Abigor

Hollenzwang (Chronicles Of Perdition)

Avantgarde Music (2018)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 10/12/2018
Οι Abigor καταφέρνουν να διατηρούνται στην ελίτ ενός ιδιώματος που με την πάροδο των ετών φροντίζει να αποδομεί τον χαρακτήρα του διαρκώς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Για το black metal, τον σκοπό του, την αισθητική του, την ιστορία του και τα ηχητικά του χαρακτηριστικά έχουν γραφθεί πολλά. Μεταξύ των εκατοντάδων απόψεων, τόσο ρεφορμιστικών, όσο και παλιομοδίτικων που φτάνουν έως την περιβόητη διακήρυξη trve kvlt αισθητικής, καθώς και απαξιώσεων αναφορικά με τις συνεχείς νέες τροπές που παίρνει το ιδίωμα υπάρχει μια κοινή συνιστώσα.

Η μεγάλη δύναμη αυτής της μουσικής είναι πως στην προσπάθεια της να δημιουργήσει ατμόσφαιρες σκοτεινότερες απ' ό,τι συνήθως, θα ενσωματώσει οποιοδήποτε όπλο, ετερόκλητο ή μη, χρειαστεί. Γι' αυτό και ίσως θεωρείται το παρακλάδι του metal με τα περισσότερα ιδιώματα. Η Μεγάλη Έκρηξη δυο φάσεων που συνέβη αρχικά στα '80s και γιγαντώθηκε στη Νορβηγία (κυρίως) το '90, έδωσε αρκετή ώθηση (σε σημείο να διανύουμε μια εποχή μουσικού πληθωρισμού) και έμπνευση, για την πλήρη εκμετάλλευση ενός πηγαίου και μοναδικά διαφορετικού τρόπου έκφρασης. Οι γίγαντες Rotting Christ, στον τίτλο ενός τραγουδιού τους περιέγραψαν με τρομερή ουσία ποια είναι η αισθητική και το βαθύτερο πνεύμα αυτής της μουσικής έκφρασης. "The Old Coffin Spirit".

Η εισαγωγή αυτή θεωρείται απαραίτητη για να κατανοηθεί καλύτερα το πλαίσιο και ο σκοπός του νέου δίσκου των Abigor, "Hollenzwang (Chronicles of Perdition)". Οι Αυστριακοί είναι ένα black metal συγκρότημα που δραστηριοποιείται από το 1993. Προσωπικά τους θεωρώ ένα ξεχωριστό συγκρότημα στον ωκεανό του ιδιώματος, κυρίως για την ικανότητα τους να ενσωματώνουν ambient ατμόσφαιρες στο υπερηχητικό τους riffing με αρκετές εντάσεις στις συχνότητες και μικρές αλλά κομβικές δόσεις industrial. Προσοχή! Δεν παίζουν κάποια παραλλαγή industrial black metal, απλώς οι συνθέσεις τους χτίζονται σε μια πολυεπίπεδη και δαιδαλώδη βάση που δεν είναι πάντα ομοιόμορφη κατά τη διάρκεια της πορείας τους.

Ο δίσκος διαρκεί 36 λεπτά, και παρά τη μικρή του διάρκεια, ο όγκος της πληροφορίας με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο ακροατής είναι μεγάλος. Οι συνθέσεις δεν είναι απλές, ούτε ευκολομνημόνευτες, ενώ συνιστώνται καλά ηχεία/ακουστικά για την ακρόαση. Τα έγχορδα των P.Κ. - Τ. είναι κατανεμημένα σε κανάλια ήχου με τέτοιον τρόπο που και δίνουν το παλιομοδίτικο αίσθημα ηχογράφησης αλλά και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Τα drums του Τ.Τ. σε σημεία γκαζώνουν με blastbeat, αλλά κυρίως με γεμίσματα και σχεδόν jazz τεχνικές ενισχύουν το δύστροπο τελικό αποτέλεσμα.

Ο ήχος είναι παγωμένος ξηρός και στριφνά μελωδικός θυμίζοντας τις Darkthrone κιθάρες, αλλά τα riff και οι δομές σε συνδυασμό με τις εναλλαγές ταχυτήτων και τα πολυσχιδή φωνητικά (Silenius κερνάει - Silenius πίνει) φέρνουν στο μυαλό σχήματα όπως Funeral Mist, Dodheimsgard, ή ακόμη και Deathspell Omega. Φυσικά ο ήχος δεν είναι τόσο δαιδαλώδης και ούτε υπάρχουν τόσες δυσαρμονίες ώστε να παρασυρθούμε σε μια άτυπη σύγκριση, αφού το χάος δομείται σε μικρές διάρκειες και με τρόπο που μένει πιστός αισθητικά αλλά όχι εκτελεστικά στη νορβηγική σχολή.

Τα ξέμπαρκα sample και τα back-up φωνητικά δίνουν ένα πιο μεγαλοπρεπές και θεατρικό κλίμα σε ένα καθαρά αντισυναυλιακό δίσκο που αν τον προσέξεις και τον μελετήσεις θα σε ανταμείβει συνεχώς. Ευτυχώς η θεατρικότητα αλλά και οι τίτλοι των τραγουδιών, επιτρέπουν στον δίσκο να μην γίνεται σοβαροφανής και υπέρ του δέοντος εσωστρεφής σε σημείο που να θεωρούσαμε πως παρακολουθούμε μια δυσνόητη  προσπάθεια εξύμνησης του Εωσφόρου.

Τραγούδια όπως "The Sword Of Silence", The "Cold Breath Of Satan", "Olden Days", "Hymn To The Flaming Void" και το θεατρικό κλείσιμο "Ancient Fog Of Evil", ξεχωρίζουν τόσο για τη δομή τους όσο και για το πόσο εύκολα πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Ο δίσκος δεν σταματάει στιγμή να αποτείνει φόρο τιμής στα γενεσιουργά εργαλεία του ιδιώματος ενώ ταυτόχρονα φροντίζει να μη χάνει τίποτα σε ποιότητα και ταυτότητα.

Οι Abigor ήταν μια από τις ελπίδες μου για πραγματικά ποιοτικό και τρομακτικό black metal και όχι απλά με δικαίωσαν αλλά ίσως μου δώσανε μια κορυφή για το φετινό έτος που δύσκολα θα ξεπερασθεί. Ο πήχης ανέβηκε. Παρά το γεγονός πως η δισκογραφία τους διανύει διαφορετικές αισθητικά και ηχητικά περιόδους, οι Abigor καταφέρνουν να διατηρούνται στην ελίτ ενός ιδιώματος που με την πάροδο των ετών φροντίζει να αποδομεί τον χαρακτήρα του διαρκώς.

  • SHARE
  • TWEET