Anathema

Η μεγάλη άσπρη φάλαινα των Anathema φαίνεται πως ήταν πάντα η εμπορική επιτυχία. Από τις θεοσκότεινες καταβολές τους, στον ατμοσφαιρικό metal θρόνο και μετά στο σκαλοπάτι-γκρεμό του "A Fine Day To Exit", το συγκρότημα/σχέση του ελληνικού κοινού έμοιαζε πάντα συγχυσμένο: σε κάθε δίσκο τους θεωρείς πως οι Anathema θα ήθελαν στην πραγματικότητα να παίζουν αυτά που θα παίξουν στο επόμενο κ.ο.κ. Το 2003 κατάφεραν να μας δώσουν ένα παραγνωρισμένο διαμαντάκι, το "Α Natural Disaster" και έκτοτε έγραφαν/ηχογραφούσαν το "We're Here Because We're Here", και αφού το πέρασαν από χίλια κόσκινα, έχασαν τη δισκογραφική τους και για κάποια χρόνια δεν έβρισκαν με τίποτα. Το 2007 μετά την πολλοστή αναβολή της κυκλοφορίας του δίσκου, κάποιοι μίλησαν μέχρι και για διάλυση, αλλά ευτυχώς σήμερα, το 2010 και με την καρέκλα της μίξης κατειλημμένη από τον mastermind Steven Wilson, δείχνουν πως και πάλι έχουν πολλά να πουν. Το θέμα είναι σε ποιον…

Στο προσωπικό τους site μιλούν για τρία πράγματα: μελωδίες, συναισθήματα και.. οικογένεια, καθώς εδώ και χρόνια η σύνθεση των Anathema απαρτίζεται από τα τρία αδέρφια Cavanagh, τον John Douglas, την αδερφή του, Lee (με την αιθέρια φωνή) και τον συνήθη ύποπτο Les Smith, στα πλήκτρα. Ο δίσκος κοχλάζει από συναισθηματισμό, καθώς ήδη από την πρώτη πρόχειρη ακρόαση, είναι έκδηλο πως βγήκε μετά από πολλή πίεση αλλά και πολλή πίστη. Πίστη πως οι Αnathema μπορούν να κάνουν κάτι το μεγαλειώδες, να καταφέρουν επιτέλους να ακουστούν σε ένα ευρύτερο κοινό και να γίνουν κυρίαρχοι μιας σκηνής, καθώς ναι μεν έχουν τα φόντα, αλλά σίγουρα δεν έχουν την ανάλογη επιτυχία. Ήδη το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του "Thin Air" μοιάζει να ξεκινά από εκεί που σταμάτησε το "A Natural Disaster", ενώ το "Summer Night Horizon" που ακολουθεί έχει μια συμπυκνωμένη οργή, που χτυπάει τα τύμπανα και παρασέρνει τα πλήκτρα σε μια δαιμονιώδη διελκυστίνδα. Στο "Dreaming Light" βρίσκουμε πολλούς Porcupine Tree αλλά και παλαιότερους Radiohead (πλέον ο Vincent τραβάει πολύ και πολλά από τα φωνήεντα των λέξεων, θυμίζοντάς (μου) τον Yorke), ενώ στο "Everything" η φωνή της Lee έρχεται λίγο πιο μπροστά, για να μας αφήσει στον ουρανίσκο την επίγευσή της και το "Angels Walk Among Us" για κάποιο λόγο μού θύμισε το "Angelica" αν αυτό ήταν post/alternative rock – ή αν το έγραφαν σήμερα. Από εκεί και πέρα ο δίσκος προχωράει την ατμόσφαιρα του ακόμα πιο βαθιά στα λιμάνια του post, καθώς οι ασαφείς φωνητικές ακροβασίες, οι επαναλαμβανόμενες μουσικές φράσεις και οι μεγάλες συνθέσεις παίρνουν τα ηνία και τα πλήκτρα αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο, στις ως επί το πλείστον mid tempo συνθέσεις.

Στα θετικά του δίσκου σίγουρα πρέπει να συγκαταλέξουμε το γεγονός ότι ο Smith για πρώτη φορά ακούγεται τόσο πολύ και τόσο έντονα σε δίσκο των Anathema, καθώς τα πλήκτρα του αποτελούν τη στέρεα βάση πάνω στην οποία χτίζεται διακριτικά από τις κιθάρες και τα διακριτικά electro στοιχεία όλο το οικοδόμημα του "We're Here Because We're Here". Τα φωνητικά, τόσο του Vincent όσο και της Lee, είναι περισσότερο πεπλεγμένα από παλαιότερες δουλειές τους, και οι φράσεις πιο «απλωμένες» πάνω στα μουσικά μοτίβα για να συμβάλλουν ακόμα περισσότερο στην αφράτη αίσθηση που αφήνει όλη η παραγωγή. Μικρό παράπονο; Λίγοι στίχοι, με λίγα sing along τα οποία ναι μεν δένουν με το κλίμα, αλλά όταν τους δούμε live θα κλέψουν κάτι από τις πιο συναισθηματικές στιγμές τους όπως πχ του ομώνυμου τραγουδιού από το "A Natural Disaster".

Ακούγοντας και ξανακούγοντας τον δίσκο δεν μπορείς παρά να απορείς για το σε ποιο βαθμό έχει βάλει το χέρι του ο Wilson, καθώς το αποτέλεσμα ακούγεται συμπαγές, δουλεμένο και ευκρινές ως προς την κατεύθυνσή του η οποία συνοψίζει τις δύο συνιστώσες του νέου, νέου (!) ήχου των Anathema: αυτήν του ατμοσφαιρικού/συναισθηματικού ήχου, που αποθεώθηκε στον προηγούμενο δίσκο, αλλά ακόμα περισσότερο της post γόμωσης, η οποία στο "We're Here Because We're Here" είναι πιο έντονη από ποτέ. Δεν ξέρω αν τώρα θα καταφέρουν επιτέλους να πείσουν τόσο τους μεταλλάδες που ακούνε prog ή/και Pink Floyd, αλλά και τους post/prog ροκάδες να τους εμπιστευτούν, όπως παλεύουν χρόνια τώρα, αλλά σίγουρα μπορώ να γράψω με περισσή παρρησία ότι το μήνυμά τους το περνάνε σαφώς. Μετά από τόσες αναποδιές, τόσα χρόνια περιπλάνησης, τόσες δυσκολίες και αμφισβήτηση, οι Anathema είναι εδώ, καθώς ήταν πάντα εδώ. Και ο δίσκος τους αξίζει της προσοχής σας.