30 Seconds To Mars

This Is War

EMI (2009)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 18/12/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μπέρδεμα. Δεν με έχει προβληματίσει άλλος δίσκος τόσο πολύ φέτος όσο αυτός. Περιληπτικότατα, μιλάμε για την (υπερ)προσπάθεια του Jared Leto και της μπάντας του να μας αποδείξουν, με την τρίτη τους στουντιακή δουλειά, ότι  δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να χαρακτηριστεί ως υπερβολικά φιλόδοξο. Και όμως...

Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω δύο λογάκια για τον κύριο Leto. Κατά την ταπεινή μου λοιπόν αποψάρα, θεωρώ πως είναι από τους πιο καλλιτεχνικά συνειδητοποιημένους ανθρώπους στη σκηνή τα τελευταία χρόνια. Είτε αυτό έχει να κάνει με τις υποκριτικές του ικανότητες, τις ικανότητες του ως frontman ή ως μουσικοσυνθέτης. Είναι ένας τελειομανής που δεν αρκείται στο «απλά καλό»,  αλλά κυνηγάει το τέλειο. Και αυτό το δείχνει με ό,τι και να καταπιαστεί. Από τα video clips της μπάντας, που σκηνοθετεί ο ίδιος με διαφορετικό ψευδώνυμο κάθε φορά, είτε με την, πρωτόγνωρη για μένα, σχέση του με τους οπαδούς της μπάντας, The Echelon, όπως ονομάζονται.

«Και τι με νοιάζει εμένα, για το δίσκο πες». Σε νοιάζει, επειδή αυτοί οι οπαδοί, το Echelon, είναι η ψυχή και το είναι του δίσκου, αλλά δυστυχώς είναι και παράλληλα  και η κατάρα αυτού. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων οι 30 Seconds To Mars μάζεψαν χίλιους εκλεκτούς φαν σε ένα κλαμπ στο Λος Άντζελες για να γίνουν οι ίδιοι μέρος του This Is War. Με τη βοήθεια του κοινού λοιπόν, ηχογραφήθηκαν εκείνη τη μέρα, στο "Summit" όπως λέγεται, όλα τα χορωδιακά σημεία που βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στο δίσκο. Tι διάσπαρτα δηλαδή; Παντού είναι.

Από το πρώτο κιόλας τραγούδι καταλαβαίνεις το τι πραγματεύεται αυτός ο δίσκος. Ηλεκτρονικά ριφφς, αψεγάδιαστο ντράμμινγκ, φωνητικά καλοδουλεμένα και χορωδίες. Δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη από το «επική» για να χαρακτηρίσει κανείς την ατμόσφαιρα του δίσκου. Επικότατη, αλλά επαναλαμβανόμενη, και ενίοτε μάλιστα κουραστική. Τα πρώτα έξι, εφτά με το ζόρι, τραγούδια είναι για stadium rock σεμινάριο. Το επικό συναίσθημα, όπως προείπα, το νιώθεις  παντού. Από την landscape αίσθηση του "Kings And Queens" μέχρι το απίστευτα όμορφο build up και κλείσιμο του "This Is War/100 Suns" που άνετα αγγίζει τις ψηλότερες θέσεις των καλύτερων κομματιών του έτους. Highlight είναι επίσης το "Hurricane", με τη συμμετοχή του Kanye West στα φωνητικά και του Brandon Flowers (The Killers) στα πλήκτρα. Καταπληκτικό τραγούδι, μέχρι που αποφασίζει ο West να τραγουδήσει με auto-tuner. Ξέρετε, εκείνο το ηλεκτρονικό εφέ που σε κάνει και ακούγεσαι σαν Τρανσφόρμερ. Απλά κακόγουστο.

Το "Closer To The Edge" είναι αυτό που  κλείνει τον κύκλο τον συνεχόμενων πολύ καλών τραγουδιών του δίσκου. Όχι επειδή τα υπόλοιπα θεωρούνται χειρότερα, αλλά επειδή πλέον τα άκουσες όλα. Καταπληκτικά ρεφρέν, ανατριχιαστικές χορωδίες, ακουστικό κομμάτι ("100 Suns") και ράππερ με auto-tuner. Δεν θες άλλο. Να σου όμως το "Vox Populi", φωνή λαού σε ελεύθερη μετάφραση, όνομα και πράγμα. Εκεί σχεδόν ολόκληρο το κομμάτι τραγουδιέται μαζί με το Echelon. Ε το κούρασες κύριε Leto, ωραία όλα αυτά, αλλά μπάστα επιτέλους.

Σε γενικές γραμμές μιλάμε για έναν δίσκο που τελικά χαντακώνεται από την ίδια του την αυτοπεποίθηση. Ναι, είναι μια προσεγμένη δουλειά που χωρίς αμφιβολία θα ανεβάσει το τρίο σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη και πιθανότατα να κερδίσει αρκετούς καινούργιους φαν, κυρίως λόγω της περιθωριοποίησης των κιθαριστικών ριφφς και την αντικατάσταση αυτών με ηλεκτρονικών, αλλά σε «γεμίζει» πρόωρα. Don't get me wrong, το προτείνω ανεπιφύλακτα προς ακρόαση απλά είναι στιγμές που νιώθεις συντετριμμένος από τις διαστάσεις του "This Is War". Το μόνο σίγουρο πως μια ζωντανή εμφάνιση των 30 Seconds To Mars θα είναι καταπληκτική εμπειρία για τους παρευρισκόμενους.

ΥΓ: emo what?
  • SHARE
  • TWEET