Amaranthe

Helix

Spinefarm (2018)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 19/10/2018
Καμία ενοχή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κατ' αρχήν σε αυτό το εξώφυλλο τραβάω τη γραμμή. Όχι ότι οι Amaranthe μας είχαν συνηθίσει σε πίνακες του Βαν Γκογκ ή έργα των Hipgnosis. Αλλά οι πρόσφατες επιλογές τους είχαν αφήσει ελπίδες ότι ξέφυγαν από την πολύ κακώς εννοούμενη commercial metal αισθητική της περασμένης δεκαετίας κι έκλιναν προς κάτι όχι εντυπωσιακό, αλλά σαφώς πιο συμπαθές. Πάρτε τώρα ένα στραβοχυμένο φώτοσοπ σε αποχρώσεις του πορτοκαλί, για να μη ξεχνιόμαστε. Υπάρχουν άλμπουμ που χαίρεσαι να κρατάς το φυσικό αντίτυπο και να το κοιτάς. Εδώ δεν έχουμε ένα από αυτά.

Βιβλία και δίσκοι, βέβαια, δεν κρίνονται απ' το εξώφυλλο. Το περιεχόμενο του "Helix" υπενθυμίζει ιδανικά το γιατί. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, η πέμπτη δουλειά των Σκανδιναβών ξεχειλίζει ενέργεια και κολλητικές μελωδίες. Έμφαση στον αριθμό πέντε, και σημειώνοντας ότι το ντεμπούτο του σχήματος κυκλοφόρησε πριν από επτά χρόνια. Η συνέπεια από μόνη της λέει αρκετά πράγματα. Σε συνδυασμό με το ότι οι κυκλοφορίες τους απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν μέτριες, το επίτευγμα γίνεται μεγαλύτερο. Κι αν στο "Maximalism" ο ήχος (άκουσον άκουσον) ελάφρυνε, αυτή τη φορά οι ισορροπίες επανέρχονται.

Η επιστροφή σε περισσότερο σκληρές φόρμες πιθανότατα κάπως θα συνδέεται με την αλλαγή προσώπου πίσω από το ένα μικρόφωνο. Η αποχώρηση του Andreas Solveström πριν από μερικά χρόνια δεν είχε πτοήσει ιδιαίτερα τους εναπομείναντες πέντε. Από την άλλη, ο Jake E παραήταν μεγάλο κεφάλαιο για να περάσει στα ψιλά η φυγή του. Ο ρόλος του μπορεί να περιοριζόταν σταδιακά από το "Massive Addictive" και μετά, ωστόσο η παρουσία του ήταν πάντα καταλυτική. Η επιλογή του Nils-των-Dynazty-Molin, σε θεωρία και πράξη, είναι εξαιρετική, αλλά όπως και να 'χει, πλέον το βάρος πέφτει  σχεδόν εξολοκλήρου στην Elize Ryd και τον Olof Mörck.

Εκ του αποτελέσματος, το ντουέτο δικαιώνεται πλήρως. Ο ήχος παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμος, τα ρεφρέν ακούγονται πιασάρικα όσο ποτέ και οι εντάσεις κυμαίνονται σταθερά ψηλά. Το μπάσιμο με το "The Score" είναι ενδεικτικό του κλίματος, ενώ το "365" στέκεται με άνεση ανάμεσα στα κορυφαία single της μπάντας. Τα μπλιμπλίκια κάνουν χώρο για τις κιθάρες, η παραγωγή στέκεται αψεγάδιαστα γυαλισμένη και οι εναλλαγές στα τριπλά φωνητικά είναι σεμιναριακές. Αν έπρεπε να επιλέξω στιγμές, θα έλεγα το "Countdown" με την κυνική (συγγνώμη) κολλητικότητα, το χωρίς εισαγωγικά heavy "GG6", το ηλεκτρονικό "My Haven", το "Iconic" με το τούπα-τούπα και το αντί μπαλάντας "Unified".

Πριν από δύο χρόνια ακούσαμε την 1.4 εκδοχή των Amaranthe. Στο "Helix" έχουμε την 2.0. Αρκετά στοιχεία από την πρώιμη περίοδο του σχήματος επανέρχονται στην επιφάνεια, άλλα τόσα από το κοντινό παρελθόν εξελίσσονται, η Ryd αναλαμβάνει αδιαμφισβήτητα πρωταγωνιστικό ρόλο, με το ντουέτο Molin/Englund και τον Mörck να ακολουθούν. Πέρα από αυτά, η pop νοοτροπία και η metal λογική παραμένουν τα θεμέλια της εξάδας. Οι πιστοί στο αληθινό ατσάλι ας συνεχίσουν να αδιαφορούν και το mainstream ας συνεχίσει να τρομάζει από τα brutal και τις δίκασες· οι υπόλοιποι θα βρουν εδώ μέσα ρυθμούς για κούνημα και μελωδίες για sing along σε ποσότητες που σπανίζουν.

  • SHARE
  • TWEET