Alter Bridge

AB III

Roadrunner Records (2010)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 11/10/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μερικές φορές νιώθω ότι όλοι από ένα σημείο και μετά απλά επιβεβαιώνουμε τις προκαταλήψεις μας, λιγότερο ή περισσότερο. Προκαταλήψεις που επηρεάζουν και διαμορφώνουν την άποψή μας σε ένα βαθμό και μετά όλοι προσπαθούμε να την διανθίσουμε με επιχειρήματα που θα υποστηρίζουν αυτό που πιστεύαμε εξαρχής. Από την άλλη πλευρά υπάρχει το συναίσθημα, εκείνο που δυσκολεύεσαι να περιγράψεις, αλλά ξέρεις πέρα για πέρα πως είναι αληθινό. Μα τους χίλιους κεραυνούς, αυτό το συναίσθημα το ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα το "AB III", το τρίτο δηλαδή άλμπουμ των Alter Bridge.

Το συναίσθημα αυτό σπανίως λαθεύει, αλλά η επανάληψη του πειράματος είναι που επιβεβαιώνει το αποτέλεσμα και μέχρι στιγμής η άποψη δεν δείχνει να διαφοροποιείται. Οι Alter Bridge με χαρακτηριστική άνεση επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν πως είναι η πιο ζεστή μπάντα στο σκληρό ήχο της μουσικής του σήμερα και παραδίδουν μια ακόμα συλλογή τραγουδιών που τα έχουμε ανάγκη όσοι αγαπάμε ακόμα την αυθεντική έκφραση του hard rock. Εκεί έρχονται να σταθούν και να κερδίσουν οι Alter Bridge, αφού επαναφέρουν στο προσκήνιο τα βασικά συστατικά για τα οποία διαχρονικά η rock μουσική κέρδισε την αίγλη της. Πρώτο και βασικότερο, η μεγάλη φωνή, ο εμβληματικός frontman και οι ερμηνείες του. Τέτοιος είναι ο Myles Kennedy και πρέπει να το ξέρετε πλέον. Δεύτερο και όχι δευτερεύον, η κιθάρα ως σημείο αναφοράς. Πραγματικά μπορώ να φανταστώ πιτσιρικάδες να εμπνέονται από το παίξιμο του Mike Tremonti, από τα riff, τα solo, τον ογκώδη ήχο και τις μελωδίες του. Τρίτο στοιχείο ο ανόθευτα δυνατός και καθαρά rock ήχος του άλμπουμ. Όσο κι αν επικροτούμε πάντα την καινοτομία και την διαφοροποίηση, μερικές φορές χρειάζονται μόνο τα βασικά συστατικά για να επιτευχθεί η καλύτερη συνταγή. Τέλος, είναι τα διακριτά τραγούδια. Ψάξε τα ένα- ένα και θα δεις πως όλα έχουν λόγο ύπαρξης, ασχέτως αν κάποια ξεχωρίζουν περισσότερο από τα άλλα.

Αν έχεις μια –έστω ελάχιστη- προγενέστερη επαφή μαζί τους, το "Slip To The Void" θα σε παρασύρει μονομιάς με τον ήχο του, την ερμηνεία του Myles και το συναίσθημα, ενώ θα πρέπει να έχεις ήδη εκτιμήσει δεόντως το δυναμίτη - προπομπό του άλμπουμ που λέγεται "Isolation". Σε ένα δίκαιο κόσμο, το "Ghost Of Days Gone By" θα έπρεπε σε λίγους μήνες να παίζει σε heavy rotation στους ραδιοφωνικούς σταθμούς που χρησιμοποιούν τη λέξη rock για οποιοδήποτε λόγο, όντας ένα εθιστικό κομμάτι. Μέσα στα τόσα επιμέρους σημεία, πρόσεξε το refrain του "All Hope Is Gone" και παραδέξου το riff του "Still Remains". Μετά από μερικές ακροάσεις δεν τραγουδάς και εσύ το πιο up tempo "I Know It Hurts" και δεν θα ήθελες να μπορείς να παίξεις στην ακουστική κιθάρα το "Wonderful Life", όπως έκανες με το "Watch Over You"; Η φωνή του Myles θα σε συνεπάρει για μια ακόμα φορά στο "Life Must Go On" και το κλείσιμο του "Words Darker Than Their Wings" θα σου επαναφέρει την εθιστική γεύση του "Blackbird" κλείνοντας μαγικά το δίσκο.

Θα είναι λάθος να μπούμε σε άσκοπες συγκρίσεις και να αναζητήσουμε τραγούδια σαν το "Blackbird", αφού τέτοια τραγούδια δεν γράφονται κατά παραγγελία – γι' αυτό είναι και τόσο σπουδαία. Πριν την κυκλοφορία του τολμώ να πω πως είχα μια αμφιβολία για το αν οι Alter Bridge θα είχαν την ικανότητα να προσφέρουν κάτι φρέσκο και να μην υποπέσουν στο σφάλμα της επανάληψης των μελωδιών τους. Πολύ απλά, το "ΑΒ ΙΙΙ" σου δίνει 14 λόγους για να το αγαπήσεις για αυτό που είναι, να κριθεί αυτόνομα ως ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Δεν μου αρέσουν οι υπερβολές, αλλά όταν λέω ότι οι Alter Bridge ανήκουν στις (πολύ) καλύτερες μπάντες της γενιάς μας θεωρώ ότι λέω το αυτονόητο και όχι κάποια υπερβολή. Η νέα τους δουλειά το πιστοποιεί και τώρα που την ακούω ξανά, το συναίσθημα είναι πάλι εδώ και η γεύση είναι η ίδια. Αυτά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν κάτι σπουδαίο, κάτι αληθινό. Και η αλήθεια του "AB III" πρέπει να ακουστεί.

  • SHARE
  • TWEET