Aborted

Τόσο από το εξώφυλλο, όσο και από τον τίτλο του δίσκου, νομίζω δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος το είδος μουσικής του. Οι Aborted έρχονται από Βέλγιο, με εμπειρία οκτώ δίσκων και προσφέρουν κοντά στα σαράντα λεπτά στυγνού death metal με το τελευταίο τους άλμπουμ "Retrogore", το οποίο θα έπρεπε να είναι και υποψήφιο για το βραβείο πιο ταιριαστού τίτλου: τρελοί επιστήμονες και κιλά βίας.

Για να είμαι ειλικρινής, την πρώτη φορά που ξεκίνησα να ακούω τον δίσκο, το βάρος του και οι ασταμάτητοι ρυθμοί του δεν με άφησαν να φτάσω ως και το τελευταίο κομμάτι, αλλά στο δεύτερο άκουσμα πραγματικά ήταν απολαυστικός. Αυτό που είναι χαρακτηριστικό στον δίσκο είναι ότι είναι «διασκεδαστικός». Από την εισαγωγή, που είναι ευθεία αναφορά σε horror κωμωδία του '90 με το groovy, ευχάριστο και ανέμελο κλίμα - πού και να ξέρες τι έρχεται, ως τις αφηγήσεις στην αρχή και στο τελείωμα ορισμένων κομματιών (ανεξάρτητα του πόσο σιχαμένες είναι). Ακόμα και το εξώφυλλο βγάζει την retro ατμόσφαιρα του είδους.

Από καθαρά μουσικής πλευράς, ο δίσκος είναι ωμά βίαιος, με φρενήρεις κιθάρες και ντραμς και φυσικά πολλά guttural φωνητικά. Οι μικρές εναλλαγές στο τέμπο από υπερβολικά γρήγορο σε λιγότερα υπερβολικά γρήγορο και κάποια mid paced τμήματα, δίνουν χρόνο στον ακροατή να αντιληφθεί καλύτερα τα κομμάτια χωρίς αυτά να είναι ένα ανελέητο, ασταμάτητο τράνταγμα των χορδών της κιθάρας, φτάνοντας να προκαλεί βαρεμάρα. Αντίθετα με αυτές τις μικρές αλλαγές τονίζουν την ωμότητα και τη σκληρότητα του δίσκου.

Ξεχωρίζουν κομμάτια όπως "Termination Redux" με το δαιμονιστικό τρέμολο στην αρχή, και το πιο αργό μελωδικό σόλο στο τέλος, που ακολουθείται από ορυμαγδό blast beats, το "Bit By Bit" με διάχυτη σκληρή ενέργεια και κορύφωση προς το δεύτερο μισό και το "Coven Of Ignorance" με την υπέροχη δουλειά στην κιθάρα. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα κομμάτια έχουν κάτι αξιομνημόνευτο και διαφορετικό, πράγμα που ανεβάζει τον δίσκο.

Η αλήθεια είναι ότι το "Retrogore" είναι αρκετά σκληρός δίσκος και προφανώς δεν απευθύνεται σε άτομα μη εξοικειωμένα με τον ήχο, αλλά όσοι αγαπούν το death, έχουν ένα fun άλμπουμ να ακούσουν. Ο συνδυασμός οργής, ενέργειας και cult-ίλας είναι λίαν διασκεδαστικός.