AFI

Ας αρχίσουμε με μια γρήγορη αναδρομή στην ιστορία του punk: από το κλασικό punk περάσαμε στο post-punk των '80s, μετά στο νέο-punk των '90s και τώρα στο emo-punk των '00s. Η τελευταία τάση που παρατηρώ στο ιδίωμα (και αναφέρω χαρακτηριστικά τους Heighthorne Heights) είναι η ανάμειξη του emo-punk με κάποια στοιχεία του nu-metal. Αυτό το νέο υβρίδιο υπηρετούν και οι AFI με τον έβδομο δίσκο τους με τίτλο "Decemberunderground".

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ακούσει προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος, αλλά βλέποντας πως ανδρώθηκαν μουσικά στα τιμημένα '90s, περίμενα έναν ήχο κάπως πιο "παλιομοδίτικο", πράγμα που εν μέρει είναι αλήθεια. Οι AFI στο νέο τους δίσκο αναπαράγουν με θρησκευτική προσήλωση όλες τις τελευταίες τάσεις στο χώρο του emo-punk: η μουσική τους στηρίζεται στις ρυθμικές κιθάρες, το μπάσο είναι "θαμμένο" και τα τύμπανα ορίζουν το ρυθμό, κάνοντας τα απαραίτητα κοψίματα όπου το θεωρούν απαραίτητο.

Οι στίχοι έχουν μετεξελιχθεί από την πρώιμη πολιτική τους αντίθεση κατά πάντων και πλέον αναφέρονται σχεδόν αποκλειστικά σε δύσκολες συναισθηματικές στιγμές του καθενός μας, δίνοντας έμφαση στην πικρία του χωρισμού και τα κατεστραμμένα όνειρα. Τα φωνητικά είναι τα συνήθη μέτρια φωνητικά του ιδιώματος, διανθισμένα με κάποιες nu-γκαρίλες που κάνουν το δίσκο πιο συμπαθή σε κάποιον με σκληρότερα ακούσματα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στο "Decemberunderground" υπάρχουν και στιγμές όπου οι AFI λοξοκοιτούν προς τους Green Day και τους παλιούς Offspring, αλλά προσωπικά ούτε ενοχλήθηκα, ούτε εντυπωσιάστηκα.

Αν ο συγκεκριμένος ήχος σας θέλγει, δοκιμάστε το "Decemberunderground" καθώς οι πιασάρικες μελωδίες του θα σας γοητεύσουν. Αν πάλι όχι, θα τον βρείτε υπερβολικά τυπικό. Αξιοπρεπές δείγμα δουλειάς, μόνο για φίλους.