Altar Of Plagues

Στη μαστιζόμενη από την κρίση Ιρλανδία υπάρχουν κάποιοι που έρχονται να αποδείξουν για μια ακόμη φορά ότι οι δύσκολες συνθήκες και η ανέχεια αποτελούν πηγή έμπνευσης και καλλιεργούν το έδαφος για τη δημιουργία μουσικής και τέχνης γενικότερα. Έτσι λοιπόν μετά το μεγαλούργημα που μας προσέφεραν οι Primordial, έρχονται οι συμπατριώτες τους Altar Of Plagues να μας ταρακουνήσουν με το δεύτερο τους full length άλμπουμ.

Εμπνέονται (σύμφωνα με δήλωση τους) από την άγρια ομορφιά του φυσικού τοπίου της Ιρλανδίας, τη μουντή ατμόσφαιρα αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα τους και οι άνθρωποί της. Μέσα σε ένα τέτοιο κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον οι Altar Of Plagues δημιουργούν και τολμούν να σπρώξουν τα όρια της μουσικής τους, ίσως και ενός ολόκληρου ιδιώματος, εξερευνώντας μονοπάτια δύσβατα και μακρινά. Σε σχέση με το ντεπούτο τους, το "Mammal" θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί πιο απρόβλεπτο, τραχύ, σκοτεινό, δύστροπο και σίγουρα λιγότερο φιλικό στο αυτί.

Οι Altar Of Plagues δεν προσφέρουν το προσιτό και εύκολο άκουσμα. Μέσα στα μόλις τέσσερα κομμάτια, συνολικής διάρκειας 52 λεπτών, παντρεύουν το black metal και το post metal με ήχους της φύσης, πικρές μελωδίες, θρηνωδίες, ακόμα και κάποιους tribal ρυθμούς στα τύμπανα, και δημιουργούν ένα δίσκο που έρχεται να καθηλώσει τον κάθε ανυποψίαστο και όχι μόνο ακροατή. Το θυελλώδες ξέσπασμα στα πρώτα από τα 18 λεπτά του "Neptune Is Dead", που ανοίγει το άλμπουμ, διαδέχονται αργά μέρη και τραχιές μελωδίες, αποτελώντας το πιο black metal κομμάτι του δίσκου.

Η συνέχεια είναι το ίδιο «μαγευτική» και απρόβλεπτη με το "Feather & Bone" που δημιουργεί μια πένθιμη, γεμάτη μυστήριο ατμόσφαιρα, ενώ το "When The Sun Drowns In The Ocean" που ακολουθεί και εμπεριέχει ένα παραδοσιακό ιρλανδικό μοιρολόι έρχεται να στοιχειώσει το άλμπουμ και να ενισχύσει περαιτέρω την αίσθηση του μάταιου που έχει ήδη δημιουργήσει. Το "All Life Converges To Some Centre" είναι ένα κομμάτι το οποίο, παρά τις μελωδίες γεμάτες μελαγχολία, στο τέλος αφήνει μια ελπίδα. Θα πρέπει να τονιστεί ότι στην όλη ατμόσφαιρα του άλμπουμ συμβάλλουν και τα λυσσασμένα φωνητικά, τα οποία χαρακτηρίζονται από μια ιδιαίτερη ένταση και πάθος, που δημιουργούν μια αίσθηση απόγνωσης και αγωνίας.

Οι στίχοι, αν και απλά γραμμένοι από τον J. Kelly, την ψυχή της μπάντας, βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση αυτού που προσφέρουν οι Altar Of Plagues και του χαρακτήρα της δημιουργίας τους. Μέσα από τους στίχους φανερώνεται το θάρρος του συγκροτήματος να αποστασιοποιηθεί από την παραδοσιακή θεματολογία και τις αντιλήψεις του ακραίου γενικότερα ήχου και να εκφράσει προσωπικές αγωνίες, ανασφάλειες και ερωτήματα αναφορικά με το θάνατο, τη ματαιότητα αλλά και την αναζήτηση της αλήθειας σχετικά με τον προορισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σύμφωνα με δήλωση της ίδιας της μπάντας, η ηχογράφηση του άλμπουμ έλαβε χώρα νύχτα και σίγουρα καταφέρνει να συγκεντρώσει συναισθήματα που κυρίως αυτή την ώρα μπορούν να αναπαραχθούν. Είναι δύκολο να περιγράψεις το "Mammal" και πιθανότατα εκτενείς αναλύσεις είναι όχι μόνο κουραστικές αλλά και ανούσιες, καθώς με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις κάτι καινούριο και διαπιστώνεις ότι είναι τόσα πολλά τα μυστικά του.
 
Αναμφίβολα το μέλλον δε μπορώ να το προβλέψω και επομένως δεν ξέρω εάν το συγκεκριμένο άλμπουμ θα αποτελέσει σταθμό για ένα ολόκληρο είδος που μάλλον έχει ανάγκη να βρει στοιχεία ανανέωσης. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι Altar Of Plagues μάς προσφέρουν ένα έξοχο δείγμα αληθινά ακραίου metal. Και ενώ η πλειονότητα των παλιοσειρών του black metal είτε έχει αδρανοποιηθεί, είτε δείχνει μια έντονη διάθεση να στραφεί σε διαφορετικά μονοπάτια, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που δηλώνουν «παρών» και έτοιμοι να πάρουν τα ηνία. Όσοι πιστοί προσέλθετε.