Altar Of Oblivion

The Seven Spirits

Shadow Kingdom (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 18/04/2019
Η έννοια της χρυσής μετριότητας απέκτησε νέο συνώνυμο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει με κάποια συγκεκριμένα υποείδη του σκληρού ήχου, και πιο συγκεκριμένα με το αγαπημένο epic doom παρακλάδι. Σχεδόν ισχύει ένα οικουμενικό, αμετάβλητο επίπεδο που τηρείται και επιτυγχάνεται σε κάθε σχετική κυκλοφορία, απλά και μόνο με το να ακολουθηθεί το γνωστό, πομπώδες και υποβλητικό μοτίβο σύνθεσης που ορίστηκε από τους γίγαντες του είδους, ασχέτως της όποιας έμπνευσης ή ικανότητας υπάρχει.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα τους Altar Of Oblivion, τους Δανούς epic doomsters που κυκλοφορούν φέτος την τρίτη ολοκληρωμένη τους δουλειά υπό τον τίτλο "The Seven Spirits". Έχοντας κυκλοφορήσει ήδη δύο αξιοπρεπείς δουλειές από το 2009 μέχρι και σήμερα, αλλά και δύο EP, το κουιντέτο έχει δημιουργήσει τη φήμη ενός ανερχόμενου ονόματος, έστω κι αν στην πραγματικότητα είναι διαφορετικά τα δεδομένα για το ποιόν τους.

Δίχως να έχουν κάνει τη διαφορά σε καμία από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, το μάλλον μέτριο εξώφυλλο του νέου τους πονήματος προϊδεάζει για κάτι ανάλογο και σε ό,τι αφορά το εσωτερικό του, τηρώντας την παράδοση των αμφιλεγόμενων εξωφύλλων στους δίσκους τους. Αμ δε. Τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα ώστε να μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας πως το "The Seven Spirits" δεν επαρκεί, όσο και αν οι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις του δεν υπήρξαν πάντοτε το ίδιο διασκεδαστικές.

Κι ενώ η παραγωγή του άλμπουμ προβληματίζει, ενώ οι δυνατότητες του Mik Mentor ως τραγουδιστή μπορούν εύκολα να αμφισβητηθούν (ειδικά στα σημεία που αλλού πατάει τονικά και αλλού βρίσκεται), ενώ είναι ζήτημα να ξεχωρίσεις μια σύνθεση από την ημιαδιάφορη υπόσταση των υπολοίπων (ίσως το "Solemn Messiah"), συνειδητοποιείς πως υποσυνείδητα απολαμβάνεις αυτό που συμβαίνει.

Καθώς μουρμουρίζεις στα κρυφά κάποια από τις μελωδίες του δίσκου ή παρασέρνεσαι ακούσια σε χλιαρό headbanging από μερικά riff, η ετυμηγορία μοιάζει ξεκάθαρη ˙ το άλμπουμ αποτελεί τον ορισμό της χρυσής μετριότητας. Κοινώς, κάτι όχι αρκετά καλό για να σου αρέσει πραγματικά, αλλά συγχρόνως όχι αρκετά μέτριο ώστε να αδιαφορήσεις άμεσα και δίχως επιστροφή.

Δίχως πολλά-πολλά, οι οπαδοί του είδους ίσως βρουν μερικούς επαρκείς λόγους για να δώσουν μια ευκαιρία στο νέο δίσκο των Altar Of Oblivion, αν και μοιάζει δεδομένο πως γρήγορα θα χάσουν το όποιο ενδιαφέρον τους. Όσο για τους υπόλοιπους, ούτε λόγος, καθώς η έννοια της χρυσής μετριότητας φαίνεται να βρίσκει νέο συνώνυμο στο "The Seven Spirits".

  • SHARE
  • TWEET