Allegaeon

Οι Allegaeon παίζουν death metal. Ανάλογα από ποια μεριά το βλέπεις, μπορείς να κολλήσεις δίπλα του χαρακτηρισμούς όπως «μελωδικό», «μοντέρνο», «τεχνικό», «grooveάτο», ακόμα και «πειραματικό», όμως τελικά η πρέπουσα κατάληξη θα είναι πάντα η ίδια. Είναι Αμερικάνοι και το "Formshifter" είναι η δεύτερή τους δουλειά, καθώς μετρούν μόλις τέσσερα χρόνια ζωής ως συγκρότημα. Αυτά θεώρησέ τα ως δεδομένα.

Το πρώτο που η μπάντα αφήνει να εννοηθεί στον δίσκο είναι η προτίμησή της στον ήχο του Göteborg, αφού ήδη από την εισαγωγική μελωδία του εναρκτήριου "Behold (God I Am)" η επιρροή των ηγετών του NWOSDM είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ένα λεπτό μετά, όμως, σκάει και το πρώτο blastbeat, με ένα επιθετικό σημείο που δεν θα ένιωθε ξένο σε κάποιο κομμάτι των Behemoth, για να βάλει τους haters του melodeath στη θέση τους. Σε γενικές γραμμές αυτό είναι που συμβαίνει και σε όλο το "Formshifter" - μία συνεχής εναλλαγή διαθέσεων, με υπερηχητικά ξεσπάσματα που αντιτίθενται σε «μεγάλες» μελωδίες που στα πιο μελιστάλαχτά τους πλησιάζουν μέχρι και αυτές των Arch Enemy.

Ενδιάμεσα, τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η τεχνική κατάρτιση που εντυπωσιάζει σε όλο το μήκος του δίσκου, με τις κιθάρες να κλέβουν λίγη παραπάνω δόξα, παίζοντας όχι μόνο «παπάδες» αλλά ενορίες ολόκληρες. Κατά πόδας ακολουθεί το τεραστίων διαστάσεων groove τους που, σε συνδυασμό με την τεχνική και το φουτουριστικό κλίμα, παραπέμπει αρκετές φορές στους Nevermore κι ακόμα περισσότερες στους Scar Symmetry, απλά στο πολύ πιο ...βαρβάτο τους. Τα περισσότερα από τα παραπάνω επιβεβαιώνονται στα "Tartessos: The Hidden Xenocryst" και "Iconic Images", που είναι και ανάμεσα στα κομμάτια του δίσκου που ξεχωρίζουν.

Ακόμη μία ιδιαίτερη πτυχή της μπάντας εμφανίζεται με τα ακουστικά μέρη που περιλαμβάνονται σε κάποια απ' τα κομμάτια, με αποκορύφωμα την τρίλεπτη επίδειξη ισπανικού ταμπεραμέντου που βρίσκεται στο τέλος του "Iconic Images". Παράλληλα, όμως, αυτά τα ακουστικά «διαλείμματα» γίνονται και επιζήμια για την ομαλή ροή του "Formshifter", αφού πολλές φορές μοιάζουν εκτός κλίματος και υπερβολικά. Επιπλέον, από τη μέση του δίσκου και μετά υπάρχει μια τάση για επανάληψη, με αποτέλεσμα κάποια κομμάτια να κερδίζουν δικαίως τον χαρακτηρισμό των fillers. Αυτά, συν κάτι «δανεισμένες» μελωδίες, όπως αυτή της εισαγωγής του "Secrets Of The Sequence" που απέχει ελάχιστες νότες από το "Mine Is The Grandeur..." των Dark Tranquillity, αποτελούν μικρά ελαττώματα, που αφήνουν μια κάπως δυσάρεστη γεύση στο τελείωμα του δίσκου.

Παρόλα αυτά, το δεύτερο άλμπουμ των Allegaeon μόνο ως κακό δεν αξίζει να χαρακτηριστεί. Στην πραγματικότητα, αν είσαι ανάμεσα σ' αυτούς που γουστάρουν το groove και τη βαρβαρότητα ισάξια κατανεμημένα στο death metal τους, αλλά και με σεβαστές ποσότητες μελωδίας, τότε το "Formshifter" παραμένει μια αξιοπρεπέστατη πρόταση.