Alan Parsons

The Secret

Frontiers (2019)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 19/04/2019
Μία στάση πριν την άβυσσο της ολοσχερής αδιαφορίας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον Alan Parsons; Το "Dark Side Of The Moon" θα ακουγόταν τελείως, μα τελείως, διαφορετικό και οι Chicago Bulls δεν θα είχαν εισαγωγικό theme tune της πεντάδας για τα εντός έδρας παιχνίδια.

Η καριέρα του θρυλικού πλέον Parsons ξεκίνησε ως μηχανικός ήχου στα εμβληματικά Abbey Road Studios, γεγονός που τον τοποθετεί ευθείς αμέσως στο πάνθεον του rock. Ο νεαρός Alan βρέθηκε πίσω από την κονσόλα σε δίσκους των Beatles, των Pink Floyd και των Wings που άφησαν ιστορία και άλλαξαν απλά τον ρου της μουσικής. Η εμπειρία του και τα επιτεύγματα του επέτρεψαν να ρίξει άκυρο στους Floyd -αφού δεν τους πολυσυμπαθούσε κιόλας- για την παραγωγή του "Wish You Were Here", ώστε να δημιουργήσει το προσωπικό του project, με το οποίο σημάδεψε την μελωμένη, πιο ραδιοφωνική, πλευρά του progressive rock στα 80s. Όμως και η πιο πρόσφατη συνδρομή του στο πλευρό του Steve Wilson μας έδειχνε ότι ο μαστρό-Alan καλά βαστάει και σίγουρα ξέρει να διαλέγει δουλειές και συνεργάτες.

Τι λέει όμως ο Alan το 2019;

Η νέα solo δουλειά του μετά από 15 χρόνια μας παραπέμπει -κυρίως λόγω ηχητικής προσέγγισης και αισθητικής- απευθείας προς την εποχή των ιστορικών "Ammonia Avenue" και "Eye In The Sky". Τα χαρακτηριστικά licks του Alan Parsons Project  είναι ευδιάκριτα από την πρώτη στιγμή, αλλά εδώ για εμένα κάπου εδώ τελειώνουν και τα θετικά χαρακτηριστικά του δίσκου. Κατά πρώτον πέραν των στερεοτύπων, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως προοδευτικό rock σε αυτόν τον δίσκο και η δισκογραφική Frontiers φαίνεται να είναι το καταλληλότερο όχημα για να οδηγήσει αυτό το δίσκο μία στάση πριν την άβυσσο της ολοσχερής αδιαφορίας.

Η πλειονότητα του "The Secret" περιφέρεται γύρω από την συνταγή συγκεκριμένων επιτυχιών του ένδοξου παρελθόντος όπως το "Mammagama" και το δίπτυχο "Sirius" - "Eye In The Sky". Τα πιασάρικα ρεφρέν, όμως στην προκειμένη περίπτωση, κερδίζουν μόνο βραβείο συμμετοχής και τίποτα άλλο, ενώ οι μελωδίες δεν ξεπερνούν ποτέ τη γλυκανάλατη διάθεση φωτορομάντζου.

Οι Floyd-ικοί στοχασμοί βρίσκονται στο περιθώριο, ενώ οι αξίες και ο συναισθηματισμός των Beatles εμφανίζονται ως φαντάσματα, υπό το πρίσμα της Barbra Streisand. Τέλος, τα δυνατά χαρτιά του Alan, εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα του "The Secret". Αυτό σημαίνει ότι παραγωγικά ο δίσκος είναι υπερσυμπιεσμένος στο τέρμα και ελαφρώς τζούφιος, ακόμα και για τα πιο easy listening πουριτανικά ραδιόφωνα της Αμερικής. Δυστυχώς, με πλήρη επίγνωση της βαρύτητας του αφορισμού μου, η νέα δουλειά του Alan Parsons δεν αξίζει ούτε την περιέργεια μας.

  • SHARE
  • TWEET