Altesia

Υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων που μεγαλώνει και εμπνέεται από μια φρέσκια γενιά ηρώων σε κάθε μουσικό ιδίωμα. Είναι λογικό, υγιές και επιθυμητό. Έτσι, λοιπόν, η ποιότητα και η συνέπεια που έφερε καλλιτέχνες όπως οι Opeth, οι Haken και οι Between The Buried And Me να βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις για το progressive metal ιδίωμα ήταν φυσικό να αρχίσουν να εκκολάπτουν φουρνιές νέων συγκροτημάτων επηρεασμένων από τις μουσικές τους.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι Γάλλοι Atlesia, από το συμπαθέστατο Μπορντό και το μόνο που ίσως οφείλουν να προσέξουν είναι τον βαθμό της εν λόγω επιρροής. Διότι, μαζί με τις μάλλον αναπόφευκτες αναφορές σε Dream Theater και Steven Wilson/Porcupine Tree υπάρχουν σημεία στο ντεμπούτο άλμπουμ τους, “Paragon Circus” που νιώθεις ότι είναι καρφί Haken (κυρίως), ενώ σε άλλα σημεία θυμίζουν έντονα παλιούς Opeth και Between The Buried And Me, έστω και χωρίς ψήγμα από την ακραία πλευρά τους.

Όμως, στην παραπάνω επισήμανση υπάρχει ένα μεγάλο αντίβαρο που σίγουρα ισοσκελίζει τη ζυγαριά, ως και τη γέρνει προς την πλευρά τους: είναι πραγματικά καλοί σε αυτό που κάνουν. Και σε παίξιμο και σε ιδέες και σε ήχο και σχεδόν σε όλους εκείνους τους επιμέρους παράγοντες που αθροίζονται για να βγει μια ετυμηγορία για μια δουλειά. Προσθέτοντας στην εξίσωση τα λίγα σημεία που τολμούν να παρουσιάσουν κάτι δικό τους, τολμώ να πω ότι το “Paragon Circus” είναι μια από τα πιο ελπιδοφόρες νέες δουλειές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στον παραδοσιακό progressive metal χώρο.

Ξεκινώντας με την πολύ όμορφη εισαγωγική μελωδία του “Pandora” γίνεται άμεσα αντιληπτό πως πρόκειται για concept άλμπουμ, κάτι που για έναν prog οπαδό προσθέτει εξτρά πόντους. Οι υπόλοιπες πέντε συνθέσεις του άλμπουμ είναι μεγάλες σε διάρκεια, με τα τρία έπη να ξεχωρίζουν. Στο 11λεπτο “Reminiscence” πέραν των προφανών Haken μελωδιών ξεχωρίζει το σόλο σαξόφωνο που είναι ευφάνταστο και κολλάει άψογα, το 10λεπτο “The Prison Child” είναι ταμάμ για όσους αναπολούν τους Opeth της προ-προηγούμενης (πλέον) δεκαετίας, ενώ το κλείσιμο του 17λεπτου “Cassandra’s Prophecy” αποτελεί ένα ομοιγενές μίγμα από δυνατά riff, βιολιά και ακουστικές κιθάρες που το καθιστούν ενδιαφέρον ως συναρπαστικό.

Η μπάντα κυκλοφόρησε μόνη της το άλμπουμ της, ψηφιακά, λίγο πριν εκπνεύσει το 2019, αλλά είχε την ευγενή καλοσύνη να μας το στείλει στις αρχές του τρέχοντος έτους και δεδομένης της ιδιαιτερότητας της περίπτωσης, αλλά και της ποιότητάς που το διακατέχει, κάνουμε μια εξαίρεση και κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιαστεί. Διότι, έχουμε μια μπάντα με εξαιρετική πρώτη ύλη και αδιαμφισβήτητο ταλέντο, που το μόνο που χρειάζεται είναι να χτίσει σε επίπεδο προσωπικότητας. Αν το κάνει αυτό, τολμώ να πω ότι θα έχει πολλές πιθανότητες να πρωταγωνιστήσει στον prog metal χώρο, με βάση τα όσα ακούμε στο “Paragon Circus”.