A Perfect Circle

Οι Perfect Circle είναι μια περίεργη περίπτωση συγκροτήματος. Μπορεί να αποτελούν side-project του τραγουδιστή των Tool, Maynard James Keenan, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να κλέψουν λίγη από την δόξα τους και να γίνουν ευρύτερα γνωστοί στο ελληνικό κοινό, ενώ θα τους άξιζε και με το παραπάνω. Τι και αν κάποιοι κριτικοί και φίλοι φώναζαν κάποια χρόνια πριν για «ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα των ‘90s» και για «μια πολλά υποσχόμενη μπάντα, με πολλά νεωτεριστικά στοιχεία» όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το πρώτο (και πολύ ισχυρό τεχνικά και εμπνευστικά) album της μπάντας, “Mer De Noms”; Οι Perfect Circle συνέχιζαν να θεωρούνται (τρόπον τεινά) ένα underground συγκρότημα για τους μυημένους.Ας πάμε όμως τώρα στην μουσική... Το "Thirteenth Step" αποτελεί σύμπραξη δύο μουσικών, του Maynard James Keenan και του Bill Howerdel, που προερχόμενοι και οι δύο από την οικογένεια των Tool, επηρεάζουν καταλυτικά τον νέο ήχο των Circle. Και γιατί αναφέρομαι σε «νέο» ήχο; Γιατί εν αντιθέσει με το οργισμένο ντεμπούτο, με τα grunge στοιχεία και την διάχυτη μαυρίλα, το δεύτερο album παραμένει πιο κοντά στη κληρονομιά των Led Zeppelin και των Tool, με ολίγη από Smashing Pumpkins.Γιατί Tool; Μα γιατί είναι η "πρώτη αγάπη και παντοτινή" του Keenan και λογικό είναι ο ήχος τους να παραπέμπει στους δεξιοτέχνες του προοδευτικού (;) μέταλ(;). Οι Circle μοιάζουν σαν να είναι τα «μικρά ξαδερφάκια» των Tool, που έπαιζαν μικρά έξω από το προβάδικό τους. Με τον καιρό μεγάλωσαν, "μπόλιασαν" την Toolίλα με αρκετή φαντασία και μας έδωσαν δύο πολύ καλά δείγματα σύγχρονου rock.Γιατί Zeppelin; Γιατί, όταν τους προσκυνούν κάθε τόσο οι Tool, νομίζατε ότι θα λείπουν από των ήχο των Circle; Λόγω των πολλών ανατολίτικων στοιχείων που έχουν τόσο οι Tool, όσο και οι Circle, θα έλεγα πως παραπέμπουν στις τελευταίες μέρες των Zeps (ξέρετε, μετά το "The Song Remains The Same", όπου μετά το ταξίδι τους στην Ινδία, είχαν πάθει μια σχετική πόρωση με την ανατολίτικη φιλοσοφία και μουσική), αλλά κυρίως στο πολύ (μα πολύ) ανατολίτικο "No Quarter" των Page/Plant κάπου στα μέσα του ’90.Γιατί Smashing Pumpkins; Γιατί πλέον στην ομάδα ανήκει και ο James Iha, πρώην κιθαρίστας των Pumpkins, που μοιάζει να έχει κολλήσει στην εποχή του "Ava Adore". Ως εκ τούτου και ο ήχος των Circle έχει γλυκάνει και έχει διαποτιστεί με λίγα (και διακριτικά) ηλεκτρονικά στοιχεία που παραπέμπουν στο συγκεκριμένο album των (διαλυμένων πια) rockάδων.Με αυτά τα απλά συστατικά λοιπόν, οι εν λόγω κύριοι κατάφεραν να μας δώσουν ένα album που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, μαγνητίζει και απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να το τοποθετήσεις σε κάποιο σημείο της καρδιάς και της δισκοθήκης σου. Σε ένα αιμόφυρτο σύγχρονο rock, οι Circle κάνουν κάποιους να τυπώνουν μπλουζάκια με το λογότυπό τους (έχω δει τουλάχιστον τρία άτομα. Θα πάω να φτιάξω και εγώ ένα) και να χάνονται στις ανατολίτικες μελαγχολίες τους. Στα θετικά της κυκλοφορίας το πολύ όμορφο εξώφυλλο και στα αρνητικά η απουσία στίχων. Αν σας αρέσουν οι Tool, το έχετε ήδη πάρει. Αν σας αρέσουν οι Zeps, δοκιμάστε το...Σύνοψη: Ροκάδικη doomίλα και toolίστικη ανατολίτικη διάθεση, σε ένα δίσκο που με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Ο Keenan σε γνωστά μονοπάτια, ο  Howerdel ψάχνει νέες διεξόδους και το συγκρότημα που μας γοήτευσε με το ντεμπούτο του, περνά εύκολα το σύνδρομο του «δεύτερου album». Θυμήσου... Ακόμη και η πίκρα έχει την καλή της πλευρά... Σαν τον κίτρινο γυμνοσάλιαγκα του εξωφύλλου.