Όταν το τρένο που λέγεται AC/DC βάζει μπρος τις μηχανές του, φαντάζει πλέον ασταμάτητο. Ξεκίνησε το τελευταίο μεγάλο ταξίδι του τον Οκτώβριο του 2008 φορτωμένο με μπόλικο «μαύρο πάγο» και αρκετές από τις πιο εμβληματικές στιγμές της ιστορίας του rock 'n' roll. Για 21 μήνες γύρισε όλον τον κόσμο και όπου υποτίθεται ότι θα έκανε στάση συμπαρέσυρε δεκάδες χιλιάδες κόσμου σε ένα ξέφρενο πάρτι.
Σε μια από αυτές τις υποτιθέμενες στάσεις τον Δεκέμβριο του 2009 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, η παρέα των AC/DC ξεσήκωσε σε τρεις ξεχωριστές βραδιές τις 200.000 κόσμου που βρέθηκαν συνολικά στο γήπεδο της River Plate. Τι ακριβώς συνέβη εκεί αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο πριν από ενάμιση χρόνο στο DVD "Live At River Plate". Για να ολοκληρωθεί η ιστορία, το group αποφάσισε να κυκλοφορήσει το αντίστοιχο live άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο σε διπλό CD και τριπλό κόκκινο βινύλιο.
Στα 110 λεπτά της διάρκειάς του περιλαμβάνεται ένα ολόκληρο set «με όλα τα λιπαρά», αντιπροσωπευτικό δείγμα της Black Ice World Tour, μιας και σε κάθε show της περιοδείας η επιλογή και η σειρά των κομματιών ήταν με ελάχιστες εξαιρέσεις πανομοιότυπη. "Black Ice", "Back In Black" και "Let There Be Rock" εκπροσωπούνται από τέσσερα κομμάτια το καθένα, με τη λίστα να συμπληρώνεται κυρίως από τα πιο κλασικά κομμάτια της υπόλοιπης δισκογραφίας.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου "Rock 'N' Roll Train" αντιλαμβάνεσαι τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το sing-along του κόσμου μόλις μπαίνει το riff αλλά και σε κάθε ευκαιρία καθ' όλη τη διάρκεια του set δίνει την απάντηση σε όποιον αναρωτήθηκε γιατί επιλέχθηκε το συγκεκριμένο μέρος. Πολύ απλά γιατί είναι τρελοί αυτοί οι Λατίνοι! Και η ατάκα του Brian Johnson «We don't speak very good Spanish, but we speak rock 'n' roll pretty good!» στο τέλος του κομματιού συνοψίζει όσο πιο απλά γίνεται την άψογη απόδοση του group. Οι Williams και Rudd αποτελούν το καλύτερο rhythm section στην ιστορία του σχήματος, τα αδέλφια Young με τον Malcolm πραγματικό βράχο στα ρυθμικά μέρη και με τον Angus ασταμάτητο στα solo και τις τρέλες αλληλοσυμπληρώνονται άψογα και ο Johnson είναι απλά o ιδανικότερος για τη θέση του frontman.
Τα κομμάτια που έχουν επιλεγεί από το "Black Ice" δένουν άψογα με τις επιτυχίες του παρελθόντος. Με το βάρος να δίνεται κυρίως στη χρυσή περίοδο '77-80 και κομματάρες όπως τα must "Back In Black" και "Hell's Bells" δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για εφησυχασμό. Εκτός αυτών χτυπιέσαι χωρίς αύριο στο "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" και σε χτυπάει κεραυνός στο "Thunderstruck", για να 'ρθουν απανωτές οι εκρήξεις του "T.N.T." να σε αποτελειώσουν. O Angus παίρνει στο ενδιάμεσο τον χρόνο του για το striptease στο "The Jack" και τελειώνει το κύριο set με το ατελείωτο solo του κολλητά στο καταιγιστικό "Let There Be Rock" (τα «λιπαρά» που λέγαμε). Κανένας δεν μένει παραπονεμένος όμως με "Highway To Hell" στο encore και "For Those About To Rock" για φινάλε.
Στη σύγκριση με το "Live" του 1992, το "Live At River Plate" κερδίζει με άνεση της εντυπώσεις. Ο ήχος εδώ είναι πιο αυθεντικός, υπάρχει συνοχή ανάμεσα στα κομμάτια και η μπάντα βρίσκεται γενικότερα σε καλύτερη φόρμα. Έχει τη δυνατότητα, δε, να σταθεί ακόμη σε σχέση με το κλασικό "If You Want Blood" του 1978. Επειδή όμως οι εποχές είναι διαφορετικές και τα κριτήρια δεν μπορεί να είναι τα ίδια, μια απ' ευθείας σύγκριση δεν θα είχε νόημα. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία κυρίως για τους ίδιους τους AC/DC είναι ότι με τούτο το άλμπουμ σηματοδοτείται μια εποχή όπου η μπάντα έχει καταφέρει να φτάσει σε ένα παγκόσμιο εμπορικό και καλλιτεχνικό status τόσο υψηλό, ώστε να είναι ελάχιστοι εκείνοι που μπορούν να ισχυριστούν πως βρίσκονται σήμερα σε υψηλότερο επίπεδο.
Πολλοί πιστεύουν ότι από τη στιγμή που υπάρχει η τεχνολογία και η διάδοση του DVD, οι ζωντανοί δίσκοι δεν έχουν πια λόγο ύπαρξης, ειδικά όταν μια μπάντα προσφέρει ένα stage show τόσο φοβερό όσο αυτό που διαθέτουν οι AC/DC (όσοι είχαμε τη τύχη να βρεθούμε στο ΟΑΚΑ τον Μάιο του 2009 το διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι). Εγώ θα πω όμως ότι, όσο καλά δοσμένη κι αν είναι η εικόνα, η μουσική είναι η ουσία και αυτή θα πρέπει να μετράει περισσότερο. Και επειδή τα τραγούδια των AC/DC δεν είναι απλά φτιαγμένα για να παίζονται ζωντανά, αλλά ακούγονται ακόμη καλύτερα στο live (αυτό κι αν το νιώσαμε), ζωντανοί δίσκοι σαν το "Live At River Plate" έχουν και παραέχουν λόγο να υπάρχουν.
