A Perfect Circle

Φαντάζομαι είναι πολύ δύσκολο να μην βάλει κάποιος στη ζυγαριά τους A Perfect Circle με τους Tool. Δεν ξέρω τελικά αν αυτό λειτουργεί θετικά ή αρνητικά, αλλά προσωπικά το βρίσκω τελείως ανούσιο, καθώς η «δεύτερη μπάντα» του Maynard James Keenan απέδειξε από νωρίς ότι είναι ουσιωδώς αυτόφωτη, διαφοροποιημένη και σπουδαία σε αυτό που κάνει.

Και μπορεί η καθυστέρηση της νέας δουλειάς της «πρώτης» μπάντας του να έχει αναχθεί σε ανέκδοτο, αλλά είναι εξίσου απορίας άξιο πως από εκείνο το υπέροχο "Thirteenth Step" του 2003 χρειάστηκαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια για να κυκλοφορήσει το τρίτο στούντιο άλμπουμ της σύμπραξης των Keenan και Billy Howerdel. Τουλάχιστον, αυτό το έχουμε πλέον στα χέρια μας και κυρίως φαίνεται πως άξιζε την αναμονή...

Οι A Perfect Circle επέστρεψαν με μια δουλειά που είναι πολύ κοντά στον πυρήνα της μουσικής τους, αλλά την ίδια στιγμή αρκετά διαφοροποιημένη, έχοντας φέρει στο προσκήνιο το πιάνο και κάποια ηλεκτρονική στοιχεία, τα οποία αποτελούν δομικά στοιχεία αρκετών τραγουδιών. Όμως, με κάποιο τρόπο, η ταυτότητα της μπάντας παραμένει αναλλοίωτη και  οι όποιες αλλαγές απλά κάνουν το άλμπουμ να ακούγεται φρέσκο κι ενδιαφέρον.

Φυσικά και μιλάμε για μια αντισυμβατική δουλειά. Ποιος θα περίμενε ένα αργό, σχεδόν υποτονικό τραγούδι που στηρίζεται στο πιάνο, όπως το ομότιτλο να επιλεχθεί ως εναρκτήριο; Κι ακόμα περισσότερο να το ακολουθεί ένα ακόμα αργό και mellow τραγούδι σαν το καταπληκτικό σε μελωδίες και νοήματα "Disillusioned"; Κι όμως, αυτές οι επιλογές αντί να αφαιρούν δυναμική, καταφέρνουν σχεδόν υπνωτικά να αποτελούν ιδανική εισαγωγή στο άλμπουμ.

Υπάρχουν συνθέσεις που μοιάζουν μια εξελικτική συνέχεια του ήχου των δυο πρώτων δουλειών, όπως το "The Contrarian", το "Down And By The River" (που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πιο ολοκληρωμένη εκδοχή του "By And Down" από τη συλλογή "Three Sixty"), το μεστό "Feathers", το καυστικό "TalkTalk" και το (αγαπημένο μου) "Delicious" που φέρνει μαζί του μια '90s αύρα και τρομερή ενορχήστρωση. Και είναι όλα (λιγότερο ή περισσότερο) εξαιρετικά.

Από την άλλη, υπάρχουν κι οι συνθέσεις που ίσως τεστάρουν λίγο τα νεύρα των οπαδών της μπάντας, όπως στο "Hourglass" και στο κλείσιμο του "Get The Lead Out". Το πρώτο έχει κάμποσα ηλεκτρονικά στοιχεία, με τον Keenan να επιδίδεται ως και σε rap ερμηνείες με χρήση vocoder, σε μια σύνθεση που θεωρώ ότι στο τέλος κερδίζει το στοίχημα, ενώ το δεύτερο είναι ένα περίεργο, σχεδόν pop doom τραγούδι, που με κάθε ακρόαση το εκτιμάς λίγο περισσότερο.

Όμως, οι κορυφές του δίσκου βρίσκονται σε δυο υπέροχα (και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους) τραγούδια. Η πρώτη κορυφή δεν είναι άλλη από το "The Doomed", μια κραυγή του Keenan απέναντι στο πως έχει καταντήσει η ανθρωπότητα, με αλλαγές έντασης και συναισθημάτων και τρομερές μελωδίες, σε μια από τις καλύτερες συνθέσεις της χρονιάς.

Η δεύτερη βρίσκεται στο "So Long, And Thanks For All The Fish" (με τον τίτλο δανεισμένο από το έργο του Douglas Adams). Ένα πιο άμεσο, alt-rock τραγούδι, με απίστευτη ενορχήστρωση εγχόρδων από τον Dave Sardy και τον Keenan μέσα από τις απίστευτες φωνητικές γραμμές του να ειρωνεύεται την παράνοια ενός κόσμου που οδεύει στην καταστροφή του και το γιορτάζει. Παράλληλα, δεν ξεχνάει να αποχαιρετήσει κάποιες σημαντικές προσωπικότητες του «παλιού κόσμου», όπως τον David Bowie, τον Mohammed Ali και την πριγκίπισσα Λέια, μέσα από τους υπέροχους στίχους του, προσθέτοντας λίγη όμορφη μελαγχολία.

Γενικά, ο Howerdel έκανε μαγική δουλειά σε επίπεδο μελωδιών και συνθέσεων, αλλά αυτός ο Keenan είναι για μια φορά το κάτι άλλο, τόσο σε επίπεδο φωνητικών γραμμών, όσο και σε επίπεδο στίχων. Δεν νοείται η ενασχόληση με αυτό το άλμπουμ χωρίς την απαραίτητη προσοχή σε όσα λέει μέσα στα τραγούδια, με την θεματολογία να είναι κοινωνική, θρησκευτική και πολιτική, πάντα με το οξύ πνεύμα και την κριτική σκέψη ενός από τους καλύτερους στιχουργούς στη rock μουσική.

Ενδεχομένως, αν κάποιοι στην ζυγαριά κοιτάζουν μόνο το πόσο βαριά είναι η παραμόρφωση στην κιθάρα να νιώσουν λίγο απογοητευμένοι από αυτό το άλμπουμ, αλλά στην πραγματικότητα θα έχουν κολλήσει σε ένα δέντρο, χάνοντας την ουσία ενός υπέροχου και εύφορου δάσους. Το "Eat The Elephant" είναι από τους δίσκους που ουσιωδώς ανανεώνουν το ενδιαφέρον της rock μουσικής και το ακόμα καλύτερο είναι πως το κάνει εγείροντας ταυτόχρονα μια σειρά από σημαντικά θέματα και παίρνοντας θέση γύρω από αυτά. Τα επιμέρους διαφορετικά κομμάτια του συνθέτουν ένα υπέροχο παζλ και κάθε ακρόασή ενισχύει ένα απλό συμπέρασμα:  Όσο ο κόσμος περιμένει το νέο άλμπουμ των Tool, οι A Perfect Circle κυκλοφορούν έναν από τους δίσκους της χρονιάς.