ProgSession #11: T2

Από τον Κώστα Σακκαλή, 14/02/2012 @ 12:01
Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 11:

T2 - It'll All Work Out In Boomland
1970
Decca

Τι μπορεί να θέλει κανείς από το τυχαίο progressive αριστούργημα; Τεχνική δεξιότητα; Ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα; Πρωτοτυπία, φαντασία, μελωδία; Λίγo jazz, λίγη ψυχεδέλεια, πολυτέλεια, όλα τέλεια και μετά συντέλεια; Ε, λοιπόν αυτός ο δίσκος τα έχει όλα. Δεν ξέρω με τι κριτήρια (δεν) θα μπορούσε να μπει στους καλύτερους του είδους, αλλά με οποιαδήποτε μπαίνει στους πιο ολοκληρωμένους.

Το τρίο που είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία του δεν ήταν πρωτάρηδες στον underground χώρο. Ο Peter Dunton στα τύμπανα είχε ήδη δοκιμαστεί στις τάξεις των The Gun (χωρίς να ηχογραφήσει τη μεγάλη επιτυχία τους, "Race With The Devil", αλλά συμμετέχοντας στο δεύτερο άλμπουμ τους, "Gunsight"). Η τύχη τα έφερε έτσι ώστε ο Louis Farrell, μέχρι τότε drummer των Gun, να φύγει για ένα άλλο εξαιρετικό αλλά σχετικά άγνωστο συγκρότημα, τους Bulldog Breed που το heavy psych LP τους, "Made In England", έγινε κάμποσα χρόνια αργότερα συλλεκτικό και πολύτιμο. Στους Bulldog Breed συνάντησε τον παλιόφιλο του Dunton, Bern Jinks, στο μπάσο, ενώ αργότερα προστέθηκε στην παρέα τους και ο κιθαρίστας Keith Cross. Έτσι, ουσιαστικά αυτή η παλιοπαρέα των Gun και Bulldog Breed που άλλαζε μέλη αναμετάξυ των, υπήρξε η βάση των Τ2 αφού οι Dunton, Jinks, Cross αποφασίζουν να αφήσουν κατά μέρος τους τυπικούς σκληρούς ήχους προς κάτι πιο «περιπετειώδες».

Με τον Peter Dunton να αναδεικνύει μία σπάνια συνθετική ικανότητα αλλά και μία εκφραστικότατη φωνή, οι T2 από το ξεκίνημα πειραματίζονται με φόρμες που δεν ήταν (και εδώ που τα λέμε δεν είναι ακόμα) συνηθισμένες στο rock. Καταρχήν, ο ρόλος του drummer-τραγουδιστή ήταν ακόμα παράδοξος ακόμα και αν οι Band είχαν ήδη κυκλοφορήσει τα δύο πρώτα και σημαντικότερα άλμπουμ τους. Κατά δεύτερον, η δεύτερη πλευρά του ντεμπούτο άλμπουμ τους με τον περίεργο τίτλο "It’ll All Work Out In Boomland", καταλαμβάνεται από ένα υπερ-εικοσάλεπτο έπος με τον τίτλο "Morning" όταν οι Iron Butterfly με τον «Κήπο της Εδέμ» τους ακόμα προκαλούσαν συζητήσεις.

Καμία αξία δεν θα είχαν τα παραπάνω αν η μουσική δεν υπήρξε τόσο τέλεια σχεδιασμένη και εκτελεσμένη από τους Τ2. Με έναν γεμάτο ήχο που οφείλει πολλά τόσο στην ισορροπημένη παραγωγή όσο και στις εκτελεστικές αυθεντίες της τριάδας, ως γνήσιοι Άγγλοι της εποχής τους απλώνονται σε περιοχές που το rock μόλις εξερευνούσε, όπως τα folk στοιχεία και τα jazz περάσματα, χωρίς ούτε να θέλουν ούτε να μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους τον μανδύα της ψυχεδέλειας που ακόμα κρατούσε γερά. Αποδεικνύουν μεγάλη μαεστρία στη σταδιακή κλιμάκωση των συνθέσεων που αλλάζουν ρυθμούς αλλά και μελωδικές φράσεις κατά βούληση, χρησιμοποιούν με έμπνευση και φειδώ πνευστά και πλήκτρα, όπου κολακεύουν τα τραγούδια και παίζουν με τις δυναμικές με αφοπλιστική φυσικότητα.

Κι αν τα παραπάνω είναι εύκολα να αποδειχθούν σε ένα τραγούδι με «αέρα» είκοσι λεπτών, τι να πει κανείς για τα πιο σύντομα οκτώμιση λεπτά στην ιστορία του Χρόνου που διαρκεί το "No More White Horses"; Ξεκινάει όπως θα μπορούσε να τελειώνει, με μία πνιγμένη στο fuzz κιθάρα να θορυβεί με αυξανόμενη ένταση μέχρι το απότομο κόψιμο που θα εισαγάγει το βασικό μέρος του τραγουδιού. Εκεί αναλαμβάνουν τα πνευστά να σκιαγραφήσουν το τι ακολουθεί, η ακουστική κιθάρα δίνει ένα αργό τέμπο και το μπάσο ουσιαστικά οδηγεί τη μελωδία πάνω στην οποία πατάει η μελαγχολική φωνή του Dunton και τα έρποντα κρουστά του μέχρι να έρθει εναλλάξ το λυτρωτικό ρεφρεν, το ακανθώδες σόλο κιθάρας, το λυτρωτικό ρεφρέν και πάλι.

Η αδυναμία αναγνώρισης της εξαιρετικής αυτής δουλειάς οδηγεί το συγκρότημα προς τη διάλυση για να μην ξανακούσει ποτέ κανείς για αυτούς... ή κάπως έτσι θα τελείωνε η ιστορία για πολλά από τα συγκροτήματα που η στήλη αυτή έχει παρουσιάσει. Η πραγματικότητα διαφέρει λίγο. Αν και όντως η αναπόφευκτη διάλυση και η συνακόλουθη σόλο καριέρα των μελών των Τ2 είναι γεγονός, η γενική αποδοχή του αριστουργήματος αυτού στη δεκαετία του '90 θα οδηγήσει τόσο στην κυκλοφορία του μέχρι τότε «θαμμένου» δεύτερου άλμπουμ τους ("Fantasy") όσο και σε τρία νέα άλμπουμ που όμως κανένα δεν καταφέρνει να αναπαράγει την αρχική μαγεία.

Τον επόμενο μήνα, πάνω στον ερχομό της Άνοιξης αλλά και τον ένα χρόνο της στήλης, θα έρθουμε σε αντίθεση με τον πρώτο μας τίτλο γυρνώντας προς το Φθινόπωρο.
  • SHARE
  • TWEET