Ahab

Οι Γερμανοί Ahab είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο αδικημένες μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω. Αν και κρατάνε ψηλά το λάβαρο του funeral doom, τόσο όσο ελάχιστα πλέον συγκροτήματα, έκαναν το μεγάλο «λάθος» και κυκλοφόρησαν το αριστουργήμά τους πρώτο και έτσι κάθε επόμενος δίσκος τους φαντάζει λίγος μπροστά σε αυτό. Το "Call Of The Wretched Sea" κυκλοφόρησε το 2006 και έκτοτε κάθε νέο πόνημά τους χάνει σχεδόν από τις πρώτες νότες κιόλας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι δίσκοι δεν είναι αξιοπρεπείς, κάθε άλλο, είναι φανταστικά δείγματα σκεπτόμενου funeral / death doom που δεν κωλώνει να σπρώξει τη μουσική στα όριά της.

Εκτός των άλλων, οι Γερμανοί τολμούν και δεν επαναπαύονται στους περιορισμούς του είδους αλλά κάνουν, όταν και όποτε χρειάζεται, το βήμα μπροστά, διατηρώντας τη μονολιθικότητα, προσθέτοντας πιο προοδευτικά στοιχεία στον ήχο τους. Ο προηγούμενος δίσκος τους, "The Giant", έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη στροφή αυτή. Διατηρώντας ανεξίτηλο το ναυτικό και θαλάσσιο στοιχείο, πρόσθεσαν έντονα ατμοσφαιρικά στοιχεία εναγκαλίζοντας με πρωτοφανές τρόπο το post-rock, ενώ άλλαξαν και ρότα στις κιθάρες, κάνοντάς τες πιο πολυεπίπεδες και μελωδικές φλερτάροντας με το progressive metal.

Στο νέο τους πόνημα καταπιάνονται εκ νέου με τη ναυτική λογοτεχνία και αυτή τη φορά αποτίνουν έναν φόρο τιμής στον William Hope Hodgson και την ομώνυμη νουβέλα του. Όπως οι Mastodon μετέτρεψαν σε μουσική το "Moby Dick" του Herman Melville και μας έκαναν να πνιγόμαστε μέσα στις κυματώδεις ευρηματικές κιθάρες και τα μεθυστικά τύμπανα, έτσι και εδώ, όπως και σε κάθε δίσκο τους, οι Ahab (άλλη μια αναφορά στον Melville που είναι το απόλυτο must σε τέτοιες περιπτώσεις, αν και πόσο τέλειο θα ήταν να γινόταν μια αντίστοιχη αναφορά στον Παπαδιαμάντη από κάποια ελληνική μπάντα;) δημιουργούν ηλεκτρικές δίνες που παρασέρνουν και απλά κάνουμε υπομονή να δούμε που θα μας ξεβράσει το κύμα.

Αν και για άλλη μια φορά οι Ahab καταφέρνουν και δημιουργούν φοβερή μουσική που γοητεύει, αδυνατούν τελικά να κρατήσουν αμείωτο ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα έξι μεγάλα κομμάτια, στα οποία χωρίζεται ο δίσκος, έχουν μεγαλοπρεπείς στιγμές που όμως δεν εξελίσσονται τόσο εντυπωσιακά όπως γινόταν στους προηγούμενους δίσκους, με αποτέλεσμα οι μεγάλες διάρκειες αυτών να κουράζουν από ένα σημείο κι έπειτα. Εκτός από το εναρκτήριο "The Isle" που είναι μια μελοποιημένη τελειότητα και θυμίζει κάτι από την αριστουργηματικότητα του "Call Of The Wretched Sea" και του "Like Read Foam (The Storm)" που είναι όχι μόνο το μικρότερο (με διάρκεια λιγότερο από επτά λεπτά) αλλά και το πιο up-tempo κομμάτι που έχουν γράψει οι Γερμανοί, τα υπόλοιπα τέσσερα αναλώνονται μέσα σε τόνους μονολιθικότητας και επανάληψης.

Το "The Boats Of The Glen Carrig", αν και έχει μπόλικα προβλήματα, τελικά δεν απογοητεύει ολοκληρωτικά γιατί έχει όλα αυτά τα στοιχεία που έχουν καταστήσει τους Ahab ως μια από τις κορυφαίες μπάντες στον χώρο του ευρωπαϊκού doom. Συν τοις άλλοις, έχει και το εξώφυλλο της χρονιάς.