Air Raid

Οι Air Raid ανήκουν σε εκείνες τις μπάντες που, ενώ είχαν όλες τις προδιαγραφές για να ανέλθουν ραγδαία στις NWOTHM συνειδήσεις, δεν είχαν καταφέρει μέχρι σήμερα να καθιερωθούν ως μια από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις του ηχητικού τους σιναφιού. Βέβαια, υπάρχει σοβαρή αιτιολόγηση επ’ αυτού, αφού οι Σουηδοί metallers έχουν εμφανίσει μια προβληματική σε ό,τι αφορά τη σταθερότητα στη θέση των φωνητικών, με ήδη τρεις τραγουδιστές να έχουν περάσει από την μπάντα. Μάλιστα, οι σκιές σχετικά με την απομάκρυνση του τραγουδιστή των δύο πρώτων κυκλοφοριών τους (του "Danger Ahead" EP και του "Night Of The Axe" ντεμπούτου άλμπουμ τους), του Ελληνοσουηδού Μιχάλη Ρινακάκη υπάρχουν ακόμη και σήμερα, ενώ και η αποχώρηση του Arthur Andersson ήταν αρκετά απροσδόκητη, τόσο για την μπάντα όσο και για τους ακολούθους της.

Μέσα σε όλα, κι ενώ το προ τριετίας "Point Of Impact" έδειχνε ως μια δυνατή δισκογραφική επαναφορά, ήρθε και η αποχώρηση του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους Johan Karlsson για να κάνει ακόμη πιο θολό το μελλοντικό τοπίο για την μπάντα, που καλούνταν να βρει αξιόλογο αντικαταστάτη όχι για μία, αλλά για δύο κομβικότατες θέσεις του line-up της. Γενικότερα, λοιπόν, αυτή η αβεβαιότητα στα ενδότερα του σχήματος από το Γκέτεμποργκ δεν προϊδέαζε ούτε τον πιο φανατικό οπαδό του για κάτι πραγματικά ενδιαφέρον δισκογραφικά, πόσο μάλλον για τα όσα σπουδαία με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι κατά την ακρόαση του "Across The Line".

Πραγματικά, οι πρώτες νότες του εναρκτήριου "Hold The Flame" (μέχρι και το κιθαριστικό lick στο 14ο δευτερόλεπτο του) είναι από τις πιο απροσδόκητες κι ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς για το είδος, αφού μας προετοιμάζει για μια συνέχεια που λίγοι περίμεναν με τη μορφή που παρουσιάζεται. Ουσιαστικά, ο δίσκος μοιάζει σαν μια αναθεωρημένη, νεοκλασική εκδοχή του '80s heavy metal, με τις κολασμένες κιθάρες των Andreas Johansson και (του νέου) Magnus Mild να εξαπολύουν riff και solo που διεκδικούν μια θέση στο πάνθεον των κιθαριστικών διδύμων της πιο πρόσφατης γενιάς.

Φανταστείτε ένα σενάριο (βγαλμένο από τις πιο τρελές μεταλλικές φαντασιώσεις) όπου ο Yngwie J. Malmsteen συμμετείχε στο "Bark At The Moon", ή, ακόμη καλύτερα, έναν δίσκο που κινείται κάπου ανάμεσα στα "Marching Out"/"Trilogy" του Σουηδού βιρτουόζου της εξάχορδης, του "Tooth And Nail" των Dokken και των πραγματικά κορυφαίων melodic metal στιγμών των δύο πρώτων Stryper κυκλοφοριών, με εξαιρετική παραγωγή και τον ελαφρύ power metal αέρα του "Renegade" των (συντοπιτών τους) Hammerfall. Κάπως έτσι ηχεί το τρίτο άλμπουμ των Air Raid, με την προσθήκη του Fredrik Werner και της βραχνής '80s φωνής του να κρίνεται απολύτως επιτυχημένη και ταιριαστή στο υλικό και εκείνη του Magnus Mild (ο οποίος συνυπογράφει με τον Johansson τις περισσότερες συνθέσεις του δίσκου) να αποδεικνύεται καθοριστικής φύσεως για αυτήν την «τρίτη και φαρμακερή» δισκογραφική τους επιστροφή.

Με το οπισθόφυλλο του "Across The Line" να αποτίνει έναν ξεκάθαρο φόρο τιμής στον Gary Moore και το "Victims Of The Future" άλμπουμ και τη μουσική του να αναδύει ολοένα και πιο μεθυστικές '80s αναθυμιάσεις με κάθε επιπλέον ακρόαση, οι Air Raid φαίνεται πως αυτήν τη φορά επέστρεψαν για να μείνουν στο προσκήνιο. Όσοι το έχετε ακούσει ξέρετε, όσοι όχι, ακούστε το χθες κιόλας.

YouTube