Bloodbound

Rise Of The Dragon Empire

AFM (2019)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 18/04/2019
Δυνατές στιγμές και επικές μελωδίες αλλά ουδεμία έκπληξη πλέον
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Διάβαζα την κριτική του Σπύρου Κούκα το 2017 για τον προηγούμενο έβδομο δίσκο των Bloodbound ("War Of Dragons") και ακούγοντας τη νεότερη κυκλοφορία τους με τον παρεμφερή τίτλο "Rise Of The Dragon Empire" σκέφτομαι ότι θα αρκούσε ένα copy-paste της κριτικής του Σπύρου και θα ταίριαζε απόλυτα στον όγδοο αυτό δίσκο των Σουηδών power-metallers. Πρόκειται για την φυσική συνέχεια του "War Of Dragons" με όλα τα στοιχεία και κλισέ που περιμένεις αλλά και με την εξαιρετική παραγωγή και συνέπεια συνθέσεων που περιμένεις. Η μεγαλύτερη διαφορά με τον προηγούμενο δίσκο είναι ότι το τελευταίο πόνημα τους είναι πολύ καλύτερο! Ένα μίγμα Sabaton, Edguy και Powerwolf γεμάτο επικότητα και... Game Of Thrones (μιας και είναι και επίκαιρο).

Αδιαμφισβήτητα πρόκειται για καλούς μουσικούς με συγκεκριμένη κατεύθυνση που αγαπάνε αυτό που κάνουν και που κυρίως σέβονται τους πιστούς οπαδούς τους και τους δίνουν αυτό ακριβώς (μα ακριβώς!) που περιμένουν. Από το πρώτο κιόλας τραγούδι ("Rise Of The Dragon Empire") που ξεκινάει με ένα φανταστικό ρυθμό λες και το τραγούδι ξεκινά από το ρεφραίν και η φωνή του Patrik Johansson σε εισάγει στον κόσμο των δράκων και των παραμυθιών με ένα αναμενόμενο αλλά ξεσηκωτικό τρόπο. Βάλτε στο μίγμα και ολίγον από folk και έχετε ένα εξαιρετικό δείγμα power metal στο -μάλλον- καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Κομμάτια όπως το "Slayer Of Kings" και "Skyriders And StormBringers" προσπαθούν να αναδείξουν εναν συμφωνικό χαρακτήρα και είναι σαν να ακούς τον Tobia Sammet (Edguy, Avantasia) να τραγουδά. To "Magical Eye" είναι μια χαριτωμένη ροκιά με πιασάρικο ρεφρέν και εκεί που έχεις σηκωθεί και χορεύεις έρχεται το "Blackwater Bay" απλά να σου θυμίσει το ομότιτλο -κορυφαίο- επεισόδιο στο Game Of Thrones και ολίγον να σε ξενερώσει μουσικά με ένα ατελές κομμάτι. Ευτυχώς τη κατάσταση σώζουν τα "Giants Of Heaven" και "The Warlock's Tail" βγαλμένα από τα b-sides των Sabaton. Εξάλλου ο drummer Daniel Sjögren βοήθησε τους Sabaton στην τελευταία τους περιοδεία αναλαμβάνοντας ως session drummer.

Ο υπόλοιπος δίσκος αντικατοπτρίζει το σύνολο της κριτικής μου για το σύνολό του. Καλό αλλά ως εκεί. Λείπει το κάτι διαφορετικό, απουσιάζει η ποικιλία που θα σε κρατήσει σε εγρήγορση. Φυσικά εξαρτάται και το τί αναζητάς. Είναι ένας αξιοπρεπέστατος power metal δίσκος ο καλύτερος της νέας τους εποχής (καμία σχέση οι heavy metallers Bloodbound του "Nosferatu" του 2006 με τους epic-power του σήμερα) που σου δίνει αυτό ακριβώς που φαντάζεσαι και περιμένεις. Τίποτα απολύτως παραπάνω. Και αυτό ίσως να είναι το μοναδικό του μειονέκτημα. Εγώ πάντως πέρασα καλά.

  • SHARE
  • TWEET