Adele

«Hello, it's me» είναι οι πρώτες λέξεις που βγαίνουν απ' το στόμα της Adele τρία χρόνια μετά τον θρίαμβο του oscar-ικού "Skyfall". Όχι, δεν απευθύνεται στον πρώην του "Someone Like You", ούτε απαντάει έξυπνα στα διαχρονικά ερωτήματα του Lionel Richie. Ο αποδέκτης της είναι η μουσική βιομηχανία, η οποία «ξαγρυπνούσε» για τη στιγμή που θα της «κλείσει το μάτι» η επιστροφή της τελευταίας της ελπίδας για σωτηρία.

Μία φράση, ένα επαναλαμβανόμενο ρεφρέν ενός μέτριου τραγουδιού, που στοιχειώνει το μυαλό παρά τις αντιστάσεις του και ένα ακόμη πιο μέτριο βίντεο κλιπ απ' τον Xavier Dolan είναι αρκετά για να παραλύσει ολόκληρο το internet. Η κατάρριψη όμως του Vevo record, που μέχρι πρότινος κρατούσε η Taylor Swift, με 27,7 εκατομμύρια προβολές σε 24 ώρες, ένα mash-up που θα οδηγήσει σε συνεργασία και η έμπνευση για μία σειρά από διασκευές και παρωδίες, δεν ήταν παρά μόνο μία μικρή επίδειξη ισχύος. Πόσο μάλλον όταν μετά το press tour και το αφιέρωμα του BBC, η Adkins γνωστοποιεί την επιλογή της να μη διαθέσει το πολυπόθητο άλμπουμ σε Spotify, Apple Music ή άλλες παροχές streaming, αμφισβητώντας το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας. Μία κίνηση που, αν μη τι άλλο, δείχνει σ' αυτή τη σχέση ποιος έχει το πάνω χέρι, αλλά και ποιος έχει ανάγκη περισσότερο τον άλλον.

Η pop δεν ακούστηκε ποτέ τόσο popular. Το "25" αποτελεί ένα φαινόμενο πρωτόγνωρων διαστάσεων και ένα άτυπο στοίχημα εναπομεινάντων ρεκόρ. Με τέσσερα εκατομμύρια πωλήσεις στην Αμερική πριν ολοκληρωθούν οι δύο εβδομάδες κυκλοφορίας, καταλαμβάνει τον επί δεκαπέντε χρόνια θρόνο των 'N Sync και κάνει το ντεμπούτο του στο Billboard ως No1. Το εμπορικότερο άλμπουμ της χρονιάς, που έκανε 900.000 ψηφιακές παραγγελίες στο i-tunes την πρώτη μόλις μέρα και έφτασε να πουλάει 335 καθαρές κόπιες το λεπτό, γράφει ιστορία στα μουσικά δεδομένα και θέτει καινούρια στάνταρ, ενώ ταυτόχρονα, μάχεται με τον ίδιο του τον προκάτοχο. Υπό πόση πίεση, άραγε, κάθεσαι να φτιάξεις τον τρίτο κομβικό δίσκο όταν η επιτυχία του δεύτερου δύσκολου αποτυπώνεται σε 4,46 εκατομμύρια πωλήσεις; Πόσο δυνατή πρέπει να είναι η επιστροφή σου για να ανταποκριθείς στα όσα έχτισες; Πόσους παραγωγούς, drafts ή και ολόκληρα άλμπουμ να πετάξεις; Και πόσο «για όλη την οικογένεια» να πρέπει να τον κάνεις;

Το τελευταίο με ηλικία για τίτλο πόνημά της είναι ένα αρκετά σίγουρο και ασφαλές επόμενο βήμα. Τα σημάδια μουσικής προόδου είναι εμφανή τόσο στον εθιστικό παλμό του neo-gospel-ικού "River Lea", όσο στην υποβόσκουσα contemporary R&B του "I Miss You", με αρωγή του Epworth, και του "Send My Love (To Your New Lover)", με τους συντελεστές μεγαθηρίων Max Martin και Shellback. Μολαταύτα, δεν διαφοροποιείται σημαντικά απ' το "21" που άλλαξε την καριέρα της, τη στιγμή που το μελαγχολικό "When We Were Young", με τη σφραγίδα του Tobias Jesso Jr., στο παλιό πιάνο του Philip Glass, μπορεί να θεωρηθεί δεύτερο δακρύβρεχτο "Someone Like You". Γίνεται μία ομαλή μετάβαση απ' το ένα άλμπουμ στο άλλο, ενέχοντας την κατάλληλη ποσότητα από πρώην αγάπες και τη νοσταλγία μιας αθωότητας που όλο απομακρύνεται στα, αλλαγμένα απ' την μητρότητα και την ίδια τη ζωή, μάτια της.

Μπορεί η Adele να πήρε τον χρόνο της για να ξεπεράσει το writer's block και να δημιουργήσει τον συγκεκριμένο δίσκο, αλλά ο αντίκτυπός του είναι κάτι που δεν κρύβεται. Ακόμα και αν το μελό "Remedy" και το pop-ish "Water Under The Bridge" σου φάνηκαν αδιάφορα στην πρώτη ακρόαση ή το "Love In The Dark" κάπως προβλέψιμο, θα πιάσεις τον εαυτό σου, αργά ή γρήγορα να τα σιγοτραγουδάει. Τότε, θα συνειδητοποιήσεις πως η ουσία του "Adele effect" δεν βρίσκεται στην αναμενόμενα προσεγμένη παραγωγή, ενορχήστρωση ή σύνθεση των κομματιών, αλλά αποκλειστικά στη φύση της soulful φωνητικής της δεινότητας- μία που βγαίνει κάθε είκοσι χρόνια και αν είμαστε τυχεροί. Όλα τα κομμάτια έχουν διαμορφωθεί γύρω απ' τις φωνητικές της χορδές, προκειμένου να αναδείξουν το μεγαλύτερο εύρος που απέκτησαν μετά την χειρουργική επέμβαση στην οποίαν υπεβλήθηκαν. Τρανή απόδειξη αυτού αποτελεί η μίξη από "Phantom Of The Opera", "My All"και "Suicide Is Painless" ή αλλιώς "Million Years Ago" και το καλύτερο, κατ' εμέ, κομμάτι του δίσκου, "All I Ask", η συγκλονιστική ερμηνεία του οποίου χρίζει την Adkins "Mariah Carey της γενιάς της". Η ευχάριστη έκπληξη δε, πέραν του ατμοσφαιρικού "Lay Me Down" στην Target deluxe έκδοση, είναι το "Sweetest Devotion", μια μπαλάντα που θα μπορούσε κάλλιστα να διεκδικεί τα ραδιοφωνικά charts στα τέλη των '70s.

Στην εποχή που η εκάστοτε pop persona μπορεί να κάνει καριέρα χωρίς φωνή ή ρούχα, αλλά με υλικό «μαζικής» υποκουλτούρας, είναι τουλάχιστον παρηγορητικό και ελπιδοφόρο να υπάρχει ένα αντικομφορμιστικό συνάμα υγιές πρότυπο σαν την Adele. Το ότι διδάσκει, μοναχά με τις ικανότητές της και την κλάση μεγάλων κυριών που αγαπήσαμε, το πώς πρέπει να ακούγεται η σημερινή pop σε όλες τις ηλικίες παραμένει μεγαλύτερο κατόρθωμα από οποιοδήποτε «σπάσιμο» ρεκόρ.