...And You Will Know Us By The Trail Of Dead

Το συγκρότημα με το όνομα σιδηρόδρομος και το οποίο βρίσκεται πρώτο σε κάθε οργανωμένη δισκοθήκη (δεν είναι τυχαία η χρήση των αποσιωπητικών!), επιστρέφει με την ένατη δισκογραφική του δουλειά, η οποία τιτλοφορείται "IX". Δύο χρόνια μετά το κατά γενική ομολογία καλό "Lost Songs" και έναν χρόνο μετά το ακόμα καλύτερο "Tao Of The Dead Part III", οι Trail Of Dead μάς δοκιμάζουν με το νέο τους υλικό.

Ο δίσκος δεν ακολουθεί συγκεκριμένα μοτίβα με αποτέλεσμα εκεί που νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τι ακολουθεί και έχεις προετοιμάσει τον εαυτό σου, η ψυχολογία σου αλλάζει και αναρωτιέσαι πρώτον, γιατί έπεσες έξω και δεύτερον, πού σκοπεύουν να σε πάνε μετά οι Τεξανοί prog rockers. Αυτή η παρατήρηση δεν σημαίνει ότι το “IX” είναι ένας κακός δίσκος, απλώς ξενίζει σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.

Η πρώτη μου επαφή με την μπάντα ήταν πίσω στο 2002, όταν μόλις είχαν κυκλοφορήσει το "Source Tags & Codes". Στο πρώτο άκουσμα του "Another Morning Stoner", θεώρησα πως έχω να κάνω με έναν πολύ καλό indie rock δίσκο. Προς μεγάλη μου ευχαρίστηση διαψεύστηκα, ακούγοντας κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με αυτό που έπαιζαν οι άλλες μπάντες εκείνης της περιόδου.

Post-hardcore, art rock και progressive παντρεύονται με μοναδικό τρόπο. Από τότε, τα στοιχεία αυτά αποτελούν τους πυλώνες της ταυτότητας των Trail Of Dead και κατά μία έννοια ίσως είναι αναμενόμενο όταν έχεις να αποδώσεις όχι και το πιο εύπεπτο μουσικά υλικό.

Άνοιγμα με το "The Doomsday Book" το οποίο, χωρίς να εντυπωσιάζει, σου εξάπτει το ενδιαφέρον να συνεχίσεις. Ακολουθούν τα "Jaded Apostles" και "A Million Random Digits" και εκεί αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά. Φαντάζεσαι να τα ακούς σε κάποιο live και να στέκονται μια χαρά. Ωστόσο, σε επίπεδο έμπνευσης κάτι λείπει. Επιπλέον, στην πορεία των τριών πρώτων κομματιών του δίσκου αναζητάς κάποια έκρηξη η οποία δυστυχώς δεν έρχεται ποτέ. Το "Lie Without A Liar" (του οποίου η εισαγωγή θυμίζει λίγο το "Pigs And Their Farms" των Unisex) αλλάζει όλο το ύφος που είχαν χτίσει μέχρι και εκείνη τη στιγμή. Πιο ευχάριστο και πιο σωστά δομημένο, κατευθύνει τον δίσκο σε πιο feel good και «μπαλαντοειδή» ακούσματα. "The Ghost Within" και "Bus Lines" ανεβάζουν τις προσδοκίες, οι οποίες ευτυχώς ανταποκρίνονται στα "Lost In The Grand Scheme" (το καλύτερο κομμάτι του δίσκου) και "Sound Of The Silk". Και στα δύο αυτά κομμάτια συναντάμε τους τυπικούς Trail Of Dead, με ιδιαίτερη την περίπτωση του τελευταίου, όπου η μπάντα επιστρέφει στην εποχή του "Tao Of The Dead" και πειραματίζεται ακόμα μια φορά με tribal κρουστά, ενώ ένα μέρος των στίχων αποδίδεται σε μορφή προφορικού λόγου. Τα ορχηστρικά "How To Avoid Huge Ships" και "Like Summer Tempests Came His Tears" δεν καταφέρνουν να δουλέψουν σαν γέφυρες στα κομμάτια που τα ακολουθούν, με αποτέλεσμα να χάνονται, λειτουργώντας σαν μονάδες.

Ο δίσκος τεστάρει τις αντοχές μας παρουσιάζοντας τρία διαφορετικά πρόσωπα. Το πρώτο είναι αυτό που σε απογοητεύει και σε κάνει να αναρωτιέσαι πού πήγε η έμπνευση και γιατί είναι μονότονο αυτό που ακούς. Το δεύτερο είναι ο κορμός, ο οποίος βελτιώνει την κατάσταση αλλά δεν σε ενθουσιάζει κιόλας. Τέλος, το τρίτο εμφανίζεται αργοπορημένα και μικρό σε διάρκεια και περιλαμβάνει όλα αυτά που θα ήθελες να ακούς από την αρχή, αφήνοντάς σε συναισθηματικά διχασμένο.