Alanis Morissette

Πέρασαν δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια από  τότε που η Alanis Morissette εξέφρασε την εκρηκτική εσωστρέφεια με την μορφή οργής που περικλύστηκε μέσα στο "Jagged Little Pill". Τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα είναι αρκετά, οπότε είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι οι κραυγές της απατημένης εικοσάχρονης, θεματολογικά, πια δεν της ταιριάζουν. Είναι πλέον μητέρα και οι στίχοι της την κάνουν να δείχνει πιο ώριμη συναισθηματικά και συνειδητοποιημένη.

Αν σκεφτείτε τις υπόλοιπες ηρωίδες του rock, με την ευρύτερη έννοια, που βρίσκονται εκεί έξω, αυτό που θα διαπιστώσετε είναι ότι έχουν μια αναβαθμιζόμενη πορεία, η κάθε μία στο στοιχείο που την χαρακτηρίζει. Πρώτη για την απόδειξη των λεγομένων μου έρχεται η PJ Harvey με την περσινή της αντιπολεμική ελεγεία. Δεύτερη η Tori Amos με την ποιητική μελωδικότητά της και τρίτη, αλλά όχι καταϊδρωμένη, η Bjork με την σχεδόν σκανδαλώδη δημιουργικότητά της. Όσο για την Courtney Love, δεν θεωρώ ότι μπορεί να χωρέσει ούτε στο πιο διεστραμμένο σύμπαν σε αυτήν την κατηγορία, οπότε δεν προσμετράται καν ως υπολογίσιμος «αντίπαλος». Αν παρ' όλα αυτά θα έπρεπε να αποδοθεί κάποιος ανάλογος, μονολεκτικός χαρακτηρισμός, ορμώμενος πάντα από την νέα δισκογραφική δουλειά της Morissette, αυτός θα ήταν η ωριμότητα. Μία ωριμότητα στιχουργική που αντλείται από τις εμπειρίες και τα συναισθήματα της καλλιτέχνιδος που πλέον κοιτά τον κόσμο γύρω και στα μάτια της υπάρχει έντονο το φίλτρο της μητρότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Guardian", μια ωδή αφιερωμένη αναμφισβήτητα στους δύο άντρες της ζωής της, τον σύζυγο και τον γιο της. Όλη αυτή την θετική ενέργεια που έχει συσσωρεύσει φαίνεται να την έχουν μαλακώσει λίγο και την καταφέρνουν να μην κρατά πλέον ομήρους για τα συναισθηματικά της εγκλήματα, όπως στην περίπτωση του "Til You". Δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό ότι όλη αυτή η αισιοδοξία που αναβλύζουν τα συγκεκριμένα κομμάτια της Alanis δύσκολα θα συνοδεύονταν από σκληρές κιθάρες με μνημειώδη riff. Άλλωστε δεν είναι και το στιλ της. Είναι ντυμένα με την διαύγεια μιας καλογυαλισμένης, καλώς εννοούμενης pop παραγωγής, με τρόπο τέτοιο που να ταιριάζει στην τόσο ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της.

Για να μην δημιουργηθούν όμως υπόνοιες ότι η σκύλα του "You Oughta Know" έγινε εντελώς άκακο αρνάκι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το "Havoc And Bright Lights" μουσικά δεν απέχει πολύ από τις μετά-"Jagged Little Pill" δουλειές της. Μέσα του ο ακροατής θα βρει την 90ίλα που ζητά από τα drums, τις βαριές (αλλά λίγο κρυμμένες) κιθάρες πίσω από τα χορωδιακά μέρη, συνθέσεις με αρκετές δόσεις μελαγχολίας, μερικά ανατολίτικα γυρίσματα και διακριτικές electronica πινελιές. Για του λόγου το αληθές, στο "Celebrity" αποκαλεί «tattooed sexy dancing monkeys» όλους όσους έχουν εμμονή με την επίτευξη της επιτυχίας, της φήμης και του πλούτου, ενώ στο "Numb", το δυναμικότερο και πιο rock κομμάτι του άλμπουμ, περιγράφει ένα ψυχολογικό ξέσπασμα με επίκεντρο την μοναξιά, που θα τράνταζε τις καρέκλες πολλών ψυχολόγων.

Με λίγα λόγια, η Alanis Morissette τέσσαρα χρόνια μετά το "Flavors Of Entanglement", δεν απέχει πολύ από το αλάνι που ξέραμε. Σε πολλά σημεία φαίνεται ότι ο θυμός της αναπαύεται εν ειρήνη κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην μητρότητα που βιώνει. Αλλά υπάρχουν ακόμα τα κατάλοιπα του που της φέρνουν την τρικυμία εν κρανίω και το ευτυχές είναι ότι μπορεί ακόμα να το εκφράσει ανάλογα. Έτσι όπως ακριβώς αρμόζει σε μια rock κυρία.