...And You Will Know Us By The Trail Of Dead

Με όνομα για μαρκίζα φεστιβάλ (και πονοκέφαλο κάθε γραφίστα), υψηλή οπτική αισθητική σε ό,τι τους χαρακτηρίζει αλλά και μουσική ταμπέλα που χωράει πολλή συζήτηση, οι ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead (ή, για τους φίλους και την οικονομία του site τους, Trail Of Dead) από το Τέξας κυκλοφορούν φέτος το νέο τους δίσκο υπό τον τίτλο "Tao Of The Dead", με μια υπέρμετρη φιλοδοξία για κάτι το, αν μη τι άλλο, πομπώδες και ευπαρουσίαστο. Όταν φίλος συντάκτης με prog σεντόνια και κάλτσες το άκουσε και κόλλησε, κατάλαβα πω δεν θα έχουμε να κάνουμε με ένα εύκολο δίσκο. Μη σας μπερδεύει αυτό. Όντως δεν έχουμε. Το γιατί ας το δούμε παρακάτω.

Οι Trail Of Dead γράφουν τον έβδομο δίσκο τους σε δύο μέρη και δύο κλίμακες, καθώς το πρώτο μέρος, "Tao Of The Dead", είναι γραμμένο σε «ρε», ενώ το δεύτερο, μονολιθικό, σχεδόν δεκαεπτάλεπτο έπος του, "Strange News From Another Planet", σε «φα». Θα ήθελα να γράψω ότι ξέρω πώς να το αποκωδικοποιήσω αυτό, αλλά ειλικρινά δε μπορώ, καθώς το πρώτο μέρος στα προς εξέταση ξεχωριστά του κομμάτια είναι πιο ανάλαφρο και κουκουλώνεται με την post του γόμωση για να αντέξει τον χειμώνα στον οποίο κυκλοφορεί, ενώ το δεύτερο ατενίζει το διάστημα, κάνοντας μικρά αιρούμενα βήματα για να καρφώσει την prog σημαία των Rush σε έναν άλλον πλανήτη.

Οι Trail Of Dead στη σχεδόν μονόωρη διάρκεια του διπλού τους saga θα ανταλλάσσουν άναρχα αυτές τις δύο ταμπέλες, πότε ξεδιπλώνοντας εμμονικά τα post loopαρισμένα riff τους και πότε απλώνοντας τον πιο ψυχεδελικό και spineless floydίζοντα χαρακτήρα τους στον καμβά του ηχοτροπίου που θέλουν να επιχρωματίσουν.  Η πολυσχιδής προσωπικότητα του μουσικού Conrad Keely φαίνεται στην άκρη του αναδευτήρα ήχων που κατασκεύασαν το χρωματικό μουσικό συνδυασμό του "Tao Of The Dead", καθώς ξέρεις πως δεν πέταξε μόνο τις επιρροές του στον τενεκέ, αλλά παράλληλα τον παρατηρούσε να ανακατεύεται, πότε αργά και πότε γρήγορα, και να πιτσιλάει με ήχους τον περιβάλλοντα χώρο, αλλά παράλληλα η ευθεία προσέγγιση στην απαγγελία και το τραγούδι του indieζοντα τραγουδιστή Conrad Keely (!) τσιτώνει τους ήχους εκεί που πρέπει και τους υπηρετεί εκεί που θα έπρεπε. Ζωντανά λένε πως ξεσπά, στο δίσκο φαίνεται να νιώθει ένα δέος απέναντι στο όλον, και καλά κάνει. Έτσι για να μη χάνουμε και την αίσθηση του μέτρου.

Για post το πλησίασα, πιο prog μου βγήκε. Indie rock τραγουδιστή λένε πως έχει, εγώ τον άκουσα να φωνάζει σε στιγμές πάθους. Διπλή saga με διαστημικές και λοιπές ψυχεδελικές αναφορές για πολλούς, από το συγκρότημα με το όνομα-σιδηρόδρομο, σε μια κυκλοφορία που θα πλησιάσουν πολλοί και θα βρουν κάτι να τους αγγίζει ακόμα περισσότεροι.