Airbag

Οι Airbag κινούνται στο χώρο του ατμοσφαιρικού / μελωδικού progressive rock και με το "Identity" κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη δισκογραφία.

Αν και η προφανής επιρροή σε αυτές τις περιπτώσεις παραμένουν εσαεί οι Pink Floyd, οι Airbag δείχνουν να εμπνέονται περισσότερο από τους απογόνους αυτών, όπως (κυρίως) οι Porcupine Tree στα πιο ατμοσφαιρικά τους και κατά δεύτερο λόγο οι Radiohead.

Από πλευράς σύνθεσης ή και καλλιτεχνικής άποψης δεν παρουσιάζουν κάτι το καινοτόμο, ούτε καταφέρνουν να σημαδέψουν τη μουσική τους με το προσωπικό τους στίγμα. Τα τραγούδια τους, μεγάλης διάρκειας τα περισσότερα, δείχνουν να περιστρέφονται γύρω από το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της ήπιας μουσικής με την υποστήριξη των πλήκτρων και των μελαγχολικών με ξεσπάσματα απόγνωσης φωνητικών, πάνω-κάτω το στυλ στο οποίο ο κύριος Steven Wilson έχει αριστεύσει - αν όχι ιδιοποιηθεί. Δυστυχώς όμως στους Airbag δε θα βρεθεί ένα ρεφρέν, ένα riff ή κάτι τέλος πάντων που θα διαφοροποιήσει το ένα κομμάτι από το άλλο σε σημαντικό βαθμό, κάνοντας έτσι το cd να μοιάζει ενιαίο αλλά και εύκολο να ξεχαστεί.

Δεν είναι και όλα άσχημα όμως και σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι το άλμπουμ αυτό δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αυτό το μαρτυρούν οι διάσπαρτες καλές στιγμές που υπάρχουν σε όλη τη διάρκειά του και που, η αλήθεια είναι, ότι συνήθως εντοπίζονται στα solo της κιθάρας που συχνά είναι ταξιδιάρικα και συνεπαίρνουν τον ακροατή, ενώ τελικά δίνουν και την αίσθηση ότι είναι και ο βασικός λόγος ύπαρξης του "Identity". Επίσης η σχεδόν μία ώρα διάρκειάς του δεν κουράζει, ακόμα κι αν δεν καταφέρνει να αιχμαλωτίσει πλήρως την προσοχή του ακροατή.

Συνολικά έχουμε να κάνουμε με μία προσπάθεια που δείχνει να έχει βρει τα δομικά συστατικά για να συνεχίσει με καλές προοπτικές στο μέλλον, δηλαδή το ύφος που θα ακολουθήσει και την πρωταγωνίστρια κιθάρα. Απομένει να μπορέσουν οι Airbag να τα συνδυάσουν κάπως πιο δημιουργικά, ώστε να πείσουν το κοινό του συγκεκριμένου ιδιώματος ότι αξίζουν της εμπιστοσύνης του.