Adrenaline Mob

Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να επικεντρωνόμαστε σε λάθος πράγματα σε μια κυκλοφορία, αδικώντας έτσι το αποτέλεσμα. Αυτή η σκέψη μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το "Men Of Honor" των Adrenaline Mob με δεδομένη πλέον την απουσία του σπουδαίου κατά τα άλλα Mike Portnoy. Αν κάποιος δηλαδή σκεφτεί πως η αποχώρηση του σηματοδοτεί αυτομάτως την παρακμή του συγκροτήματος χωρίς να δώσει μια ευκαιρία στο δίσκο, εξορισμού σφάλει. Μελανά σημεία υπάρχουν αλλά δεν έχουν να κάνουν με το γεγονός πως ο Portnoy δεν παίζει τύμπανα σε αυτό το άλμπουμ.

Το "Men Of Honor" παλινδρομεί μεταξύ του να ακουστεί άλλοτε σκληρό και άλλοτε εμπορικό και επομένως ίσως χάνει σε συνοχή. Η παραγωγή είναι ογκώδης με τις κιθάρες να ακούγονται καθαρά ακόμα και όταν παίζουν βαβουριάρικα riff και σε γενικές γραμμές ο ήχος είναι παραπλήσιος του ντεμπούτου τους, ενώ μοιραία η άφιξη του A.J. Pero των Twisted Sister έφερε τα τύμπανα λίγο πιο πίσω στη μίξη ή μάλλον για να το θέσω κομψά ...όχι τόσο μπροστά.

Το εναρκτήριο "Mob Is Black" σηματοδοτεί δυο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με την τάση για την σύνθεση τραγουδιών περισσότερο κοντά στον ήχο των Black Label Society, κυρίως στο επίπεδο κάποιων heavy riff και το δεύτερο αφορά το στυλ του Mike Orlando, ο οποίος αν και απέχει κατά πολύ από το να κατονομαστεί ως guitar hero, παρόλα αυτά είναι αξιοπρεπέστατος, αν και λίγο προβλέψιμος. Το μοτίβο συνεχίζεται και στο πρώτο single "Come On Get Up", αλλά οι όποιες ενστάσεις υπάρχουν για το τετριμμένο θέμα, εξομαλύνονται από το όμορφο refrain. Μια ακόμα παρατήρηση η οποία βγαίνει αβίαστα έχει να κάνει με τις ερμηνείες του Russell Allen, οι οποίες είναι οργισμένες και φωνακλάδικες και δεν θυμίζουν σε τίποτα την έως σήμερα πορεία του με τους Syphony X.

Στο "Dearly Departed" (γραμμένο για τον Portnoy ίσως;), γίνεται ξεκάθαρο πως όταν εκμοντερνίζουν τον ήχο τους και «εκπορνεύονται» εμπορικά, γράφουν πολύ καλά τραγούδια, πιασάρικα με κολλητικά refrain. Οι φίλοι των Foo Fighters, δε, αποκλείεται να μην διακρίνουν ολίγη από Dave Grohl στην φωνητική μελωδία του Allen, η οποία αίσθηση παραμένει και στο ομώνυμο "Men Of Honor" Στα καπάκια οι τόνοι πέφτουν με την πρώτη ήρεμη στιγμή του δίσκου την οποία αποτελεί το "Behind These Eyes". Θα ακολουθήσουν άλλες δυο με τα "Crystal Clear" και "Fallin' To Pieces", το οποίο κλείνει και τον δίσκο, ενώ στο groove-άτο "Feel The Adrenaline" κάνει αίσθηση το πέρασμα που φέρνει έντονα στο μυαλό τους Alice In Chains.

Η γενικότερη αίσθηση που αποκομίζει κάποιος είναι πως το άλμπουμ αποτελεί ευχάριστο άκουσμα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν συνθέσεις που μπορούν να συγκριθούν με τα "Indifferent", "All On The Line" και "Hit The Wall" του "Omerta", αλλά από την άλλη τα fillers είναι λιγότερα, ενώ κάποιοι ίσως ευχαριστηθούν το ανακάτεμα των mid tempo και heavy τραγουδιών με τις πιο ήρεμες και εμπορικές στιγμές του δίσκου. Δεν θα φέρει την επανάσταση, αλλά τουλάχιστον το παρεάκι (mob) προσπαθεί να γράψει καλή μουσική και αυτό γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ακρόαση.