A Place To Bury Strangers

Κάθε νέα κυκλοφορία των A Place To Bury Strangers είναι επικίνδυνη για την υγεία των αυτιών μας. Έκαναν το ντεμπούτο τους το 2007 και από τότε έχουν κερδίσει τον τίτλο της πιο θορυβώδους μπάντας. Χαρακτηριστικό είναι ότι στις περιβόητες live εμφανίσεις τους ο ήχος είναι τόσο εκκωφαντικός ώστε δεν μπορείς να διακρίνεις αμέσως ποιο κομμάτι παίζουν. Όσοι δεν έχουν ακούσει τη μουσική τους ίσως να αποθαρρυνθούν από τα παραπάνω. Προς αποφυγή ενός τέτοιου λάθους, οφείλω να δηλώσω πως οι A Place To Bury Strangers έχουν το χάρισμα να χειραγωγούν τον «θόρυβο» κάνοντάς τον σύμμαχό τους αλλά και βασικό συστατικό της ταυτότητάς τους.

Το "Transfixiation" είναι η τέταρτη στούντιο δουλειά τους και σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ η εξέλιξη στον ήχο τους υπάρχει αλλά δεν γίνεται αντιληπτή από το πρώτο άκουσμα. Βασικό σημείο το οποίο αξίζει να αναφερθεί είναι η ισορροπία μεταξύ των φωνητικών του Oliver Ackermann και του rhythm section της μπάντας. Ενώ στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους η ζυγαριά έκλινε περισσότερο προς τη φωνή, στην προκειμένη περίπτωση η σχέση μεταξύ των δύο είναι ισομερώς κατανεμημένη, αποτέλεσμα το οποίο είναι άκρως καλοδεχούμενο.

Αξιοσημείωτο επίσης είναι το γεγονός ότι οι μουσικές επιρροές της μπάντας διαφαίνονται αυτόνομα σε κάθε κομμάτι του δίσκου, σε αντίθεση με τα προηγούμενα άλμπουμ όπου οι μουσικές τους καταβολές λειτουργούσαν συνδυαστικά σε όλες τους τις συνθέσεις. Με αυτή τους την επιλογή λοιπόν, στο "Transfixiation" συναντάμε «κλίκες» κομματιών. Στο post-punk στρατόπεδο έχουμε τα "Supermaster", "Straight" και "Now It's Over". Το πρώτο ξεχωρίζει για την έντονη μπασογραμμή του και τις κιθαριστικές πινελιές που θυμίζουν τους μάστορες του είδους, The Sound. Το "Straight" με την ταχύτητά του, το υπέροχο riff-άκι και τις «στριγκλιές» της κιθάρας κερδίζει επάξια μια θέση στα setlist της μπάντας ενώ το "Now It's Over" το ερωτεύεσαι αμέσως για την υπέροχη μελωδία του και την ατμοσφαιρική ερμηνεία του Ackermann, σε μία από τις πιο «καλογυαλισμένες» συνθέσεις του δίσκου. Στα κλασικά θορυβώδη A Place To Bury Strangers κομμάτια έχουμε τα "Love High", "We've Come So Far", "I'm So Clean" και "I Will Die", τα οποία ανταποκρίνονται ποιοτικά στα standards που έχουν θέσει στο παρελθόν, ιδιαίτερα στο "Love High". Τις υπόλοιπες πτυχές της μπάντας συμπληρώνουν το shoegazey "What We Don't See" και το "Deeper", το οποίο επιβάλλει μια αργόσυρτη gothic ατμόσφαιρα που καταλήγει να κουράζει εξαιτίας της μεγάλης του διάρκειας.

Το "Transfixiation" είναι ένας θορυβώδης δίσκος και όπως και οι προηγούμενοι, απαιτεί υπομονή κατά την ακρόασή του. Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ των A Place To Bury Strangers είναι η έλλειψη ενέργειας. Ο θόρυβος και η ταχύτητα παραμένουν αλλά κάτι που ίσως γίνει αντιληπτό από αυτούς που ακολουθούν την μπάντα από το ξεκίνημά της είναι πως ακούγοντας τους δύο πρώτους δίσκους, "A Place To Bury Strangers" και "Exploding Head", η όλη «φασαρία» ακούγεται πιο πηγαία.