מזמור (Mizmor)

Cairn

Gilead Media (2019)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 18/11/2019
Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο και τον A.L.N. λυτρωμένο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η τέχνη είναι, ίσως, το μοναδικό στίγμα του ανθρώπου πάνω στη Γη. Αν υποθέσουμε πως δεν είμαστε εδώ απλά για τη διαιώνιση του είδους, τότε, έχοντας αντιληφθεί τη ματαιότητα της ύπαρξής μας, το μόνο που μας μένει είναι να προσπαθήσουμε να την υπερβούμε. Να δώσουμε νόημα εκεί που δεν υπάρχει, να αποτυπώσουμε το σημάδι μας τόσο στην κοινωνία, όσο και στην ίδια την ιστορία. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει έξω από τις δομές που τον περικλείουν, μπορεί όμως να δει πέρα από αυτές και, τελικά, να δημιουργήσει ερωτήματα και να αναζητήσει απαντήσεις.

Η παρουσίαση του νέου δίσκου των Mizmor, "Cairn", θα είναι λίγο διαφορετική, κυρίως γιατί το έργο αυτό δεν είναι άλλη μια μουσική κυκλοφορία. Πιστεύω ακράδαντα πως η τέχνη δεν διαχωρίζεται σε υψηλή και λαϊκή. Υπάρχουν όμως στιγμές που ο καλλιτέχνης, επιχειρεί να εξωθήσει τον εαυτό του στα άκρα, να υπερβεί το ανάστημά του και να σηκώσει, ως άνθρωπος, το βλέμμα ψηλά. Το "Cairn", είναι το έργο ενός ανθρώπου που ήθελε να υψώσει ένα πέτρινο τοτέμ ("Cairn"), διαχρονικό μνημείο της προσωπικής του απάρνησης της θρησκείας, έχοντας, πλέον, αντιληφθεί τον παραλογισμό της ύπαρξής του.

Όπως εκμυστηρεύτηκε και ο ίδιος ο δημιουργός σε μια εκπληκτική συνέντευξη με την Emma Ruth Rundle, ο δίσκος είναι εν μέρει αποτέλεσμα της επίδρασης που είχε πάνω του ο «Μύθος του Σισύφου», του Καμύ. Τέσσερα τραγούδια, όσα και τα κεντρικά κεφάλαια του βιβλίου, τα οποία είναι μια βιωματική, υπαρξιστική αναζήτηση προς την υπέρβαση των αξιών που προϋπήρχαν στη ζωή του. Η κατάληξη, δεν μπορεί να είναι άλλη από την αποδοχή της πραγματικότητας και την ενσωμάτωση της στο είναι του καλλιτέχνη.

"Desert Of Absurdity": "Ceaseless mining - we scour for meaning, a world devoid of purpose and truth. Thus awakes the absurd, its dissonance engulfs me"

Ας επιχειρηθεί μια περιγραφή του κεντρικού θέματος του δίσκου. Η ζωή δεν είναι κάποιο θαύμα γιατί αυτό προϋποθέτει κάτι μεταφυσικό. Η ζωή λοιπόν δεν έχει νόημα, είναι παράλογη ("Desert Of Absurdity"). Άρα, η αυτοκτονία είναι μια απολύτως λογική πράξη ("Cairn To Suicide"), όπως και η δημιουργία του θεού ("Cairn To God"). Βέβαια, το ένα αντιτίθεται στο άλλο. Υπάρχει λοιπόν, ένας δρόμος, στενός ("The Narrowing Way"), ανάμεσα στον Θεό και την αυτοκτονία, όπου πρέπει να δράσουμε, με πλήρη συνείδηση και να μην υιοθετήσουμε την εύκολη λύση. Ίσως αυτό είναι η πραγματική ευτυχία.

Το επιβλητικό εξώφυλλο του Mariusz Lewandowski, συνοψίζει έντεχνα την οπτική του συνθέτη. Το χριστιανικό του παρελθόν δεν είναι εύκολο να απαξιωθεί, συνεπώς η επιλογή της ερήμου δεν είναι τυχαία. Ο Χριστός, εκεί είχε αντιμετωπίσει τους πειρασμούς του. Πειρασμός θα μπορούσε να θεωρηθεί και το να ενδώσει κάποιος στην αυτοκτονία ως εύκολη λύση, ειδικά αφού αντιληφθεί τον παραλογισμό. Η έρημος επίσης, δημιουργεί μια αίσθηση περιπλάνησης, δίψας, μια ταλαιπωρία. Οι Deathspell Omega, το είχαν διατυπώσει εξαιρετικά λέγοντας πως κάποιος μόνο αφού αποσυνθέσει τον εαυτό του και πέσει στα γόνατα, μόνο αφού γνωρίσει το τέλμα θα μπορούσε να ανέλθει. Εν μέρει, υπάρχει μια ικανοποίηση όταν ξέρεις πως δεν πάει παρακάτω. Τότε μόνο το άλμα μένει ως επιλογή.

"Cairn To God": "My knowing is empirical, and tested, memorialized by a towering cairn"

Μουσικά, ο δίσκος δαμάζει τις τεχνοτροπίες των προηγούμενων κυκλοφοριών των Mizmor. Αποπνικτικές blackened doom ατμόσφαιρες, τραχείς κιθάρες με sludge επιρροές, σκισμένα φωνητικά, μαυρίλα, έρεβος, και καμία διάθεση διαφυγής. Όταν όμως κάποιος αποφασίζει, ως άλλος Σίσυφος, να σηκώσει την πέτρα του, τότε, θα βρει τις λίγες χαραμάδες διαφυγής. Οι μελωδίες, οι ακουστικές κιθάρες, το gloom συναίσθημα της ανακούφισης στο σκοτάδι και η γαλήνη που αποπνέουν, διανθίζουν τις τέσσερις συνθέσεις. Θα μπορούσα εξίσου εύκολα να το ονομάσω και τραχύ, funeral doom. Λίγη σημασία έχει, ας διαλέξει ο ακροατής πως θέλει να το ονομάσει, εξουσιοδοτώντας έτσι το "Cairn" να επιδράσει πάνω του ανάλογα.

Μετά το πέρας του δίσκου, θα είναι αδύνατο να μην ταυτιστεί κανείς με τα βήματα του A.L.N. Όταν κάποιος αποφασίσει να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες, θα καταλήξει να φτιάξει τα δικά του πέτρινα μνημεία που θα λειτουργούν ως «σημαδούρες», απωθώντας τον από το να κατευθυνθεί προς τα εκεί. Οι συνθέσεις, είναι μακροσκελείς, αλλά η κινηματογραφική τους φύση δεν τις καθιστά εμπόδιο στην ακρόαση, ούτε ρίχνει την ποιότητά τους. Μάλιστα, θα ισχυριστώ, πως η διάρκειά τους είναι σύμμαχος του δίσκου. Στα λόγια του Καμύ, «Ο παράλογος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να εξαντλεί και να εξαντλείται».

"The Narrowing Way": "Meaning is self-imposed, and life implores me to ascribe, or else be trampled underneath"

Η αποτύπωση της νίκης των Mizmor, δεν είναι άλλη από την κραυγή που κλείνει τον δίσκο. Το τέλος είναι εδώ και είναι ταυτόχρονα και η αρχή. Αφού κατανόησες το επίπονο ταξίδι, τώρα μόνο να το βιώσεις ξανά μπορείς. Το "Cairn" όμως δεν είναι δίσκος που επιβάλλεται δια του concept του απλά και μόνο. Η ουσιώδης διαφορά από το "Yodh", είναι πως εδώ δεν υπάρχει κάποια τόσο έντονη απαισιόδοξη και καταθλιπτική διάθεση, κάτι που μετουσιώνεται και σε πιο δεμένες συνθέσεις με εντονότερη την απόπειρα συναισθηματικών ακροβασιών. Το σημείο στο τέταρτο λεπτό του εναρκτήριου "Desert Of Absurdity", είναι αντιπροσωπευτικό.

«Είναι καλό πάντως που ο άνθρωπος, όταν αναμετριέται με τη δυσκολία, κρίνει πότε-πότε τον εαυτό του, είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει» - Α.Καμύ

Εν κατακλείδι, το "Cairn" είναι ένας δίσκος ο οποίος διαμέσου ακραίας μουσικής, αιχμαλωτίζει τις υπαρξιακές ανησυχίες του δημιουργού του, λειτουργώντας ως ένα προσωπικό του μνημείο ανέλιξης. Αν κάποιος δεν επιθυμεί να ενδώσει στο μήνυμα, πίσω από την καλλιτεχνική αυτή πρόταση, μπορεί κάλλιστα να την απολαύσει για τη μουσική της αξία. Προσωπικά μιλώντας, δεν θεωρούσα τόσο κοσμογονική επιφοίτηση, αυτή που είχε ο A.L.N. Πάραυτα, η ογκώδης ατμόσφαιρα, οι γλυκόπικρες μελωδίες και η τρομερή εκμετάλλευση διάφορων συχνοτήτων και της σιωπής, μου ξύπνησαν συναισθήματα και προβληματισμούς, ίσως και διαφορετικής φύσεως από ότι της μπάντας. Το "Cairn" λοιπόν είναι ένα μουσικό έργο που αναμετρήθηκε με το ιδίωμα, τον ήχο και τον δημιουργό του και επιβλήθηκε. Αν μάλιστα βρεθείτε στο Roadburn του 2020, θα έχετε την τιμή να παρακολουθήσετε μια ζωντανή μεταφορά ολόκληρου του Cairn.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET