Amorphis

Πριν από ένα χρόνο έκαναν το μεγάλο comeback με το εκπληκτικό "Eclipse", έπειτα από μία περίοδο χρυσής μετριότητας, με την αποχώρηση του Pasi Koskinen και το ντεμπούτο του Tomi Joutsen να είναι τα φλέγοντα ζητήματα στον κύκλο των οπαδών της μπάντας. Κακά τα ψέματα, τα "Am Universum" και "Far From The Sun" είχαν μεν κομματάρες, αλλά δεν ήταν οι δίσκοι εκείνοι που θα στέκονταν στο ίδιο ύψος με τις προηγούμενες δουλειές τους και χρειάστηκε να παρθούν δραστικά μέτρα.

Οι Amorphis προφανώς στρώθηκαν στη δουλειά, προσέλαβαν έναν ικανότατο τραγουδιστή - frontman (δεν ξέρω για εσάς, προσωπικά πάντως ο φίλτατος Pasi δε μου έχει λείψει καθόλου), ασχολήθηκαν εκ νέου με τη συγγραφή στίχων συγγενικών με το φινλανδικό έπος "Kalevala" και είπαν να αγριέψουν λιγάκι. Αν και μας έχουν συνηθίσει στη διαφορετικότητα των άλμπουμς τους, εδώ παρουσιάζουν αρκετά κοινά στοιχεία με το "Eclipse", κάτι σαν τη μουσική του προέκταση - εξέλιξη. Η ικανότητά τους να συνθέτουν ύμνους-χιτάκια είναι μοναδική και οι μελωδίες με την επαναλαμβανόμενη κλιμάκωσή τους ώσπου να πορωθεί και ο τελευταίος ξενέρωτος παραμένουν η σταθερή αξία των Φινλανδών.

Η διαφορά τους έγκειται στην αμεσότητα των τραγουδιών, όπου το "Silent Waters" είναι ελαφρώς πιο σκεπτόμενο και χρειάζεται και δεύτερη ακρόαση για να μάθεις να σιγοτραγουδάς τα «να να να να να να-να να να να» και να πλημμυρίσεις από υπέροχες μελαγχολικές μελωδίες (βλ. "Her Alone"). Ο T. Joutsen φωτογραφίζεται δικαιωματικά πλέον στην κορυφή της μπάντας με τους υπόλοιπους να δείχνουν ιδιαιτέρως χαρούμενοι που τον έχουν παρέα τους και μαζί του έχουν συνθέσει τους πιθανόν δύο καλύτερους δίσκους τους μετά το αξεπέραστο "Elegy".

Και οι 10 συνθέσεις είναι τουλάχιστον άριστες, το όγδοο όμως κομμάτι με τον τίτλο "Shaman" είναι το νέο σημείο αναφοράς των Amorphis όσον αφορά το τέλειο. Ακουστική εισαγωγή υπό τη συνοδεία πλήκτρων που υποβόσκει δίκασο ξέσπασμα και αναβίωση ημερών "On Rich And Poor"! Ιεροσυλία; Υπερβολή λόγω άκρατου ενθουσιασμού; Να με συμπαθάτε, αλλά έχω ακούσει το "Silent Waters" αμέτρητες φορές και η αρχική μου αίσθηση παραμένει ακόμα και τώρα η ίδια. Το δε "Black River" θυμίζει αρκετά στη δομή του το αποχαιρετιστήριο έπος "End Of The Road" των Sentenced, μόνο που εδώ δε λυπόμαστε, ούτε μας πιάνει το παράπονο ακούγοντάς το ξανά και ξανά.

Οι Amorphis έχουν φτάσει σε οριακό-κομβικό σημείο της καριέρας τους: Από τη μία απολαμβάνουν με κεκτημένη ταχύτητα όλα όσα έχασαν τα περασμένα χρόνια, από την άλλη το επόμενο βήμα τους, όποτε κι αν έρθει, θα πρέπει να είναι διαφορετικό. Κι αν νομίζετε πως έπειτα από 15 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας και μουσικών αλλαγών στο ύφος τους δεν έχουν με τί άλλο να μας εκπλήξουν, κάντε έναν κόπο-χάρη στους εαυτούς σας και ξανακούστε την acoustic version του "My Kantele"... Θα μας χάλαγε ένα τέτοιο άλμπουμ; Το «έχουν» και μάλιστα πολύ εύκολα... Τα σέβη μου...