Dead Feathers

Πιασάρικο όνομα ένεκα του πρώτου συνθετικού έχουν, όμορφα γυναικεία φωνητικά έχουν και παραέχουν, η μουσική τους πατάει περισσότερο στη νεο-ψυχεδέλεια παρά στο doom rock, οπότε σε συνδυασμό με την ποιότητά τους ως μουσικοί, έχουν όλα τα εχέγγυα να μας χαρίσουν ένα εκπληκτικό ντεμπούτο. Εδώ θα 'μαστε.

Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια γράφτηκαν για πρώτη φορά τα παραπάνω λόγια, τότε που οι Dead Feathers έκαναν την εμφάνισή τους στο άρθρο με τις υπόγειες κυκλοφορίες του 2014. Εδώ είμαστε λοιπόν, όπως ακριβώς το τάξαμε. Εδώ είναι και η μπάντα που μεταξύ μας, τον παίρνει τον χρόνο της. Κι αυτό μου ταιριάζει γάντι.

Από το demo, πέρασαν στο EP και τώρα στον πρώτο επίσημο δίσκο τους. Χαλαρά, όμορφα κι ωραία. Χωρίς βιασύνες, αν και τους είχα στην αναμονή για κάτι πιο σύντομο. Άντε ρε παπάρα, συνηθίζει να ωρύεται ένας φίλος όταν εκτελώ χρέη barman στην μουσική μας γιάφκα. Τελείωνε ρε, γέμισε το ποτήρι. Όχι, μεζούρες θα το πίνεις. Έτσι γίνεται μάλλον και στο Σικάγο.

Βραδύκαυστο υλικό, με ένα κούρδισμα μούρλια στην ηλεκτρική κιθάρα. Με τις προβλεπόμενες προσθαφαιρέσεις στις συνθέσεις από την εποχή του demo. Με τη νέο-ψυχεδέλεια να παραμένει στο επίκεντρο όπως και τότε. Με το doom rock να αχνοφαίνεται στην ατμόσφαιρα του δίσκου κι όχι στον ρυθμό ή στις μελωδίες. Εκτός αν εξαιρέσεις το "Cordova" με τη Sabbathική του γέφυρα και τη ροκάδικη τρεχάλα του. Απούσας της κουδούνας πάντως.

Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο στην προσέγγιση της ψυχεδέλειας εκ μέρους της μπάντας, είναι ο τσαμπουκάς που βγάζουν ενίοτε και που δεν συνάδει με την πλειονότητα των αντίστοιχων κυκλοφοριών. Στο "All Is Lost" για παράδειγμα, η Marissa Allen θα σου φέρει στο νου την Τόνια από τους Universe217, με τους υπόλοιπους να συμμετέχουν ενεργά στην «επίθεση» αυτή.

Εκείνο που ήταν, είναι και θα παραμείνει μια λατρεία και μισή είναι το "With Me", με την μικροσκοπική μα συνάμα εθιστική του εισαγωγή. Με την σαμάνικη μουσική του ιδιοσυγκρασία , που με γύρισε χρόνια πίσω, τότε που διαβάζαμε οικογενειακώς ινδιάνικα παραμύθια. Αν δεν είναι αυτός λόγος να θυμάσαι και να χαίρεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Είναι κι αυτή η ανεπαίσθητη μα πλήρως κατανοητή σύνδεση που έχουν με τα riff των My Sleeping Karma, που σε κάνει να τους αγαπήσεις ακόμα περισσότερο. Ακούγοντας συνεχόμενα τα "Darling Sighs" & "Smoking Gun", μια οκνηρή ψυχεδελική επιληψία made in My Sleeping Sabbath θα την βαρέσεις, που θα πάει.

Αν τώρα πάλι μου ζήταγες να περιγράψω την μουσική του "All Is Lost" με λίγα λόγια, θα σου έλεγα να προσθέσεις στα γραφόμενα και μια τζούρα από Goat, όντας όμως πλήρως απογυμνωμένοι από τις ethnic/afrobeat μελωδίες τους.

Μάρτυς μου το "Not Ours To Own". Τ’ ακούς εκεί κάτω κε Bol$onaro; Τ’ ακούω να λες.