ProgSession #33: Frumpy

Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 33:

Frumpy - Frumpy 2
1971
Phillips

Είναι κοινό λάθος κάθε συγκρότημα που προέρχεται από τη Γερμανία να παίρνει και τον τίτλο του krautrock. Κοινό μεν, λάθος δε. Ανεξάρτητα με την ετυμολογία της λέξης, το krautrock αντιπροσωπεύει μία ψυχεδελική, διαστημική ή/και τεχνοκρατική αντίληψη για το progressive rock που έρχεται σε αντίθεση, ας πούμε γενικεύοντας, με τον Βρετανικό λυρισμό. Οι Frumpy (αναγραμματισμός του ονόματος της τραγουδίστριας Inga Rumpf) λοιπόν είναι Βρετανότατοι (sic) στην μουσική τους προσέγγιση και δεν αφήνουν ούτε δευτερόλεπτο να κυλίσει στο άλμπουμ πριν το κάνουν φανερό.

Η πρώτη ακόμα νότα του "Good Winds" που ξεπηδάει από το hammond του Jean-Jacques Kravetz στο αριστερό κανάλι και ενώ η κιθάρα του Rainer Baumann σολάρει με το καλημέρα στο δεξί, είναι ικανή να σου δώσει να καταλάβεις τι θα ακολουθήσει. Κρατήστε νοητά τα progressive στοιχεία των Uriah Heep και Deep Purple αφαιρώντας τα hard rock στποιχεία και γενικότερα φέρτε στο μυαλό σας οποιοδήποτε συγκρότημα της εποχής όπου τα πλήκτρα είναι επιθετικά και riff-άτα και ουχί ατμοσφαιρικά και διακοσμητικά και είστε κοντά. Βάλτε και στο μυαλό σας μία γυναίκα με περισσότερο τσαμπουκά και γρέζο στη φωνή της από ότι ο David Byron ή ίσως και Ian Gillan (για να παραμείνουμε στις προηγούμενες αναφορές) και σχεδόν ήδη ακούτε το αποτέλεσμα. Η λεπτομέρεια που λείπει είναι ότι όλα αυτά απλώνονται σε τέσσερα μόλις τραγούδια δεκάλεπτης (σχεδόν) διάρκειας που αναδεικνύουν περισσότερο τον μουσικό παρά τον εμπορικό χαρακτήρα του rock. Κυρίες και κύριοι, το "Frumpy 2".

Όπως φυσικά και ο τίτλος του προδίδει είναι ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος και ο σαφώς καλύτερός τους. Το τραγούδι που έμεινε χαρακτηριστικό στην καριέρα τους περιλαμβάνεται εδώ και είναι φυσικά το "How The Gipsy Was Won". Η δουλειά που γίνεται σε όλη του διάρκεια αλλά κυρίως στην εισαγωγή ανάμεσα σε κιθάρα και πλήκτρα είναι σεμιναριακή για το πώς να είναι αμφότερα επιθετικά χωρίς να «πατάει» το ένα στο άλλο. Επειδή όμως είναι οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στα σπουδαία τραγούδια, δεν είναι η κιθαριστική δισολία (με overdub, είχαν έναν μόνο κιθαρίστα) στη μέση του τραγουδιού που με τρελαίνει ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτή. Είναι το σημείο στο τέλος του μανιώδους solo του hammond και λίγο πριν την ολοκλήρωση και το πώς ο Kravetz οδηγεί τη μουσική να υποδεχτεί τo funky παίξιμο κιθάρας και drums.

Παρότι φυσικά λάμπει και σε αυτό, θα έλεγα ότι το τραγούδι που περισσότερο εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες της Inga Rumpf είναι το "Take Care Of Illusion" που αναδεικνύει την πλήρη έκταση της φωνής της και επιτρέπει τις συγκρίσεις με τραγουδίστριες που εκτίνονται από την Grace Slick (Jefferson Airplane) μέχρι την Sonja Kristina (Curved Air). Στο ίδιο μοτίβο κινούνται το "Good Winds" που ανοίγει τον δίσκο και το "Duty" που τον κλείνει, με το τελευταίο να δίνει πολύ περισσότερο χώρο έκφρασης και στη ρυθμική βάση (με το δίπολο μελωδικό μπάσο - επιθετικά πλήκτρα να κάνει την εμφάνισή του) αλλά να υστερεί ελαφρώς σε δομή και σύνθεση. Κανένα πρόβλημα όμως δεν υπάρχει όταν οι συγκεκριμένοι μουσικοί μπορούν να jam-άρουν τόσο καλά.

Παρότι ειδικά στη χώρα τους γνώρισαν σημαντική επιτυχία οι εποχές ωθούσαν μουσικούς με την ποιότητα αυτών των Γερμανών σε συνεχείς αναζητήσεις. Κάπως έτσι ο Kravetz που ήταν και βασικός συνθέτης των Frumpy αποχώρησε πριν την ηχογράφηση του επόμενου δίσκου τους για solo καριέρα η οποία πρόλαβε να δώσει έναν δίσκο με το όνομά του και σχετικά πιο avant garde / jazz κατεύθυνση. Επέστρεψε έγκαιρα στο τέλος των ηχογραφήσεων του "By The Way", τρίτης κυκλοφορίας των Frumpy αλλά πλέον η συνοχή είχε χαθεί. Αυτή τη φορά αποχώρησε ο κιθαρίστας Rainer Baumann για μία μακρόχρονη προσωπική καριέρα και οι υπόλοιποι συνέχισαν ως Atlantis κυκλοφορώντας τρία άλμπουμ. Μια επανένωση στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε την τύχη που φαντάζεστε αλλά τόσο η Inga όσο και ο Kravetz δεν έπαψαν ποτέ να ασχολούνται με τη μουσική μέχρι και σήμερα με την πρώτη να αφήνει κάποιες πολύ όμορφες soul ηχογραφήσεις και τον δεύτερο να συνεργάζεται για ένα φεγγάρι και με τον Eric Burdon (στα γερμανικά χρόνια του).

Τον επόμενο μήνα θα παραμείνουμε σε ηχητικά Βρετανούς Γερμανούς και τον δεύτερο ομότιτλο δίσκο τους.