Idle Hands

Mana

Eisenwald (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 30/05/2019
Σαν μάννα εξ ουρανού, φρέσκο στον χώρο του goth rock που αποδεικνύει ότι δεν χρειάζονται περίτεχνα τερτίπια για να βγάλεις καλή μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρον όταν πέφτει στα χέρια σου κάτι διαφορετικό, κάτι για το οποίο δεν έχεις καμία απαίτηση, ενίοτε ουτε καν περιέργεια, και σου προκύπτει εν τέλει κάτι τόσο αναπάντεχα ενδιαφέρον, φρέσκο και με έναν αέρα μοναδικότητας και δημιουργικότητας που δεν υπολογίζει πωλήσεις, κριτικές και γενικώς τί γνώμη έχουν οι άλλοι για αυτό. Κάτι τέτοιο μου έβγαλε η πρώτη ακρόαση του "Mana" των Idle Hands.

Ήταν λοιπόν κάποτε οι Spellcaster. Δυναμικό α-λα-Iced Earth metal και τρία άλμπουμ στο ενεργητικό τους αλλά όλα κάποτε τελειώνουν και από τις «στάχτες» των Spellcaster δημιουργήθηκαν οι Idle Hands με ηγέτη τον Gabe Franco στην κιθάρα και τα φωνητικά και ακολούθησαν ένα διαφορετικό, δικό τους δρόμο. Σκεφτείτε Type O' Negative, In Solitude και Paradise Lost και θα πέσετε αρκετά κοντά στο στυλ μουσικής των Αμερικανών από το Πόρτλαντ. Οπλιστείτε και με λίγο υπομονή στα στεντόρεια φωνητικά του Franco και δώστε μια ευκαιρία στο μοναδικό gothic rock/metal τους.

Τα φωνητικά που θυμίζουν πάρα πολύ Peter Steele (Type O' Negative), ταιριάζουν υπέροχα με την μουσική ιστορία που διηγούνται οι Idle Hands. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς gothic ή rock ή ολίγως metal αλλά θέλει υπομονή και επιμονή για να σε ανταμείψει ο δίσκος. Και στο τέλος όμως θα δείς ότι άξιζε το κόπο. Γιατί πρόκειται για ένα δυνατό ντεμπούτο που λίγο απέχει από το να είναι κάτι εξαιρετικό. Δυνατή έναρξη με "Nightfall" και το υπέροχο "Jackie" που σιγοτραγουδώ συνεχώς από τη πρώτη στιγμή που το άκουσα.

Οι μελωδίες και η ενέργεια συνεχίζονται με τα "Cosmic Overdrive", "Don't Waste Your Time" και το maiden-ικό riff του "Give Me To The Night". Είναι σαν να πήγαμε πίσω στο 1986, σε ένα ροκ δισκοπωλείο του Πόρτλαντ και να διαλέξαμε ένα μεταλ δίσκο από τη λίστα των τοπ-10. Η ψιλο-άσχετη εισαγωγική κραυγή στο "Blade And The Will" δεν αποπροσανατολίζει από ένα εξαιρετικό τραγούδι με πιασάρικο ρεφρέν όπως και γενικά οι κραυγές που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το άλμπουμ και είναι ολίγον κωμικές. Το "Double Negative" μάλλον είναι το πιο δυνατό rock κομμάτι του δίσκου λίγο πριν πέσουν οι ρυθμοί στο κλείσιμο του δίσκου με εξίσου δυνατές στιγμές και ιδιαίτερα το φανερά επηρεασμένο από Paradise Lost "A Single Solemn Rose". Το ομότιτλο "Mana" κλείνει ιδανικά ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ που γεννήθηκε για να ακούγεται σε σκοτεινά μπαράκια με γκοθάδες και ροκάδες που έχουν πιεί ήδη τις μπύρες τους και προχωράνε στα πιό βαριά καθώς η νύχτα βαθαίνει.

Έχουμε να κάνουμε με ένα απροσδόκητα καλό ντεμπούτο, που ίσως θέλει δύο-τρείς ακροάσεις για να μπορέσεις να το εκτιμήσεις αλλά αν του αφιερώσεις χρόνο θα εκτιμήσεις του εξαιρετικούς στίχους του Franco που τραγουδιούνται με αυθεντικό συναίσθημα και ντύνονται με μελωδίες που πατάνε στο goth, ακουμπάνε το metal και τελικά αποτελούν μια ατόφια rock απόλαυση από τα παλιά. Μην εκπλαγείτε αν το δείτε σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα του 2019.

  • SHARE
  • TWEET