-(16)-

Μέσα από σαράντα κύματα, διαλύσεις, επανενώσεις, αλλαγές μελών, μπάντες όπως οι -(16)- βρίσκουν τον δρόμο τους, πορεύονται και δημιουργούν μουσική που πρώτα και κύρια χτυπάει στο θυμικό και στο νεύρο του ακροατή. Έχουν τα πάνω τους ("Drop Out"), τα κάτω τους ("Deep Cuts From Dark Clouds") και πάλι τα πάνω τους ("The Lifespan Οf Α Moth").

Ένα συγκρότημα που υπάρχει από το 1991 -με μία τρίχρονη διακοπή- και συνεχίζει αδιάκοπα να ηχογραφεί και να κυκλοφορεί μουσική έτσι ακριβώς όπως εκείνη γουστάρει, χωρίς κανένα είδος ξεπουλήματος των αξιών του, είναι άξιο συγχαρητηρίων. Και μάλιστα έχουν περάσει τα τελευταία επτά χρόνια στην, πάλαι ποτέ κραταιά και πρωτοπόρα, Relapse. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για αλλαγές που μπορεί να ήθελε η εταιρία στον ήχο τους. Πραγματικά δεν παίρνουν χαμπάρι από νόρμες (χρησιμοποιούν τις δικές τους βέβαια όχι πάντα πολύ επιτυχημένα) και κάνουν ό,τι θέλει η ξεροκεφάλα τους. Και όπως ακούγεται και στο τελευταίο πόνημα τους, "The Lifespan Of A Moth", μπορεί να μεγαλώνουν ηλικιακά αλλά συνεχίζουν να είναι τσαντισμένοι με όλα και όλους.

Από την Καλιφόρνια είναι τα παλικάρια, ωστόσο θεωρούνται σύγχρονοι και συνοδοιπόροι των Eyehategod και Crowbar, στα sludge έλη που παίζονται από hardcore-άδες και όχι από doom-άδες. Η μουσική τους είχε πάντα μία αρνητικότητα και μία επιβλητικότητα. Μπορεί να είναι τα NOLA like riff του Bobby Ferry, μπορεί να είναι τα trademark φωνητικά με την παραμόρφωση του Cris Jerue. Ή μπορεί απλά να είναι αυτό το διαφορετικό στοιχείο που χρειάζεται οποιοδήποτε συγκρότημα για να ξεχωρίσει από το βούρκο. Οι -(16)- το είχαν και με το παραπάνω αυτό το στοιχείο. Ήταν τα χαμηλά πανέξυπνα κιθαριστικά θέματα, τα φωνητικά που ακόμα και αν δεν ξέρεις αγγλικά ψυχανεμίζεσαι πως μιλάνε για άσχημα πράγματα (και όντως οι στίχοι των -(16)- είναι μνημείο σκατοψυχιάς με κύρια θεματική τα ντρόγκια, την καταπίεση και τον θυμό). Και ήταν τα ξαφνικά hardcore τούπα τούπα, όπως τα ακούμε στους Iron Monkey και στους Soilent Green.

Μπορεί το "The Lifespan Of A Moth" να μην συγκλονίσει το είναι σας, ωστόσο στο ακροατήριο που έχει φάει με τη σέσουλα αδιανόητους πουθενάδες που μαστουρώνουν παίρνοντας hype από τα πιο σκληριά παρακλάδια του stoner μάλλον θα φανεί σαν μία μικρή όαση. Εγώ τουλάχιστον θα ήθελα πολύ να δω ζωντανά τα "Peaches Cream And The Placenta", "The Morphinist", "The Absolute Center Of A Pitch Black Heart" και "Gallows Humor".