ProgSession #37: Gypsy

Αμερικάνικο prog που περιέχει ένα από τα πιο αδικημένα τραγούδια του χώρου

Από τον Κώστα Σακκαλή, 15/07/2014 @ 12:12
Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, έναν δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 37:

Gypsy - Gypsy
Metromedia
1970

Έχουμε ξαναπεί ότι η συνεισφορά των ΗΠΑ στο prog rock της δεκαετίας του '70 είναι δυσανάλογη του μεγέθους της ως χώρα και ως αγορά. Κατά συνέπεια είναι και δύσκολο να βρεις «σκηνές» ή κοινά χαρακτηριστικά στα αμερικάνικα συγκροτήματα. Κάπως έτσι και οι Gypsy στέκονται μάλλον μόνοι τους στη αμερικάνικη μουσική της εποχής αν και, φυσικά, είναι εύκολο να διακρίνεις την εξέλιξή τους μέσα από τη μελωδική ψυχεδέλεια, την jazz-rock και το hard rock όπως είχε τότε διαμορφωθεί.

Ξεκινώντας ως The Underbeats από τις αρχές της δεκαετίας του 60 έως και το 1968 κάνουν τοπική επιτυχία στην πατρίδα τους τη Μινεσότα όπου και ηχογραφούν μερικά singles. Τη χρονιά αυτή ο Jim Johnson (τραγούδι και κιθάρα) επιστρέφει από τη θητεία του στο Βιετνάμ οπότε και το συγκρότημα θέλοντας να κάνει το παραπάνω βήμα αλλά και ακολουθώντας την εποχή, αποφασίζει να μετακομίσει μόνιμα στο Los Angeles και μετά από ένα πέρασμα από το club Gazzarri, όπου αντικαθιστούν τους Chicago, αποκτούν τελικά τη μόνιμη σύνθεσή τους από τους Enrico Rosenbaum σε κιθάρα, Jim Walsh στα πλήκτρα, Jim Johnson στην κιθάρα, τον Jay Epstein στα drums και τον Doni Larson στο μπάσο. Επίσης αλλάζουν το όνομά τους σε Gypsy βάσει μίας ατάκας του Larson που παρατηρώντας τον τρόπο ζωής τους δήλωσε ότι «ζουν σαν τσιγγάνοι». Με αυτό το σχήμα και όνομα καταφέρνουν για οκτώ μήνες να γίνουν το μόνιμο συγκρότημα του θρυλικού club Whiskey A Go Go μέχρι το 1970 και την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους από την ανερχόμενη εταιρία Metromedia απορρίπτοντας προσφορά της Atlantic.

Υπό ένα πολύ όμορφο ψυχεδελικό εξώφυλλο, το τόλμημα του ομότιτλου δίσκου είναι ότι είναι διπλός, γεγονός ασυνήθιστο για πρώτη κυκλοφορία το 1970. Η δε μουσική του κατάθεση ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο, με ένα από εκείνα τα τραγούδια του progressive ιδιώματος που είναι τόσο πιασάρικα ώστε να διεκδικούν τις δάφνες εμπορικότητας και αμεσότητας που συνήθως είναι φυλαγμένες για άλλα είδη. Πράγματι το "Gypsy Queen Pt. 1" έλαβε αρκετό χρόνο στο ραδιόφωνο και έφτασε μέχρι τη θέση 64 του Billboard. Αποτελεί ένα μάλλον ξεχασμένο (σήμερα) διαμάντι του είδους που μπορεί να σταθεί δίπλα στις πιο εμπορικές στιγμές μεγάλων prog συγκροτημάτων (βλ. "Lucky Man" των ELP) χωρίς να κάνει καμμία έκπτωση στην καλλιτεχνική του αξία και την προοδευτικότητα ειδικά όπως μπαίνει με τα πλήκτρα και τα κρουστά να δημιουργούν τα ηχητικά στρώματα πάνω στα οποία πατάει το riff της κιθάρας και στη συνέχεια τα «νότια» αρπίσματά της και οι υπέροχες φωνητικές μελωδίες.

Τα φωνητικά είναι ένα από τα μεγάλα ατού των Gypsy σε όλο το δίσκο. Είναι στο πολυφωνικό στυλ συγκροτημάτων της Δυτικής Ακτής όπως οι Crosby, Stills, Nash & Young ενώ μόνο τυχαίο δεν είναι ότι έλαβαν σημαντική βοήθεια κατά τις ηχογραφήσεις από τον Julio Airello, έναν τραγουδιστή της όπερας που προσέφερε συμβουλευτικό ρόλο. Σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση αλλά απόλυτα ταιριαστή ήταν η συνεισφορά του Preston Epps  σε λατινογενή κρουστά σε ορισμένα τραγούδια. Η πανδαισία όλων αυτών των στοιχείων, μαζί φυσικά με την rock ορχήστρα που είναι το prog στήριγμα όλου του συνόλου, γίνεται αισθητή επίσης σε τραγούδια όπως τα "Decisions", "I Was So Young" και "Tomorrow Is The Last To Be The Heard", ενώ το "Third Eye" σε στιγμές του είναι σα χαμένο τραγούδι από τη δισκογραφία των Camel, τουλάχιστον πριν μπουν τα έγχορδα στο παιχνίδι.

Η ιστορία των Gypsy δεν τελειώνει, όπως συχνά γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, με το δίσκο αυτό. Συνέχισαν με άλλους τρεις δίσκους φθίνουσας ποιότητας μέχρι που κάτι τα ναρκωτικά κάτι η απογοήτευση από την διαφυγούσα επιτυχία τους έκαναν να τα εγκαταλείψουν. Ο βασικός τους συνθέτης Enrico Rosenbaum αυτοκτόνησε το 1979 ενώ ήδη η ηρωίνη είχε αφαιρέσει κάθε ποιότητα από τη ζωή του. Παρόλα αυτά το συγκρότημα είναι ακόμα ενεργό (!) δίνοντας σποραδικές συναυλίες και με τον Jim Walsh μοναδικό συνδετικό κρίκο με το παρελθόν.

Τον επόμενο μήνα θα εξετάσουμε αν η ευγενική κότα έκανε το δυνατό αυγό.
  • SHARE
  • TWEET