An Orange End

Η κρυστάλλινη καθαρότητα της κιθαριστικής pop των An Orange End αφορά εκείνους τους εναλλακτικούς ροκάδες, που στρέφουν το κεφάλι όταν η αυτόματη playlist της καφετέριας πέσει πάνω στο παραμυθένιο διαμάντι της Rapunzel. Τέσσερα παλικάρια από την Τροπολιτσά (ειλικρινά συγγνώμη, δεν κρατιόμουν) παίδευσαν μια ανάλαφρη ανάμνηση από τη δεκαετία του '90 και παρέδωσαν μια όμορφη πρώτη δισκογραφική κατάθεση, στα χνάρια των Raining Pleasure, ενισχύοντας την «πελοποννησιακή συμμαχία» της ελληνικής σκηνής (σωπάστε με!).

Ο πολυμήχανος τίτλος "Lego" κουβαλά ένα γλυκό συνειρμό, που αποτυπώνει μια ακριβέστατη περιγραφή της μουσικής τους. Μια ευγενής, αγνή μελωδικότητα, στον αντίποδα κάθε punk ακαθαρσίας, ζωγραφίζει μια πλαστική, ελαφρώς νοσταλγική, αναζήτηση ευτυχίας. Σαν ουράνια τόξα που σχεδιάστηκαν με μοιρογνωμόνιο και βάφτηκαν με ζωηρά βιομηχανικά χρώματα, τα τραγούδια αποπροσανατολίζουν τις παιδικές συνειδήσεις, από την καυσαεριώδη επικάλυψη του σύμπαντος, που παραμονεύει έξω από το παράθυρο.

Παρά τη σαφήνεια του ύφους και την πειθώ του ήχου, οι συνθέσεις κουβαλούν εκείνη την ιδιαίτερα ελληνική μελωδική αοριστία. Τόσο ονειρώδεις, που κάποτε χάνουν τον ειρμό. Τόσο αιθέριες, που μπορεί να ξεχνούν το ρεφρέν. Τόσο «καθαρές», που ενίοτε καταδικάζουν τον ακροατή σε ακινησία. Κι όμως, το "Dance" φτερουγίζει έξυπνα, το "LA Song" υπόσχεται πιο φερέγγυες στιγμές, το "Homo Consumers" φεγγίζει τα μονοπάτια μιας πιο σκοτεινής ηχητικής περιπλάνησης και το "Margaret's Question" διαπρέπει σε έναν πιο post-punk revival χώρο.

Με τη διακριτική συμμετοχή της Evira των Abbie Gale και την ευδιάκριτη παραγωγή του κυρίου Sak από τους Raining Pleasure, το "Lego" κουβαλούσε ήδη δυο αναγνωρισμένα επιχειρήματα, ώστε να αρχίσει ο Έλλην μουσικόφιλος να γνέφει καταφατικά. Το προσόν του, όμως, είναι ότι μας παρουσιάζει άλλη μια πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα, που κοσμεί την αξιοπρεπέστατη πλέον εντόπιο σκηνή.