Adrenaline Mob

Omerta

Century Media (2012)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 14/02/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Υπάρχουν δυο κομβικά σημεία που προηγούνται της έλευσης του ντεμπούτου άλμπουμ των Adrenaline Mob, "Omerta". Το πρώτο είναι η δημιουργία της μπάντας, με τη σύμπραξη δυο γιγάντων της progressive metal μουσικής όπως ο Mike Portnoy και ο Russell Allen να εκτινάσσει τις προσδοκίες στα ύψη, ιδιαίτερα μετά τις μεγάλες δηλώσεις που το συνόδευσαν. Το δεύτερο ήταν η κυκλοφορία του EP πριν μερικούς μήνες που περιείχε ένα δείγμα της επερχόμενης δουλειάς, που αντί για ορεκτικό λειτούργησε μάλλον ως «ανώμαλη προσγείωση». Για μια ακόμα φορά, το παιχνίδι των προσδοκιών έπαιξε το ρόλο του, μιας και οι απαιτήσεις που είχε ο κόσμος δεν φάνηκε να καλύπτονται.

Φτάνοντας λοιπόν στην κυκλοφορία του κανονικού άλμπουμ, ο κουρνιαχτός έχει καταλαγιάσει και το EP έχει χαμηλώσει τον πήχη σε πιο λογικά επίπεδα. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο -στο τέλος- το "Omerta" καταφέρνει να  αφήσει μια θετική γεύση. Αυτός, αλλά κυρίως γιατί τα πραγματικά καλά τραγούδια δεν τα είχαμε ακούσει στο EP. Τραγούδια όπως το "Indifferent" και το "All On The Line" είναι από αυτά που κάνουν τη διαφορά και αξίζουν να τύχουν αναγνώρισης και επιτυχίας στο νέο δρόμο που χαράζουν στη μουσική τους κατεύθυνση οι Portnoy και Allen. Στέκομαι ιδιαίτερα σε αυτά τα δύο τραγούδια γιατί ξεχωρίζουν από το πρώτο άκουσμα και θεωρώ πως στην εποχή των singles μπορούν να αποτελέσουν τον κράχτη σε μια μεγαλύτερη αγορά με τα κολλητικά refrain τους.

Αν και ετεροχρονισμένη, η πρόσληψη του John Moyer δεν είναι καθόλου παράταιρη, καθώς οι Disturbed φαίνεται να αποτελούν μία από τις κύριες επιρροές των Adrenaline Mob, στις οποίες ανήκουν επίσης οι Godsmack και οι Black Label Society. Άκου μόνο την εισαγωγή του "Indifferent" και θα καταλάβεις την επιρροή των Disturbed, ενώ αν παρατηρήσεις τη φωνητική γραμμή στο verse του "All On The Line" θα μπορούσες να αντικαταστήσεις άνετα τη φωνή με αυτή του Zakk Wylde. Το αρνητικό για τους Adrenaline Mob είναι πως αυτά που παίζουν τα έχουν παίξει και άλλοι πριν από αυτούς, το θετικό, όμως, είναι πως ως επιμέρους μονάδες οι Portnoy, Allen και Orlando υπερτερούν των περισσοτέρων του χώρου και μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Στο δια ταύτα, καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα συμπαγές σύνολο έντεκα συνθέσεων, που ξεκινάει με το "Undaunted" να groovάρει ωραία, όμως το "Psychosane" που το ακολουθεί αποτελεί ίσως τη πιο αδύναμη σύνθεση του άλμπουμ. Εκ των τεσσάρων τραγουδιών του EP, αυτά που εντάσσονται αρμονικότερα και ακούγονται καλύτερα στο σύνολο είναι το "Hit The Wall" και το "Believe Me", ενώ το «Rob Zombie» "Down To The Floor" θα μπορούσε και να λείπει. Τα "Feelin’ Me" και "Freight Train" είναι δύο καλές συνθέσεις στο κλασικό δυναμικό ύφος, ακόμα καλύτερο όμως είναι το μπαλαντοειδές "Angel Sky", που εξυψώνεται και μόνο από τη ερμηνεία του Allen. Παράλληλα, πιστοί στην επιτυχημένη συνταγή διασκευών παλιότερων επιτυχημένων pop/rock τραγουδιών, όπως την έχουν εφαρμόσει πολλές σύγχρονες μπάντες με πρωτεργάτες τους Disturbed και τους Lacuna Coil, εδώ με τη συνδρομή της Lzzy Halestorm αποδίδουν εντυπωσιακά το "Come Undone" των Duran Duran, αν και οφείλω να ομολογήσω πως τους πρόλαβαν οι My Darkest Days.

Ο Mike Orlando είναι όντως ένας εξαίσιος κιθαρίστας με ιδιαίτερο στυλ στα lead του, η παραγωγή είναι στα επιθυμητά υψηλά επίπεδα και ο Allen ξεσκίζει συνήθως τη φωνή του περισσότερο από όσο θα ήθελαν αυτοί που γνωρίζουν την συνήθη χροιά της και το μεγαλείο της. Το περιεχόμενο των στίχων είναι άμεσο και επιθετικό, με κάποιους από αυτούς να με κάνουν να εικάζω πως έχουν γραφτεί από τον Mike Portnoy, αναφερόμενοι στην περίοδο που πέρασε μετά τη φυγή του από τους Dream Theater, μιας και οι Adrenaline Mob ήταν ένα από τα πρώτα «καταφύγιά» του.

Το "Omerta" θα έχει την ατυχία να κριθεί από το progressive metal κοινό, που δύσκολα θα αναγνωρίσει αξία στη μουσική του κατεύθυνση, αλλά για το είδος που έχουν επιλέξει να κινηθούν οι Adrenaline Mob το άλμπουμ είναι αξιοπρεπέστατο. Περιέχοντας μερικά κολλητικά τραγούδια, αλλά και κάποια αδιάφορα, το συνολικό αποτέλεσμα κρίνεται ως ικανοποιητικό και, παρόλο που σε αφήνει να αισθάνεσαι πως από αυτούς τους μουσικούς είχες τελικά μεγαλύτερες απαιτήσεις, καλύτερα να το ευχαριστηθείς για αυτό που είναι, παρά να παραπονιέσαι για κάτι που δεν είχε ποτέ σκοπό να γίνει. Κάτι μου λέει, πάντως, πως η σκηνή θα τους ανήκει. «Are you motherfuckers feelin’ me?»
  • SHARE
  • TWEET