερίδας οπαδών του ήχου, η πολύχρονη απουσία τους και η προαναγγελθείσα επιστροφή τους με νέο άλμπουμ ενθουσίασε τους γνωρίζοντες την σημασία και την προσφορά του συγκροτήματος με την ομολογουμένως βραχύβια πορεία.

Έτσι, λοιπόν, με το "Viljans Öga" οι Änglagård καταφέρνουν να προσφέρουν ένα τρίτο άλμπουμ, το οποίο αν και σχεδόν μια εικοσαετία μετά το προηγούμενο πόνημα των Σουηδών, ακούγεται σαν να προέκυψε αμέσως μετά χωρίς να μεσολαβήσει ένα τέτοιο μεγάλο χρονικό κενό. Οι μελωδίες, οι περιπετειώδεις περιπλανήσεις σε progressive rock και folk μονοπάτια και η προσήλωση σε κεκτημένα αισθητικά κριτήρια ανάμειξης πειραματικών ήχων και κλασικότροπων μεθοδεύσεων δίνουν το παρόν σε ένα άλμπουμ που φαίνεται να στέκεται εξαρχής δίπλα από το αριστουργηματικό "Hybris". Το "Ur Vilande" ανοίγει ως οφείλει το άλμπουμ, με μια προβλεπόμενη αντιεμπορική ως επί το πλείστον χροιά με το φλάουτο να πρωταγωνιστεί εξαρχής και στην εξέλιξη της σύνθεσης να συμπορεύεται με δύσκολα μέτρα, καθαρά αυτοσχεδιαστικούς ρυθμούς και μια μοναδική ρετρό πινελιά χάρη στον ήχο του mellotron. Ο χαρακτηριστικός ήχος των Änglagård, βασιζόμενος στον σοφό συνδυασμό πνευστών και εγχόρδων αφενός και στην εκτελεστική ικανότητα του συγκροτήματος από την άλλη, προσφέρει εν τέλει ένα άλμπουμ με τέσσερις συνθέσεις συνολικά, το χτίσιμο της καθεμίας ξεχωριστά εντυπωσιάζει τον ακροατή. Για παράδειγμα, το "Sorgmantel" ξεκινάει με έναν μελαγχολικό τόνο που δίνει το φλάουτο μαζί με το τσέλο και προοδευτικά οι ρυθμοί του γίνονται απρόβλεπτοι, με τις κιθάρες και τον καθαρό ήχο του mellotron να συγχρονίζονται σε μια κλασική έκφανση προοδευτικού rock της χρυσής περιόδου.

Τέσσερις συνθέσεις επικών διαστάσεων προσφέρουν συνολικά σχεδόν 57 λεπτά μουσικής πανδαισίας, η οποία γίνεται αντιληπτή από την πρώτη κιόλας ακρόαση εντυπωσιάζοντας. Σε μια εποχή που η καλλιτεχνική διάσταση μιας τυπικά ταλαντούχας μπάντας προσμετρείται σε «χιτάκια» με ημερομηνία λήξεως, οι Änglagård μετά από 18 χρόνια απουσίας από την σκηνή, επιστρέφουν με την ίδια διάθεση που είχαν και στο "Epilog". Παίζουν μουσική που γουστάρουν οι ίδιοι να κυκλοφορούν και να ακούνε και παραδίδουν το "Viljans Öga", ένα αριστούργημα του σύγχρονου progressive rock, απαραίτητο προς ακρόαση από κάθε οπαδού του ήχου και οπωσδήποτε στο μέλλον μια ενημερωμένη δισκοθήκη θα πρέπει να έχει δίπλα-δίπλα το "Hybris" με το "Viljans Öga". Οι Änglagård μετατρέπονται από το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του σουηδικού prog rock σε μια μπάντα που επιζητά και λαμβάνει πρωταγωνιστικό λόγο και ρόλο στον συγκεκριμένο ήχο.