Agnes Vein

Λένε πως το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Επίσης λένε πως η έκφραση αυτή είναι τόσο cliché που πλέον έχει χάσει το νόημά της. Ok, ας σκαρφιστούμε τότε μια καινούργια πρόταση για τα εννέα χρόνια που πήρε στους Agnes Vein να κυκλοφορήσουν τον πρώτο επίσημό τους δίσκο. Μμμμμ... από πρωτοτυπία άλλο τίποτα, αλλά να σου πω κάτι; Ποσώς με ενδιαφέρει τόσο η εύρεση κάποιας αξιομνημόνευτης ατάκας, όσο και το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από τη μπάντα.

Δεν επιθυμώ να αναλωθώ σε σπαζοκεφαλιές που θα κάνουν τη διαφορά, μήτε να απαρνηθώ την αρέσκειά μου για το "Duality" προκειμένου να γίνω ο ένας που θα πάει κόντρα στο ρεύμα. Η αντικειμενικότητα στη μουσική δεν υφίσταται ως όρος, οι Agnes Vein όμως δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια -κανένα για την ακρίβεια- αμφισβήτησης για την ποιότητα του δίσκου τους. Κι όχι επειδή έχουν ανοίξει τις αγκάλες τους σε ένα ευρύ φάσμα του μεταλλικού χώρου, αλλά επειδή η μουσική τους καθεαυτή είναι χάρμα ώτων. Ναι, γουστάρουν black-ιές, doom-ιές, sludge-ιές και επικούρα, έχοντας όραμα κι όχι προμελετημένο σχέδιο.

Αν μου ζητηθεί κάποτε να χαρακτηρίσω με μία και μόνο λέξη τη μουσική τους, αυτή θα είναι «ομίχλη». Όχι απο εκείνη που δε βλέπεις τη μύτη σου ή που σε μπερδεύει και χάνεις το δρόμο σου σε χρόνο dt, αλλά από εκείνη τη σκανδιναβική που πηδάς από τη χαρά σου σα μικρό παιδί μόλις την αντικρύσεις και προσπαθείς να τη μαζέψεις για να τη φυλάξεις στη χούφτα σου. Και σα να μη σου φτάνει αυτό, αποκωδικοποιείς τους τίτλους των τραγουδιών και ψάχνεις σα χάπατο να διαβάσεις τους στίχους, ένεκα της Silmarillion-ικής προέλευσής των.

Η μικρή διάρκεια του δίσκου (κοντά στα 36 λεπτά) είναι μεγάλο προτέρημα, καθώς δεν κουράζει σε καμία στιγμή και η επανάληψη δεν εστιάζεται μόνο σε τραγούδια, αλλά σε ολόκληρο το δίσκο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και οι αγαπημένες στιγμές ("Duality", "Outro" και "The Fall"), με τα δύο τελευταία να μου φέρνουν στο νου κινηματογραφικές εικόνες από τα "Valhalla Rising" και "The Road" και να συνάδουν άψογα με την καμμένη γη του εξωφύλλου. Στάχτη...

...και μπούρμπερη άφησε ξοπίσω του το "Duality", μα δεν το καταράστηκε κανείς. Ίσως να έπαιξαν το ρόλο τους και οι post μπασταρδεμένες ψυχεδέλειες σε αυτό, μικρή σημασία έχει όμως τώρα. Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα, το γεγονός πως οι Agnes Vein ήρθαν σχεδόν από το πουθενά, τους άνοιξες το φτωχικό σου, τους τάισες, τους έπλυνες, σου διακόρευσαν γυναίκα και κόρη, σου έκαψαν το σπίτι και φεύγοντας τους είπες «εις το επανιδείν καρντάσια».