'68

In Humor And Sadness

eOne (2014)
Από τον Μανώλη Κληρονόμο, 24/11/2014
Οι Chariot πέθαναν. Ζήτω οι '68
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Αφού διαπίστωσε ότι οι Chariot ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους και ό,τι είχαν να πουν το είπαν, ο ιθύνων νους της μπάντας, Josh Scogin, τους διέλυσε αλλά -ευτυχώς για εμάς- δεν σταμάτησε να φτιάχνει και μουσική. Μόλις έναν χρόνο μετά τη διάλυση των Chariot, επιστρέφει φουριόζος, μαζί με τον φίλο του και ντράμερ Michael McClellan, και μας παρουσιάζει το νέο του project, τους '68. Το ά-μπασο ντουέτο, έκανε την πρώτη του εμφάνιση πέρυσι παρουσιάζοντας το ντεμπούτο EP του, "Midnight", και σε λιγότερο από έναν χρόνο παραδίδει την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά, "In Humor And Sadness".

Regret Not.

Ο Scogin πάντοτε είχε ένα θέμα με τους τίτλους των τραγουδιών του. Πάντοτε όταν τους έβαζες δίπλα, έλεγαν τη δική τους ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι φετίχ, καγκουριά ή κάποιου είδους ψυχαναγκασμός αλλά ο Scogin χωρίς αυτή τη μεταβλητή δεν είναι ο Scogin που αγαπάμε. Έτσι και στο "In Humor And Sadness", για τα δέκα κομμάτια που το αποτελούν παίρνει αυτά τα εννέα γράμματα της παραπάνω φράσης που μαζί με την τελεία στο τέλος λειτουργεί σαν υπότιτλος του "In Humor And Sadness".

Χωρίς να μετανιώνει για τίποτα, λοιπόν, μέσα στο χιούμορ και την θλίψη, ο Scogin πραγματοποιεί μια μερική στροφή στον ήχο που μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια με τους Chariot και το χαοτικό mathcore τους και βουτάει μέσα σε μεστά rock τοπία garage / noise rock ήχων με ψήγματα από post-hardcore της γενιάς του 2000 (βλέπε Refused κτλ). Οι παραμορφωμένες και παράφωνες κιθαριστικές του γραμμές στα περισσότερα σημεία είναι απολαυστικές, σε άλλα μοιάζουν υπεροφορτωμένες από κιθαριστικό noise -όπως το "T" (έκτο κομμάτι), αν και το φινάλε του αποζημιώνει- αλλά αυτή την υπερβολή την είχε ανέκαθεν ο Scogin. Η απουσία του μπάσου περνάει σχεδόν απαρατήρητη αφού η κιθάρα έχει όλον τον απαραίτητο όγκο που χρειάζεται και με τα τύμπανα, άλλοτε σε ξέφρενο και άλλοτε σε πιο χαλαρό tempo, να προστάζουν το ρυθμό, ο Scogin στήνει ένα εκκωφαντικό γαϊτανάκι που κλείνει το μάτι τόσο στους Nirvana (επί εποχής "Bleach" με ολίγη από τις εξαίσιες μελωδικές γραμμές του "In Utero") όσο και σε σύγχρονες garage rock revival μπάντες, όπως οι White Stripes. Εκεί που μαγεύει ο δίσκος είναι όταν ο Scogin δεν το παρακάνει και προσφέρει επικές σημειάρες όπως στο τέλος του "N" (έβδομο κομμάτι) και στα σκυλίσια heavy rock περάσματα όπως στο "G" (τρίτο).

Το αν άξιζε να διαλυθούν οι Chariot για να κυκλοφορήσει ο Scogin τούτο 'δω τον δίσκο, δεν το γνωρίζω. Μάλλον όχι. Το αν είναι καλός δίσκος όμως το "In Humor And Sadness", δεν υπάρχει αμφιβολία επ' αυτού, είναι και με το παραπάνω. Έχει τσαγανό, μαγκιά, πάθος, μελωδιάρες, μπόλικο κιθαριστικό noise που διώχνει τη μάκα από τ' αυτιά και, παρά τις ελάχιστες υπερβολές του, τελικά δεν απογοητεύει στο ελάχιστο. Προσθέτοντας σε όλα αυτά και τις αδιανόητες τσιρίδες του που σηκώνουν την τρίχα και τις εξαπολύει, θαρρείς, με μία ανάσα, τότε εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με απλά έναν «καλό δίσκο», αλλά με ένα μικρό διαμαντάκι.

Υ.Γ.: Το ροζ εξώφυλλο είναι λίγο «κάπως». Προσπεράστε το και απλά απολαύστε τη μουσική.
  • SHARE
  • TWEET