3 Doors Down

Οι 3 Doors Down είναι ένα νέο αμερικάνικο συγκρότημα, που ήρθε στο προσκήνιο της δισκογραφίας, κάπου εκεί γύρω στο 2000, με το super-hit (και μεταξύ μας κομματάρα) "Kryptonite". Αυτή ήταν και η μοναδική μου επαφή με το συγκρότημα, μέχρι που μου έπεσε ο κλήρος του να κριτικάρω το τελευταίο, φρεσκότατο πόνημα τους, υπό τον τίτλο "Seventeen Days". Και γιατί "δεκαεπτά μέρες"; Γιατί τόσο λένε πως χρειάστηκαν για να το συνθέσουν... Προχειροδουλειά μυρίζομαι και δε μου αρέσει...

Επειδή οι 3 Doors Down δεν είναι και το super γνωστό συγκρότημα στα μέρη μας, ας σας κατατοπίσω για αρχή: οι 3 Doors Down παίζουν ένα αμερικάνικο, ραδιοφωνικό soft rock (κάτι σαν πιο ήρεμοι Nickelback) που είναι κατάλληλο για ηχητικό background σε αμερικάνικη, νεανική ταινία. Και συγκεκριμένα, για τη φάση που ο πρωταγωνιστής αποφασίζει πως τελικά αγαπάει την ωραία-γκόμενα-αλλά-καλή-μαθήτρια και τρέχει μέσα στο βράδυ να την βρει. Την βρίσκει λοιπόν να κάθεται να κλαίει για τα μάτια του στις σκάλες/είσοδο αίθουσας/άδειο γήπεδο baseball, της δίνει ένα λουλούδι και σκύβει να τη φιλήσει... Εκείνη τη μαγική στιγμή δύο πράγματα συμβαίνουν: ξαφνικά από κάπου μαγικά πετάγεται όλο το σχολείο και τους χειροκροτεί συγκινημένο, ενώ παράλληλα στα βάθος ακούγονται... οι 3 Doors Down!

Και γιατί οι εν λόγω Αμερικάνοι ταιριάζουν με το παραπάνω σκηνικό; Γιατί όταν σχεδόν όλα τα κομμάτια του "Seventeen Days" είναι μπαλάντες, με κλαψιάρικα φωνητικά (αυτό για το είδος δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά κάπου καταντάει μανιέρα και κουράζει), αρπίσματα σε μινόρε κλίμακες (βάζουν όμως και καμία δίεση, έτσι για τσαχπινιά) και τα πιο τετριμμένα 4/4 στα τύμπανα που έχω ακούσει εδώ και καιρό, σε ποιο soundtrack θα τους τοποθετούσατε εσείς; Στη "Θυσία" του Ταρκόφσκι; Συνεχίζοντας με τη γκρίνια, μπορώ να πω επίσης πως με στεναχώρησε το γεγονός ότι τα τύμπανα είναι τόσο κάτω στην παραγωγή, που μοιάζουν λες και οι 3 Doors Down δεν έχουν drummer αλλά στην ηχογράφηση, λόγω κακής ηχομόνωσης, ακούγεται αχνά ο drummer κάποιου διπλανού studio.

Ας μην τους αδικήσω όμως... Οι 3 Doors Down πάντα αυτά έπαιζαν και πιστεύω πως στο "Seventeen Days" το ξανακάνουν εξαιρετικά καλά. Μπορεί να είναι αναμενόμενοι και κάπως υποτονικοί σε φάσεις, αλλά έχουν καλές μελωδίες (αν γουστάρετε τις μινόρε κλίμακες, όπως εγώ), μια φωνή που θυμίζει κάπως ("κάπως" γράφω ε! Μη βαράτε!) Cornell, βάζουν και κανένα βαρύ riff και γι' αυτό πιστεύω πως η παραπάνω κυκλοφορία θα πάει καλά εμπορικά, τουλάχιστον στην Αμερική. Από κομμάτια δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένα, εκτός ίσως από το "Let Me Go", το οποίο είμαι σίγουρος ότι το έχω πετύχει σε μια ταινία, χωρίς όμως να μπορώ να θυμηθώ σε ποια. Στη "Θυσία" πάντως όχι...

Μια αξιοπρεπής κυκλοφορία για τους λάτρεις του νεότερου, αμερικάνικου, πιασάρικου soft rock. Στο "Seventeen Days" οι 3 Doors Down σίγουρα δεν κάνουν το "μπαμ" για να ξεχωρίσουν και να γίνουν το υπερ-συγκρότημα, αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς τους και στο κοινό τους και παραδίδουν ένα δίσκο, ναι μεν μια από τα ίδια, αλλά σωστό ως προς τις προθέσεις και την τελική του αίσθηση. Αν γουστάρετε άνετες μελωδίες και αμερικανικές συναισθηματικές νεανικές ταινίες, το "Seventeen Days" θα σας συναρπάσει. Αν όχι, πάρτε καλύτερα το "Seventeen Seconds" που και δισκάρα είναι και των υπέρτατων θεών Cure είναι. Αυτά...