Abbath

Outstrider

Season Of Mist (2019)
Από τον Γιάννη Δούκα, 03/07/2019
Αναμενόταν πολύ καλύτερο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Επειδή δεν παλεύεται η ζέστη μέσα στο κατακαλόκαιρο ο συμπαθής Abbath φρόντισε να μας δροσίσει με τη δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του "Outstrider". Η προ τριετίας κυκλοφορία του (πρώτη με το όνομα Abbath) ήταν αρκετά ικανοποιητική και έδειχνε ότι ο Νορβηγός δε θα παρέκλινε πολύ από το δεύτερο ημίχρονο της δισκογραφίας των Immortal. Μουσικά μιλώντας στο "Outstrider" δε θα αλλάξουν πολλά πράγματα αν και το line-up έχει υποστεί ολοκληρωτική διαφοροποίηση. Ταυτόχρονα έχουμε και αλλαγή σκυτάλης στα studio και παραγωγούς μιας και εδώ τη δουλειά αυτή έχει αναλάβει ο Endre Kirkesola. Έχοντας δουλέψει με group όπως Blood Red Throne, Green Carnation, Vampire, Sirenia, Solefald και μπόλικα άλλα θα δώσει μεγαλύτερη ισορροπία στον ήχο εδώ αν και ομολογουμένως δραματικές μετατροπές δε θα υπάρξουν.

Δυστυχώς όμως σαν ποιότητα και σαν συνθέσεις το "Outstrider" υστερεί αν συγκριθεί με τον προκάτοχο του και αν συνυπολογίσουμε γενικώς ό,τι έχει φτιάξει ο Abbath (Immortal, I) θα πάρει τον τίτλο της λιγότερο καλής δουλειάς του. Αν και όπως είπαμε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του υπάρχουν εδώ πολλά τραγούδια ακούγονται λίγο μπερδεμένα ενώ άλλα είναι αδιάφορα. Πιο αναλυτικά θα λέγαμε ότι τα καλά στοιχεία του είναι το "Bridge Of Spasms" όπου τα μουγκανητά του πάλαι ποτέ Doom Occulta κλέβουν την παράσταση ενώ οι Bathory - ικές στιγμές του "The Artifex" εξακολουθούν να συνεπαίρνουν. Αν και στο κλείσιμο του συγκεκριμένου η επιρροή ξεχειλώνεται και φτάνει μέχρι και το "Requiem", δηλώνουμε πάλι όπως και παλαιότερα ότι το κρίνουμε ωσάν θετικό. Καλά στοιχεία θα βρεθούν και στο πιασάρικο "Harvest Pyre" (έγινε και video clip) στο "Land Of Khem" όπως και στο "Hecate" με το κλασικό a la Immortal ακουστικό πέρασμα να μεταφέρει ολίγη ψύχρα. Αν και δοκιμασμένο πλείστες φορές στο παρελθόν.

Από την άλλη πλευρά το «θυμίζω λίγο Primordial, λίγο Ιρλανδία» "Calm In Ire" θα μπορούσε να είχε καλύτερη δομή ενώ τραγούδια σαν το "Outstrider" είναι ανεκτά αλλά το ζαχαρένιο ρεφρέν το διαλύει. Κερασάκι το "Scythewinder" το οποίο θα πρέπει να γράφτηκε σε χρόνο dt και ακούγεται εντελώς ανέμπνευστο. Σε τούτο τον δίσκο έχουμε μια ακροβασία που άλλοτε δεν ενοχλούσε τόσο. Μια μάχη μεταξύ της εμπορικής πλευράς, του πιασάρικου στρωτού τραγουδιού που όλοι θα το γουστάρουν στις συναυλίες και το ψυχρό, χειμωνιάτικο μαυρισμένο στυλ. Σαν να έχουν μπει στο ring οι Κiss και οι Bathory ένα πράγμα. Αυτό δε βοηθάει τον ακροατή και κάπου ακούγεται αχταρμάς. Επίσης αν και κιθαριστικά ο «νέος» Ole Andre Farstad παίζει καλά και έχει δώσει κάποια ωραία solo, κάπου κάπου χάνει τον έλεγχο και το μέτρο. Ουκ ολίγες στιγμές είναι σαν να παρασιτεί στα τραγούδια, σαν να είδε φως και μπούκαρε με μια κιθάρα.

Αν υπάρχει μια νοητή βάση ποιότητας το "Outstrider" την περνάει αλλά το κρίμα είναι ότι δεν απομακρύνεται πολύ από εκεί. Δύο, τρία τραγούδια ικανοποιούν αλλά δε φτάνουν. Στο τέλος θα βρείτε και μια διασκευή στο "Pace 'Till Death" της οποίας η πιστότητα στο original μας βάζει σε σκέψεις για κάτι αντίστοιχο με τους Bömbers. Πέρα από την πλάκα πολύς κόσμος θα πάθαινε σοκ αφού ο Abbath έχει και τη φωνή αλλά και το background να απογειώσει ένα τέτοιο project.

  • SHARE
  • TWEET